Υπάρχει κάτι παράδοξο σε αυτή την εικόνα. Από τη μια μοιάζει υπερβολικά ρεαλιστική, έτσι όπως αποτυπώνονται στον φακό το πρόσωπο της κυρίας Άλεν, το βλέμμα και οι ρυτίδες και τα ακίνητα χείλη της, ή όπως φαίνεται το χορταριασμένο μονοπάτι μέχρι τη βεράντα, εκεί όπου περιμένει ο κύριος Άλεν, ακουμπώντας, όπως κάθε μέρα ίσως, τα χέρια του στην κουπαστή. Από την άλλη, όμως, δεν μοιάζει καθόλου ρεαλιστικό αυτό το χρώμα, αυτό το απόκοσμο πορτοκαλί του ουρανού και η αίσθηση μιας πένθιμης σκιάς που καλύπτει τα πάντα. Αλλά είναι.
Οι εκατοντάδες εστίες φωτιάς που έχουν πλήξει άνευ προηγουμένου την Αυστραλία έφτασαν τις τελευταίες ημέρες στο απροχώρητο. Αρκεί να πούμε, για να γίνει κατανοητό, ότι έχει καεί ήδη μια έκταση στο μέγεθος της Ελλάδας. Δεν γνωρίζουμε αν οι Άλεν, κάτοικοι της Νέας Νότιας Ουαλίας, της περιοχής που έχει καεί σημαντικά περισσότερο από κάθε άλλη, κατάφεραν να σώσουν το σπίτι τους από τις φλόγες – τα τελευταία νούμερα αναφέρουν ότι στη συγκεκριμένη πολιτεία έχουν καεί πλέον περίπου 1.700 σπίτια. Εκεί, επίσης, έχουν καταγραφεί και οι περισσότερες από τις 28 μέχρι στιγμής ανθρώπινες απώλειες.
Υπάρχει κάτι παράδοξο και σε αυτή την εικόνα. Γιατί αυτά τα παιδιά βρίσκονται στο συγκεκριμένο σημείο έχοντας αναγκαστεί να εγκαταλείψουν τις κατοικίες τους, κατασκηνώνοντας σε μια περιοχή που κρίθηκε πιο ασφαλής, και την ίδια στιγμή που τριγυρνούν στο γρασίδι γελώντας και κάνοντας φούσκες, πιθανόν τα σπίτια τους να παραδίδονται στις φλόγες. Τα παιδιά, όμως, είναι παιδιά. Παρά την τραγωδία που εκτυλίσσεται, παρά τη θολή ατμόσφαιρα από τους καπνούς που αναγκάζουν το κοριτσάκι που κοιτάζει τον φακό να φοράει μάσκα, υπάρχει η παράμετρος της άγνοιας κινδύνου, της ανάγκης για απασχόληση, της (πιθανόν έμφυτης) τάσης για αισιοδοξία, που υποχωρεί κατά κανόνα στους ανθρώπους μεγαλώνοντας. Ας ελπίσουμε ότι στα παιδιά αυτά δεν θα υποχωρήσει, ότι η επόμενη γενιά θα αποκτήσει μια πιο ισχυρή συνείδηση για το περιβάλλον, θα ζήσει λιγότερες καταστροφές και θα έχει πάντα έναν καλό λόγο να είναι περισσότερο αισιόδοξη. ■