Είναι πολύ εξυπηρετικό ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει αμολήσει σε σταθμούς και κανάλια τους πιο ήπιους από τους εκπροσώπους του, για να μας εξηγήσουν γιατί η επίσκεψη Μητσοτάκη στην Ουάσιγκτον ήταν «φιάσκο». Αλλο να εκστομίζει ανοησίες ένα γαϊδούρι και άλλο όταν το κάνει ένας ήπιος άνθρωπος. Η ηλιθιότητα στη δεύτερη περίπτωση προβάλλει ευκολότερα και έτσι διευκολύνεται ο παρατηρητής να καταλάβει την κατάσταση.
Να το εξηγήσω. Αν, ας πούμε, ο Τζανακόπουλος έλεγε με τη συνήθη προπέτειά του αυτά που είπε ο Δ. Βίτσας (ότι η παλαιότερη δήλωση του προέδρου Ομπάμα υπέρ των ελληνικών θέσεων θέτει το μέτρο για την αποτίμηση της επίσκεψης Μητσοτάκη) δεν θα μας έκανε εντύπωση, διότι από τον Τζανακόπουλο περιμένεις τραχύτητα. Οταν όμως ακούς τον γλυκομίλητο Βίτσα, ήρεμο, μειλίχιο και σχεδόν παραπονιάρη, να σου λέει, «μα υπάρχει η δήλωση του Ομπάμα. Να η απάντηση, λοιπόν σε όσους λένε ότι αυτά δεν γίνονται», τότε η βλακεία προβάλλει με όλη τη φρίκη της γύμνιας της.
Τι θα περίμενε, δηλαδή, ο ΣΥΡΙΖΑ από τον Μητσοτάκη; Επιστρέφοντας από την Αμερική να έχει αλλάξει την κυβέρνηση της χώρας που τον προσκάλεσε; Γιατί αυτό ζητάει όποιος φαντάζεται ότι οποιαδήποτε ελληνική κυβέρνηση θα μπορούσε να είχε πάρει μια επανάληψη της δήλωσης Ομπάμα. Το συγκεκριμένο επιχείρημα, που το χρησιμοποιούν μονότονα οι εκπρόσωποι του ΣΥΡΙΖΑ, είναι, πολύ απλά, ηλίθιο. Διότι η ενσυνείδητη άγνοια των αντικειμενικών συνθηκών ηλιθιότητα είναι. Ασφαλώς, είναι μια ηλιθιότητα η οποία αποσκοπεί σε έναν υπέρτερο σκοπό: την πολιτική επικράτηση – διότι απευθύνεται σε κάποιους που είναι πρόθυμοι να το πιστέψουν. Αυτό όμως δεν αλλάζει τη φύση της.
Το ζητούμενο από την επίσκεψη Μητσοτάκη στην Ουάσιγκτον, υπό τις συγκεκριμένες δύσκολες συνθήκες, ήταν η υπόσχεση αμερικανικής παρέμβασης εφόσον η Τουρκία κινηθεί με τρόπο που θα προκαλέσει το επεισόδιο με την Ελλάδα. Οι ενδείξεις μέχρι στιγμής είναι ότι αυτό επετεύχθη. Αν από την κυβέρνηση Τραμπ περιμένεις θέσεις της κυβέρνησης Ομπάμα, όπως κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ, είναι σαν να μιλάς για τον Μεσαίωνα και στο μυαλό σου να έχεις τον 18ο αιώνα. Αλλά ο άνθρωπος που μπορεί να κάνει κάτι τέτοιο –και το έχει κάνει– είναι ο Τσίπρας. Οπότε τίποτε το αφύσικο στην απερίσκεπτη κριτική του ΣΥΡΙΖΑ…
Χρειάζεται στοργή
Ο κύριος ανασχετικός παράγων της χωροθέτησης των κλειστών κέντρων παραμονής προσφύγων στη Λέσβο είναι ο τοπικός βουλευτής της Ν.Δ. και πρώην υπουργός Δικαιοσύνης, ο Χαράλαμπος –για τους φίλους, Μπάμπης– Αθανασίου. Οσο και αν ακούγεται παράδοξο, ο ίδιος ο βουλευτής υποδεικνύει στην κυβέρνηση ένα χώρο, μου λένε τα θύματά του από το Μαξίμου, για να πρωτοστατήσει έπειτα ο ίδιος στις τοπικές αντιδράσεις. Τους έχει τρελάνει – με όλες τις έννοιες.
Ο κ. Μπάμπης φοβάται, έχουν καταλάβει στο Μαξίμου, το ενδεχόμενο να πολιτευθεί ο Αλκιβιάδης Στεφανής, ο οποίος έχει υπηρετήσει στη Λέσβο και φαίνεται ότι ήταν δημοφιλής. Γι’ αυτό και χρησιμοποιεί τον κόσμο της Λέσβου ως ασπίδα του, σε μιαν άτυπη διαπραγμάτευση με την κυβέρνηση για την ασφάλεια της βουλευτικής έδρας του από τον ελεύθερο ανταγωνισμό. Ή, εν πάση περιπτώσει, έτσι φαντάζεται εκείνος.
Πολύ συχνά οι φόβοι μας δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα. Τους γιγαντώνουμε εμείς μέσα στο μυαλό μας, επειδή δεν μιλάμε γι’ αυτούς. Νομίζω, λοιπόν, ότι χρειάζεται να μιλήσει στον κ. Μπάμπη ένας ήρεμος άνθρωπος, που να τον κάνει να νιώσει ασφάλεια. Κατ’ αρχάς, να ακούσει τον κ. Μπάμπη με αληθινό ενδιαφέρον και, έπειτα, να του μιλήσει. Και να του πει ότι δεν έχει να φοβάται τον στρατηγό, ο στρατηγός είναι καλός, ο στρατηγός δεν δαγκώνει, είναι λίγο κοφτός διότι μια ζωή στρατιωτικός ήταν, ο στρατηγός αγαπάει τον Μπάμπη και δεν θα τον πειράξει – γενικώς, όλα αυτά που λένε στα παιδιά σε τέτοιες περιστάσεις.
Απαραίτητη προϋπόθεση, όπως είπα, να είναι ένας άνθρωπος ήπιος εκ χαρακτήρος. Ενας άγιος; Ας το πούμε και έτσι. Νομίζω ο καταλληλότερος είναι ο Αντώνης Σαμαράς…
Εικονική πραγματικότητα
Α, τα χρυσούλια μου! Ο Χάρι και η Μέγκαν θέλουν να κρατήσουν τρία απλά πράγματα, που ήδη έχουν: Πρώτον, τους τίτλους ευγενείας και, προφανώς, την προσφώνηση «your Grace», ως είθισται σε δούκες και δούκισσες· έπειτα, τα μέτρα ασφαλείας που απολαμβάνουν τώρα ως μέλη της βασιλικής οικογενείας, είτε στην κατοικία τους είτε στα ταξίδια τους ανά τον κόσμο· τέλος, θέλουν το σπίτι που έχουν τώρα με βασιλική παραχώρηση, μαζί με το απαραίτητο προσωπικό, εννοείται. Από εκεί και πέρα, θέλουν την ελευθερία τους και καμία από τις υποχρεώσεις που συνοδεύουν τα προνόμια που διεκδικούν.
Συγγνώμη, αλλά ο βρετανικός στρατός επιτρέπει σε αυτόν τον άνθρωπο, που σκέπτεται με αυτόν τον παιδαριώδη τρόπο, να πετάει στρατιωτικό ελικόπτερο; Κρίνουν ότι μπορούν να του το εμπιστευθούν;
Το ενδιαφέρον, για μένα, στην υπόθεση αυτή είναι ότι μας επιτρέπει να δούμε την εικονική πραγματικότητα εν τω γίγνεσθαι. Να παρακολουθήσουμε, δηλαδή, πώς στην εποχή μας η μυθοπλασία (π.χ., η σειρά «Crown» και, γενικώς, το Netflix) ανακατεύεται με την πραγματικότητα και δημιουργείται κάτι καινούργιο, μια άλλη διάσταση της πραγματικότητας, όπου ο διαχωρισμός μεταξύ μυθοπλασίας και πραγματικού δεν υφίσταται. Βλέπουμε, συγκεκριμένα, μια ηθοποιό τηλεοπτικών σειρών να μπαίνει στη βασιλική οικογένεια της Βρετανίας και, με τη συνδρομή της χειραφέτησης της ηλιθιότητας και της δύναμης των social media, να δίνει μια τροπή στην ιστορία της οικογένειας, που ούτε από το πιο βλακώδες σίριαλ δεν θα την περίμενες. Ζούμε σε πολύ ενδιαφέροντες καιρούς. Μακάρι να τους καταλαβαίναμε κιόλας…