Ενα μικρό, λούτρινο αρκουδάκι δεμένο πάνω σε ένα δέντρο

Ενα μικρό, λούτρινο αρκουδάκι δεμένο πάνω σε ένα δέντρο

2' 16" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Είναι μια χαριτωμένη ιστορία ή μια θλιβερή ιστορία; Ο κύριος Γκρι λέει πως όλες οι ιστορίες με ζώα, αληθινές ή μη, είναι στενάχωρες ιστορίες. Γι’ αυτό απέφευγε μια ζωή ταινίες, π.χ., με τον σκυλάκο Μπέντζι, ενώ ακόμα και στο καρτούν «Μπολτ», σε πολλές σκηνές τα χρειάστηκε.

Η συγκεκριμένη ιστορία όμως, αληθινή πέρα για πέρα, έχει καλό τέλος – σε αντίθεση με αυτό που συμβαίνει στην Αυστραλία, ειδικά σε ό,τι αφορά τη μοίρα που είχαν εκατομμύρια (ίσως και ένα δισεκατομμύριο) ζώα που χάθηκαν μέσα στις φλόγες.

Αλλά ακόμα και αυτή η συγκεκριμένη ιστορία, ήρωες της οποίας είναι ένας άνθρωπος και μια αρκούδα, κρύβει κάτι θλιβερό, αν όχι και τρομακτικό.

Κάντε το εικόνα: Ενας δεινός κυνηγός στην Αμερική του 1902 έχει βγει παγανιά για να σκοτώσει αρκούδες στον Μισισιπή – έτσι, για το κέφι του. Ο κυνηγός αυτός δεν είναι άλλος από τον τότε πρόεδρο των ΗΠΑ, τον Θεόδωρο Ρούζβελτ. Πλην όμως, επιστρέφοντας στο τέλος, απ’ όλη την ομάδα που βγήκε για κυνήγι, είναι ο μόνος που παραμένει άκαπνος: ούτε μία αρκούδα δεν βρέθηκε στο διάβα του για να σκοτώσει.

Αυτό δεν θα μπορούσε να περάσει έτσι. Οι πιστοί του συνεργάτες (ο ένας, πρώην σκλάβος και βετεράνος του Ιππικού με τους Βόρειους στον αμερικανικό εμφύλιο) εντοπίζουν μια αρκούδα, την παγιδεύουν και τη δένουν σε μια ιτιά, ετοιμοπαράδοτη προς σκότωμα. Ολο χαρά καλούν τον πρόεδρο· δεν έχει παρά να σκοπεύσει απλώς.

Και να τραβήξει τη σκανδάλη βεβαίως.

Και όμως, ο πληθωρικός, ούλτρα αρρενωπός, σκληροτράχηλος Θεόδωρος Ρούζβελτ δεν υψώνει το όπλο του. Αρνείται να σκοτώσει ένα δεμένο ζώο. Αυτό, κατά τα λεγόμενά του, «δεν είναι sportsmanship». Η αρκούδα αφήνεται ελεύθερη να ζήσει.

Η ιστορία κυκλοφόρησε ευρέως στην Αμερική: γράφηκαν ρεπορτάζ, απόψεις – και βέβαια γελοιογραφίες. Ο σκιτσογράφος Κλίφορντ Μπέριμαν θα διαβάσει τα σχετικά ρεπορτάζ, τα οποία θα του εμπνεύσουν το βασικό του σκίτσο στην Washington Post της 16ης Νοεμβρίου του 1902.

Το σκίτσο θα δει ο Μόρις Μίχτομ, ζαχαροπλάστης από το Μπρούκλιν, ο οποίος, παράλληλα με τα γλυκά, έφτιαχνε με τη γυναίκα του λούτρινα ζωάκια για παιδιά. Βλέποντας το σκίτσο, αποφάσισε να φτιάξει ένα αρκουδάκι προς τιμήν του Θεόδωρου Ρούζβελτ, βαφτίζοντάς το με το χαϊδευτικό του προέδρου: Τέντι. Μάλιστα, ζητήθηκε και η σχετική άδεια από τον Ρούζβελτ, ο οποίος την έδωσε και τα αρκουδάκια έγιναν ανάρπαστα στην αγορά – κάτι που συμβαίνει έως τις μέρες μας, εκατό και πλέον χρόνια μετά. Και όλα τα αρκουδάκια έχουν βέβαια το ίδιο όνομα: Τέντι Μπέαρ (Teddy Bear).

Χαριτωμένη ιστορία, ε; Ναι, ίσως. Εχει όμως, σε κάποιο σημείο, και μια αρκουδίτσα δεμένη, μελλοθάνατη, σε ένα δέντρο. Κάτι δεδομένο για την εποχή – όχι όμως μονάχα για εκείνη την εποχή. Οι κατά τόπους άντρακλες που ξεσπαθώνουν πάνω σε διάφορα ζώα κυκλοφορούν ανάμεσά μας. Και υπάρχει πάντοτε η Αυστραλία με τα εκατοντάδες εκατομμύρια απανθρακωμένα ζώα.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή