Η Μέγκαν και ο Χάρι

2' 2" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Και ξαφνικά, οι Βρετανοί λησμόνησαν το Brexit χάριν του «Μέγκξιτ»: την απόφαση του Δούκα και της Δούκισσας του Σάσεξ, δηλαδή του πρίγκιπα Χάρι και της συζύγου του Μέγκαν, να παραιτηθούν των «ανώτερων» βασιλικών τους καθηκόντων και προνομίων.

Κατ’ αρχάς, έχει ενδιαφέρον ότι η υπόθεση ονομάστηκε «Μέγκξιτ»: στη συνείδηση των περισσοτέρων στη Βρετανία φαίνεται ότι η απόφαση αυτή φέρει αποκλειστικά και μόνον την ευθύνη της Μέγκαν. Ο άνδρας εμφανίζεται αμέτοχος, άβουλος. Για μία ακόμη φορά, η γυναίκα φταίει. «Τον παρέσυρε, τον “τύλιξε”». Εχει φυσικά κάτι κωμικό αυτό το στερεότυπο.

Γενικά, στα μάτια των περισσοτέρων, υπάρχει ένα στοιχείο κωμωδίας όταν στους κύκλους της μοναρχίας κάποιο μεμονωμένο άτομο, ή άτομα, αποφασίζουν να προτάξουν την εσωτερική τους ατομικότητα έναντι του ρόλου με τον οποίο βρέθηκαν ενδεδυμένοι πριν καν τη γέννησή τους. Η κωμωδία έγκειται στην απαξίωση και στην περιφρόνηση με την οποία αντιμετωπίζει ο περισσότερος κόσμος τα προβλήματα των λεγόμενων γαλαζοαίματων. Λογικό: ο εναγκαλισμός ενός ρόλου κληρονομικού προϋποθέτει την απουσία σοβαρών, πραγματικών προβλημάτων από τη ζωή και την καθημερινότητα των ανθρώπων αυτών.

Φαίνεται, όμως, πως δεν είναι έτσι. Η τεράστια επιτυχία της τηλεοπτικής σειράς «The Crown» έδειξε, αν μη τι άλλο, πόσο βαρύ φορτίο είναι το να επωμίζεται κάποιος έναν ρόλο με μακραίωνη παράδοση και θεμελιακό θεσμικό χαρακτήρα. Η σειρά κατέστησε πιο «ανθρώπινους» τους ενοίκους του Μπάκιγχαμ, λιγότερο καρικατούρες απ’ ό,τι εμφανίζονται να είναι μέσα από τα τυπικά και τα πρωτόκολλα (τα οποία, βεβαίως, γοητεύουν και πολύ κόσμο, εντός αλλά και εκτός Βρετανίας).

Ιστορικά, τον ρόλο αυτό, όπως δείχνουν τα πράγματα και όπως το έχει αποτυπώσει η τηλεοπτική σειρά, επωμίστηκε στο ακέραιο η βασίλισσα Ελισάβετ, θυσιάζοντας χάριν του θεσμού τον ίδιο της τον εσώτερο εαυτό: τις επιθυμίες της, τις αδυναμίες της, το δικαίωμά της στην αντίφαση. Αυτό δηλαδή που φέρεται να διεκδίκησε ο γιος της Κάρολος, όπως και, τηρουμένων των αναλογιών, η αδελφή της

Μάργκαρετ.

Αυτό το βάρος ενός ρόλου που δεν προήλθε μέσα από μια προσωπική, ατομική σκόπευση (όπως συμβαίνει, π.χ., στην περίπτωση ενός αιρετού πολιτευτή) μοιάζει να είναι τόσο δυσβάσταχτο πια, ώστε η Ελισάβετ να θυμίζει έναν βασιλικό «τελευταίο των Μοϊκανών».

Ολοι άλλωστε αναλαμβάνουμε να παίξουμε κάποιο ρόλο στη ζωή μας, είτε σε μεγαλύτερο είτε σε μικρότερο βαθμό. Είναι ένα από τα πολλά τιμήματα του ενήλικου βίου. Δεν γνωρίζω τα βαθύτερα αίτια της απόφασης του πριγκιπικού ζεύγους – και να πω την αλήθεια, δεν με ενδιαφέρει.

Το ενδιαφέρον εδώ, ή με το «The Crown», είναι αυτό το σχίσμα ανάμεσα στην ατομικότητα και στον ρόλο. Και αυτό δεν αφορά μονάχα τους γαλαζοαίματους. 

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή