Η συζήτηση για τον εκλογικό νόμο έχει τελειώσει προτού αρχίσει. Η αμείλικτη πολιτική αριθμητική έπεισε αμέσως την κυβέρνηση να μη σπαταλήσει κόπο και χρόνο στην υπόθεση. Από τη στιγμή που δεν επρόκειτο να βρεθεί η αυξημένη πλειοψηφία των διακοσίων, δεν υπήρχε ούτε και κίνητρο να μπει η πλειοψηφία στη βάσανο των συναινέσεων.
Από τη συγκαταβατική αναγνώριση αυτής της πραγματικότητας προέκυψε και ο νέος νόμος – που στην πραγματικότητα δεν είναι καθόλου νέος. Είναι μια ελαφρώς νερωμένη παλινόρθωση του συστήματος που ίσχυε, προτού ο ΣΥΡΙΖΑ αποφασίσει να φυτέψει τη νάρκη της απλής αναλογικής.
Πολλοί μπαίνουν στον πειρασμό να ερμηνεύσουν την εξίσωση του νέου/παλιού νόμου –δηλαδή την κλιμάκωση του μπόνους των εδρών– ως πρόγνωση της Νέας Δημοκρατίας για την εκλογική της δύναμη στις επόμενες εκλογές. Σύμφωνα με αυτή τη δημιουργική ανάγνωση, το κυβερνών κόμμα δουλεύει με βάση το σενάριο ότι στο τέλος της τετραετίας θα έχει υποχωρήσει αισθητά από το ποσοστό του περασμένου Ιουλίου, αλλά θα παραμένει πρώτο. Η σύστοιχη πρόβλεψη είναι ότι ένα από τα δύο νεαρά, μικρότερα κόμματα (Βελόπουλος, Βαρουφάκης) δεν θα καταφέρει να περάσει το εκλογικό όριο. Αρα, το αυξημένο άθροισμα των εκτός Βουλής κομμάτων θα φέρει λίγο πάνω από το 37% τον πήχυ της αυτοδυναμίας.
Εκεί, λένε, βλέπει και η Ν.Δ. τον μελλοντικό, κουρασμένο από τη διακυβέρνηση, εαυτό της.
Πρόκειται, βεβαίως, για μυθοπλαστικές μπαλοθιές παρά για σοβαρή ανάλυση. Αν ήθελε η κυβέρνηση να προβάλει τις εκλογικές προγνώσεις της στον νόμο, θα έπρεπε να τον είχε καταθέσει πολύ αργότερα – και όχι τώρα που και η συζήτηση για κάλπες έχει περισσότερη σχέση με τα ταρό και την αστρολογία.