Δεν είναι η πρώτη φορά που ο Βασίλης Κεκάτος ασχολείται με ένα project που εξυμνεί την αποδοχή του διαφορετικού, αλλά είναι η πρώτη που δεν θα το κάνει μέσω μιας ταινίας. Ο 28χρονος σκηνοθέτης, που πέρυσι έγινε ο πρώτος Έλληνας που κατέκτησε Χρυσό Φοίνικα και Queer Palm στο Φεστιβάλ των Καννών για την ταινία μικρού μήκους «Η απόσταση ανάμεσα στον Ουρανό κι εμάς», μένει πιστός στις δηλώσεις του περί «καλλιτεχνικού πειραματισμού» και αναλαμβάνει χρέη φωτογράφου για την ελληνική Vogue, λίγο πριν μπει στα γυρίσματα της πρώτης του μεγάλου μήκους ταινίας.
Η φωτογράφιση εξωφύλλου του τεύχους Φεβρουαρίου (κυκλοφορεί στις 26/1 με την «Καθημερινή» της Κυριακής) δεν φέρει μόνο την ιδιαίτερη ματιά του. Είναι και «κοινωνικά ανήσυχη», καταγγέλλοντας τον ρατσισμό και τις διακρίσεις κάθε μορφής. Με γενικό τίτλο «Vogue Αξίες», η παγκόσμια δέσμευση-αποστολή για ένα καλύτερο μέλλον που ανακοίνωσαν όλες οι Vogue του πλανήτη γίνεται αφορμή για μια ανατρεπτική φωτογράφιση μόδας, αφιερωμένη στις αξίες για τις οποίες ο σύγχρονος άνθρωπος οφείλει να παλέψει σήμερα. Πρωταγωνίστρια της φωτογράφισης (που έγινε στο Μεσολόγγι), η Winnie Harlow, το πρώτο μοντέλο με λεύκη, που κατόρθωσε να μετατρέψει την ιδιαιτερότητά της σε ατού, βάζοντας φρένο στα συμβατικά πρότυπα ομορφιάς.
Στιγμιότυπο από τη φωτογράφιση της Vogue στο Μεσολόγγι.
Πώς είναι να βουτάτε στα νερά της φωτογραφίας μόδας;
Αισθάνομαι ότι ανακάλυψα ένα μαγευτικό τοπίο πιθανοτήτων, το οποίο θα ήθελα πολύ να εξερευνήσω στο μέλλον. Βρίσκω εξαιρετικά ενδιαφέρουσα τη διαδικασία της δημιουργίας ενός σύμπαντος μέσα από ακίνητες εικόνες. Δεν ένιωσα ανησυχία, αφού στο τέλος της ημέρας και το σινεμά φωτογραφία είναι. Απλώς 24 φορές το δευτερόλεπτο.
Ποια είναι η ιδέα πίσω από τη φωτογράφιση;
Όταν αποφασίσαμε να φωτογραφίσουμε το συγκεκριμένο μοντέλο, ξέσπασε στο μυαλό μου ένας κατακλυσμός ερωτήσεων. Αυτή η κοπέλα πότε άρχισε να αγαπάει τον εαυτό της; Πότε ξέφυγε από αυτό που της επέβαλλαν; Πότε το έκανε δύναμη; Πιστεύω πως όλα αλλάζουν από τη στιγμή που συνειδητοποιείς ότι είσαι όμορφος για τους ίδιους ακριβώς λόγους που μέχρι τότε αισθανόσουν –ή σε έκαναν να αισθάνεσαι– ότι δεν είσαι. Φαντάστηκα μια ουτοπία όπου άνθρωποι με σπάνια χαρακτηριστικά συναντιούνται σε έναν κοινό τόπο αγάπης. Εκεί βρίσκουν τη Winnie, μια γυναίκα που αλλάζει μορφές, αλλά πάντα αποτελεί ένα σύμβολο αισιοδοξίας ότι κάθε είδος ομορφιάς κάποτε θα αναγνωριστεί καθολικά.
Τι σας δυσκόλεψε περισσότερο στη διαδικασία και τι βρήκατε γοητευτικό;
Δεν αντιμετώπισα κάποια δυσκολία, και αυτό γιατί τη φωτογράφιση την έκανα με τους ανθρώπους που κάνω και τις ταινίες μου. Λόγου χάρη, lighting director ήταν ο διευθυντής φωτογραφίας μου, Γιώργος Βαλσαμής. Το κομμάτι που απόλαυσα περισσότερο ήταν ότι στη φωτογράφιση συμμετείχε
–σε ρόλο μοντέλων– ένας μεγάλος αριθμός ανθρώπων με τους οποίους είτε έχω συνεργαστεί στο παρελθόν –όπως ο Προμηθέας Αλειφερόπουλος και οι πρωταγωνιστές της τελευταίας μου ταινίας Νικολάκης Ζεγκίνογλου και Ιώκο Ιωάννης Κοτίδης– είτε τους γνώρισα εκεί για πρώτη φορά και ανυπομονώ να τους ξανασυναντήσω καλλιτεχνικά στο μέλλον.
Η μόδα με το σινεμά πόσο κοντά είναι;
Ένα κομμάτι υψηλής ραπτικής, όπως και μια ταινία, λέει πάντα μια ιστορία. Αντί να λες την ιστορία με λόγια, πλάνα και μουσικές, όπως στο σινεμά, στη μόδα επιστρατεύονται απτά υλικά, χρώματα και υφάσματα. Φαντάζομαι ότι τα πάντα έχουν να κάνουν με το πώς κάποιος αντιλαμβάνεται και ερμηνεύει τα πράγματα. Ένα φόρεμα του Αλεξάντερ Μακουίν μπορεί να προκαλέσει σε έναν λάτρη της μόδας συναισθήματα και συγκινήσεις παρόμοια με αυτά που θα προξενήσει σε έναν σινεφίλ μια σκηνή από ταινία του Φελίνι. ■