Μια δικαίωση για τη «λευκή» Αμερική

Μια δικαίωση για τη «λευκή» Αμερική

3' 30" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Η μπαλάντα

του Ρίτσαρντ Τζούελ ★★★

ΔΡΑΜΑ (2019)

Σκηνοθεσία: Κλιντ Ιστγουντ

Ερμηνείες: Πολ Γουόλτερ Χάουζερ, Σαμ Ρόκγουελ, Κάθι Μπέιτς,

Ολίβια Γουάιλντ

Μετά το συμπαθητικό «Βαποράκι», ο αειθαλής Κλιντ Ιστγουντ επανέρχεται, αυτή τη φορά μόνο πίσω από την κάμερα, με ένα φιλμ αρκετά έντονης πολιτικής χροιάς, η οποία πάντως παράγεται μέσω μιας από τις αγαπημένες του «ηρωικές» ιστορίες· συγκεκριμένα του Ρίτσαρντ Τζούελ, ενός Αμερικανού φύλακα σεκιούριτι, ο οποίος το 1996 έσωσε πολλές ζωές εν μέσω ενός τρομοκρατικού χτυπήματος, κατά τη διάρκεια των Ολυμπιακών Αγώνων στην Ατλάντα.

Ο Ρίτσαρντ, άνδρας κάπως εκκεντρικός και εμμονικός με τον «νόμο και την τάξη», ο οποίος ζει με τη μητέρα του, δουλεύει ως σεκιούριτι στις εκδηλώσεις των Αγώνων. Κατά τη διάρκεια μιας συναυλίας θα ανακαλύψει ένα ύποπτο σακίδιο και η έγκαιρη παρέμβασή του θα βοηθήσει ώστε να αποφευχθεί εκατόμβη θυμάτων. Στη συνέχεια, ωστόσο, το FBI θα κατηγορήσει τον ίδιο τον Ρίτσαρντ για την επίθεση, με τον Τύπο της εποχής να αναλαμβάνει ρόλο εισαγγελέα.

Ο 90χρονος Ιστγουντ έχει βέβαια τα δικά του κολλήματα –κάποιος θα μπορούσε να τα χαρακτηρίσει και ιδεοληψίες–, όμως αυτό δεν τον εμποδίζει να δημιουργεί καλοφτιαγμένες ιστορίες γύρω από τους ήρωες, όπως τους αντιλαμβάνεται εκείνος. Ο Ρίτσαρντ λατρεύει τα όπλα, με τα οποία εξασκείται συχνά στο σκοπευτήριο και ταυτόχρονα είναι αφοσιωμένος στην προστασία των γύρω του. Καλύτερη φίλη του, πάντως, φαίνεται να είναι η μητέρα του. Οταν το FBI θα αναζητήσει κάποιον που να ταιριάζει στην περιγραφή του μοναχικού τρομοκράτη, θα οδηγηθεί κατευθείαν πάνω του, ενώ τα ΜΜΕ δεν διστάζουν να τον «σταυρώσουν».

«Για τον Ρίτσαρντ…»

Σε δεύτερο επίπεδο, ο Ιστγουντ και ο σεναριογράφος του, Μπίλι Ρέι, μοιάζει να θέλουν να μιλήσουν για τον μέσο λευκό, συντηρητικό Αμερικανό, ο οποίος τα τελευταία χρόνια έχει βρεθεί στο στόχαστρο σκληρής κριτικής ως ψηφοφόρος του προέδρου Τραμπ. Φυσικά και για την έννοια της δικαιοσύνης και του νόμου, που απασχολεί τον Αμερικανό σκηνοθέτη σε όλη την καριέρα του: «Ηθελα να κάνω την ταινία για να αποκαταστήσω τη μνήμη του Ρίτσαρντ. Γιατί είναι ένας απλός άνθρωπος –που θέλει να είναι αστυνομικός και να αφοσιωθεί στην ασφάλεια των ανθρώπων–, που κάνει κάτι ηρωικό και μετά πληρώνει ένα μεγάλο τίμημα. Τον ρίχνουν στους λύκους», λέει ο Ιστγουντ. Ειδική μνεία αξίζει από την πλευρά του ο Πολ Γoυόλτερ Χάουζερ, ο οποίος τα καταφέρνει πολύ καλά στον κεντρικό ρόλο του Ρίτσαρντ ενώ πλαισιώνεται και από άλλους καταξιωμένους ηθοποιούς όπως η Κάθι Μπέιτς, ο Τζον Χαμ και ο Σαμ Ρόκγουελ. 

Home Cinema: Ξορκίζοντας τον εφιάλτη του Αλτσχάιμερ

Ζήσε δυο φορές,

αγάπα μια ★★★

ΔΡΑΜΑ (2019)

Σκηνοθεσία: Μαρία Ριπόλ

Ερμηνείες: Οσκαρ Μαρτίνεθ,

Ινμα Κουέστα, Μαφάλντα Καρμπονέλ

Το ισπανικό φιλμ ασχολείται με το «δύσκολο» θέμα του Αλτσχάιμερ, προσπαθώντας να δώσει μιαν ανάλαφρη διάσταση, βασιζόμενο πολύ στις ικανότητες του πρωταγωνιστή του, Οσκαρ Μαρτίνεθ. Ο έμπειρος Ισπανός ηθοποιός («Ιστορίες για αγρίους», «Επιφανής πολίτης») υποδύεται τον Εμίλιο, έναν συνταξιούχο καθηγητή, λαμπρό μαθηματικό, ο οποίος μαθαίνει πως έχει Αλτσχάιμερ και η δύναμη του μυαλού του σύντομα θα τον εγκαταλείψει. Μπροστά σε αυτή την προοπτική, μόνη του πραγματική επιθυμία είναι να ξαναδεί τον μεγάλο εφηβικό του έρωτα, ωστόσο η κατάσταση θα γίνει πιο περίπλοκη όταν στο παιχνίδι θα μπει και η δυσλειτουργική οικογένεια της κόρης του.

Η ταινία υιοθετεί τη μεικτή συνταγή χιούμορ-συγκίνησης προκειμένου να μιλήσει για μία από τις πιο τρομακτικές ασθένειες των γηρατειών. Το παράδειγμα του Εμίλιο, ενός ανθρώπου που μια ζωή βασίστηκε στην ευφυΐα του νου και τώρα βρίσκεται μπροστά στο φάσμα της λήθης, λειτουργεί σαν μεγεθυντικός φακός ενός προβλήματος που αντιμετωπίζουν πάρα πολλοί άνθρωποι μαζί με τους συγγενείς τους. Από αυτή την άποψη είναι εξίσου σημαντικό που το φιλμ δεν επικεντρώνεται μόνο στον πρωταγωνιστή αλλά και στην οικογένεια: την κόρη, με την οποία υπάρχουν ανείπωτα ζητήματα από το παρελθόν, και την εγγονή που γνωρίζει ελάχιστα και (αρχικά) του μοιάζει… εξωγήινη. Η τελευταία θα τον μυήσει και στην τεχνολογία, η οποία έως τότε του προκαλούσε κάτι ανάμεσα σε τρόμο και απέχθεια.

Καθώς οι μνήμες, κοντινές και μακρινές, σταδιακά χάνονται, ο Εμίλιο συνειδητοποιεί την αξία τους, αλλά πολύ περισσότερο τη σημασία όσων του απομένουν ακόμη να ζήσει με τα πρόσωπα που τον αγαπούν. Οπως είπαμε, η ταινία στηρίζεται πολύ στις ερμηνείες –εκτός από τον Μαρτίνεθ, πολύ καλή είναι και η πιτσιρίκα που υποδύεται την εγγονή του Εμίλιο– ενώ καταφέρνει να μείνει ευχάριστα μακριά από τους μελοδραματισμούς, που βαραίνουν συνήθως ανάλογα σενάρια.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή