Στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Βραζιλίας το 2014, το «Εθνικό Στάδιο Μανέ Γκαρίντσα» φιλοξένησε επτά παιχνίδια και χιλιάδες θεατές από όλες τις χώρες του κόσμου. Η μοντέρνα αρχιτεκτονική του, οι εξωτερικές στήλες ύψους 46 μέτρων και η οροφή με τα φωτοβολταϊκά, το έκανε να μοιάζει με αξιοθέατο. Σχεδόν έξι χρόνια αργότερα, όμως, το γήπεδο δεν χρησιμοποιείται από καμία ομάδα, ενώ σύμφωνα με την τοπική κοινωνία, πλέον δείχνει παρατημένο.
Ενας απλός κάτοικος ή ακόμη και τουρίστας μπορεί να κάνει μία περιήγηση στον εξωτερικό χώρο του γηπέδου και να διαπιστώσει ότι βρίσκεται σε άθλια κατάσταση. Σκόνη, χαλίκι και μεταλλικά κιγκλιδώματα υπάρχουν παντού. Ο χώρος στάθμευσης είναι φυσικά άδειος και μία υπόγεια σήραγγα, η οποία είχε δημιουργηθεί για να εξυπηρετεί τους δημοσιογράφους, έχει πλέον κλείσει και γεμίσει με παλιοσίδερα. Στο εσωτερικό του γηπέδου, τα πράγματα δεν είναι καλύτερα. Υπάρχουν σκουριασμένα εξαρτήματα, ρωγμές στο δάπεδο, όπως ακόμα και σκουπίδια. Στον πίνακα αποτελεσμάτων βρίσκονται ξεχασμένα σημειώματα από τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο, που έλαβαν χώρα πριν από 3,5 χρόνια.
Ο χλοοτάπητας βρίσκεται σε εξίσου άσχημη κατάσταση. Το μισό τμήμα του έχει πάρει το φυσικό χρώμα από το φως του ήλιου, ενώ το άλλο μισό είναι κατεστραμμένο, εξαιτίας μία σειράς συναυλιών που έχουν λάβει χώρα στο χόρτο. Για να συντηρηθεί το γήπεδο πρέπει να δαπανώνται περί τις 154.000 ευρώ τον μήνα και οι ποδοσφαιρικές ομάδες της χώρας, δεν μπορούν σε καμία περίπτωση να καλύψουν το συγκεκριμένο χρηματικό ποσό. «Δεν θέλουν πια παιχνίδια εδώ», τονίζει ένας φρουρός της ασφάλειας του γηπέδου. «Οι συναυλίες και οι διοργανώσεις είναι πλέον η προτεραιότητα», προσθέτει.
Σύμφωνα με έναν δικηγόρο από το Σάο Πάολο, τον Ελτον Ενέας, οι Βραζιλιάνοι ήταν ενθουσιασμένοι με την προοπτική του Παγκοσμίου Κυπέλλου, γι’ αυτό και ανέλαβαν τις δαπάνες. Το κλίμα και η φαντασμαγορική ατμόσφαιρα που δημιουργήθηκε, «ανάγκασε» τις Αρχές στο να πουν το «ναι». Στον αντίποδα όμως, όλοι γνώριζαν πως μερικά χρόνια μετά το τέλος του Μουντιάλ, οι εξελίξεις θα ήταν δυσάρεστες. «Η θλιβερή εξέλιξη του σταδίου στέλνει ένα μήνυμα στη Βραζιλία. Οτι όλα είναι βραχυπρόθεσμα. Οταν η μεγάλη διοργάνωση ολοκληρωθεί, οι άνθρωποι απλώς ξεχνούν. Με κάνει να νιώθω ντροπή», εξηγεί ο ίδιος.
Ενας άλλος πολίτης της Μπραζίλια και οδηγός ταξί, συμφωνεί με τον Ενέας: «Το γήπεδο απλώς κάθεται εκεί άδειο. Εάν έπρεπε να το περιγράψω με μία λέξη; Ληστεία». Από την πλευρά τους, οι πολιτικοί της πόλης έχουν κάνει τη δική τους προσπάθεια για να «σώσουν» το εντυπωσιακό στάδιο. Μέσα από συναυλίες, φεστιβάλ και έκθεση τροφίμων, έχουν προσπαθήσει να συγκεντρώσουν χρήματα. Η εκτεταμένη φθορά όμως είναι αναπόφευκτη.
Πλέον, τα ζητήματα αυτά έχουν επεκταθεί σε ολόκληρη τη χώρα. Στην Κουιαμπά, το «Αρένα Παντανάλ» χρησιμοποιείται ως σχολείο δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, ενώ η «Αρένα Αμαζόνια» στο Μανάους καταρρέει κυριολεκτικά.
Οι Αρχές της Βραζιλίας αναγκάστηκαν να διατάξουν το κλείσιμο του ολυμπιακού πάρκου του Ρίο. Το πάρκο έχει σχεδόν καταστραφεί, ενώ έχει μείνει δίχως αστυνόμευση. Δυστυχώς, όπως συνέβη και στην Ελλάδα, η Βραζιλία δεν κατάφερε να εκμεταλλευθεί την ολυμπιακή κληρονομιά της.