Θέλει προσοχή για να μην μπερδευτείς. Ο γραμματέας της αξιωματικής αντιπολίτευσης τάσσεται κατά των εκδηλώσεων διαμαρτυρίας για το προσφυγικό. «Κακώς διαμαρτύρονται», είπε χθες ο Σκουρλέτης. Αντιθέτως, ο κυβερνητικός εκπρόσωπος βρίσκει τις διαμαρτυρίες «δικαιολογημένες». Καλώς διαμαρτύρονται – δηλαδή καλώς υποδέχονται τον νέο υπουργό Μεταναστευτικής Πολιτικής, όπου εμφανίζεται, σαν κινούμενο κάδο αγανάκτησης.
Ιδού το μπέρδεμα: η αντιπολίτευση καταγγέλλει τις αντικυβερνητικές διαδηλώσεις που η κυβέρνηση χαιρετίζει – ή τουλάχιστον βλέπει με κατανόηση.
Φαινομενικά, αυτή είναι μια κατάσταση ιδανική για τη συμπολίτευση. Στο πιο δύσκολο πρόβλημα εσωτερικής πολιτικής που έχει κληθεί να αντιμετωπίσει, δεν συναντά αντιπολιτευτικά εμπόδια. Η κριτική του ΣΥΡΙΖΑ εκπορεύεται από τη φαρέτρα του παρελθόντος της «αθωότητας». Είναι υποτροπή στη ανέξοδη γλώσσα ενός κόμματος που δεν ανησυχεί μήπως χρειαστεί κάποτε να χειριστεί τα προβλήματα τα οποία χρησιμοποιεί σαν ύλη για ηθικολογικές ενατενίσεις.
Το παράδειγμα του Σκουρλέτη, που χαρακτήρισε «Γκουαντάναμο» τα κλειστά κέντρα κράτησης, είναι ενδεικτικό. Την ώρα που η πίεση προς την κυβέρνηση ασκείται προς την κατεύθυνση της σκλήρυνσης, ο ΣΥΡΙΖΑ ακουσίως τη διευκολύνει, ζητώντας χαλαρότερη μεταναστευτική πολιτική – ό,τι ακριβώς αποστρέφεται η πλειοψηφία, σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις.
Μπορείς να παίζεις χωρίς αντίπαλο και να χάνεις; Στο προσφυγικό μπορείς. Απόδειξη ότι, ακόμη και χωρίς αντιπολίτευση, η κυβέρνηση καταλήγει να φθείρεται μόνη της, αντιπολιτευόμενη ανοιχτά τον εαυτό της.
Η πίεση μπορεί να μην έρχεται από τον ΣΥΡΙΖΑ. Ερχεται όμως από τον δρόμο. Και μεταδίδεται στα στελέχη της Ν.Δ., στις τάξεις των οποίων βρίσκονται οι κήρυκες ενός αυτοϋπονομευτικού μαξιμαλισμού.
Βουλευτές –και ευρωβουλευτές– της Ν.Δ. είναι εκείνοι που συντηρούν την εντύπωση ότι υπάρχει δυνατότητα πιο δραστικής πολιτικής, την οποία η κυβέρνηση απλώς διστάζει να επιλέξει.
Βουλευτές –και υπουργοί– της Ν.Δ. είναι εκείνοι που συντηρούν την υποψία ότι από την κυβέρνηση λείπει η πολιτική βούληση να προβεί σε «τελικές λύσεις», όπως οι βραχονησίδες συγκεντρώσεως «λαθροεισβολέων».
Προβεβλημένοι υπουργοί είναι εκείνοι που υποδαυλίζουν τον ηθικό πανικό περί «σχεδίου αλλοιώσεως της πατρίδας»· που επικυρώνουν θεωρίες συνωμοσίας για ναυαγούς-πράκτορες.
Υπάρχει η θεωρία ότι τέτοιες φωνές από την πλευρά της συμπολίτευσης δίνουν διέξοδο στην κοινωνική δυσαρέσκεια και την εκτονώνουν. Μέχρι στιγμής η θεωρία μένει ανεπιβεβαίωτη. Οι εκτονωτές λειτουργούν μόνο ως εμπρηστές.