Η είδηση είναι, κατά τη γνώμη μου, κορυφαία: ιερέας συνελήφθη στην Πάτρα επειδή πυρπολούσε τις νύχτες κατασκευές που ετοιμάζει ο δήμος για το γνωστό καρναβάλι της πόλης. Δεν ξέρω αν το γεγονός θα θεωρηθεί κάποτε «ιστορικό», εφόσον ακολουθήσουν και άλλα, πολλά παρόμοια κρούσματα ένοπλης δράσης ιερωμένων. Οπωσδήποτε, όμως, είναι η πρώτη φορά που έχουμε αντάρτικο πόλης από την Εκκλησία, με την πολύ γενική έννοια του όρου – όπως ακριβώς θα λέγαμε «από την Αριστερά», για την περίπτωση μιας ακροαριστερής τρομοκρατικής ενέργειας. Ταιριάζει στο μοντέλο του αντάρτικου πόλης και το ότι ο συλληφθείς ιερωμένος είναι μόλις 40 ετών – πολιτικά, δηλαδή, λογίζεται ως «παιδί».
Από το σχετικό ρεπορτάζ της «Κ», χθες, με συγκινεί ιδιαιτέρως η λιτή, αλλά τόσο δυνατή εικόνα που μας δίνει η πρόταση: «Ο ιερέας έβαλε φωτιά στην καρναβαλική κατασκευή και αμέσως μετά έσπευσε να εξαφανιστεί». Τον φαντάζομαι με σηκωμένα τα ράσα να καλπάζει μέσα στη νύχτα και, από τα ακουστικά που τον συνδέουν με το κινητό του, να ακούει το «Δεν παραχαράσσεται». Στη φοβερή μείξη, βέβαια, του dj Ignacio, που μπορεί να την αγνόησε η Μύκονος, αλλά έκανε θραύση πέρυσι στα κλαμπ της Ιμπιθα…
Ο φίλος μας
Τον έχω έγνοια –γιατί είναι και μεγάλος άνθρωπος, μη μας πάθει τίποτε– και παρακολουθώ τα νέα για τον «Ρόμελ της Λιβύης», τον ηρωικό στρατάρχη Χαφτάρ του Λιβυκού Εθνικού Στρατού (LNA), που τον έχουμε κατά κάποιο τρόπο αναλάβει υπό την προστασία μας και τον στηρίζουμε πολιτικά. (Το σύνδρομο Οτσαλάν; Μια σκέψη που περνά από το μυαλό…).
Προχθές, λοιπόν, ο ανταποκριτής του Middle East Eye στην Αγκυρα μετέδωσε μέσω Τwitter ότι ο πρόεδρος Σίσι της Αιγύπτου είναι δυσαρεστημένος με τον «Ρόμελ της Λιβύης» και επιθυμεί την αντικατάστασή του. Πρόσφατα, μάλιστα, ακύρωσε και μια συνάντηση που είχε μαζί του. Κατά τις πληροφορίες αυτές (η πηγή των οποίων είναι στην Αγκυρα, θυμίζω), αιτία της δυσαρέσκειας είναι οι στρατιωτικές ήττες του LΝA, δηλαδή η αποτυχία της στρατιωτικής λύσης στη Λιβύη, με τα μέτρα που θα την ήθελε η Αίγυπτος.
Αλλού όμως (στον Independent, για όσους ενδιαφέρονται), διαβάζω ότι το βασικό πρόβλημα του Χαφτάρ, που υποσκάπτει τις στρατιωτικές επιχειρήσεις, είναι η έλλειψη οικονομικών πόρων και η υποχρέωση να πληρώνει κάθε μήνα 70.000 μισθούς στους στρατιωτικούς. Η βοήθεια των συμμάχων του δεν είναι οικονομική, οπότε αναγκάζεται να τα βρει μόνος του. Εχει φτιάξει, λοιπόν, μια Επιτροπή Δημοσίων Εργων και Στρατιωτικών Επενδύσεων, στην οποία έχει συγκεντρώσει περιουσιακά στοιχεία της χώρας, που υπολογίζονται στην αξία του ενός δισ. δολαρίων και, μέσω αυτής, συγκεντρώνει ληστρικά όλες τις πηγές προσόδων της περιοχής που ελέγχει. Κυριότερη αυτών το λαθρεμπόριο πετρελαίου, που πέρυσι υπολογίστηκε στα 5 δισ. δολάρια. Το κάνει όλο αυτό για να χρηματοδοτεί τον στρατό του, όμως και επειδή προσπαθεί συνειδητά να αντιγράψει το μοντέλο οικονομικής ανεξαρτησίας του αιγυπτιακού στρατού, που είναι κράτος εν κράτει, με δικές του επιχειρήσεις, επενδύσεις κ.λπ.
Βίοι παράλληλοι
Ο Ζουράρις είναι μια εικόνα από το μέλλον του Βαρουφάκη. Τους χωρίζει μια γενιά τουλάχιστον, αλλά και οι δύο είναι περιπτώσεις ναρκισσιστών του ακραίου τύπου (με την έννοια την καθημερινή, όχι την ψυχιατρική), για τους οποίους το να ξεχωρίζουν από τη μάζα είναι ο βασικός λόγος ύπαρξης.
Στην περίπτωση της προεδρικής εκλογής, λ.χ., ο πρόεδρος Βαρουφάκης δεν άντεχε να συνταχθεί με την πρόταση που ικανοποιούσε τους περισσότερους (ακόμη και τον ΣΥΡΙΖΑ), έτσι πρότεινε μία ανυποψίαστη γυναίκα, χωρίς προηγουμένως να τη ρωτήσει. Παρομοίως και ο Ζουράρις. Δεν ψήφισε την Κ. Σακελλαροπούλου, επειδή ο Μητσοτάκης έχει εξυβρίσει την όλη πολιτική και πνευματική σταδιοδρομία του (δικά του λόγια αυτά) και δεν έχει ζητήσει συγγνώμη. Και τι σχέση μπορεί να έχει αυτό με την υποψηφιότητα Σακελλαροπούλου; Αφήστε ότι προδίδει τεράστια οίηση: ο Ζουράρις αισθάνεται σαν να είναι ο Πάπας Βονιφάτιος Η΄ και να έχει απέναντι του τον Φίλιππο Δ΄ της Γαλλίας. (Τον σώζει, βέβαια, ότι είναι αστείος…). Τέτοια οίηση συνήθως τη βλέπεις σε παιδιά. Καθόλου τυχαίο, λοιπόν, ότι ως δικαιολογία είναι παιδαριώδης.
Εχουν πολλά κοινά. Φέρ’ ειπείν, και οι δύο σταδιοδρόμησαν στην πολιτική ως ψευδοσοφοί, βασιζόμενοι στο παράδοξο και στο ακαταλαβίστικο. Εν πάση περιπτώσει, ο Πλούταρχος του μέλλοντος, σε δυο-τρεις αιώνες από τώρα, ελπίζω να εξιστορήσει εκ παραλλήλου τους βίους των δύο αυτών πολιτικών. Ανήκουν σε διαφορετικές εποχές και είναι φτιαγμένοι από διαφορετικά υλικά, αλλά ο τύπος είναι ο ίδιος.
Κήρυξε την επανάσταση
Αλλο και τούτο! Από τη μικρή Γκρέτα το περίμενα, αλλά την πρόλαβε ο πρίγκιπας Κάρολος –ο διάδοχος του βρετανικού θρόνου– και κήρυξε αυτός πρώτος την επανάσταση από το Νταβός. Σε τόνο ασυνήθιστα δραματικό για τον θεσμό που εκπροσωπεί, ο Κάρολος ζήτησε από τους παράγοντες της διεθνούς οικονομίας να προχωρήσουν σε αλλαγές «σε επαναστατικά επίπεδα και με επαναστατικούς ρυθμούς», για να αντιμετωπιστεί η κλιματική αλλαγή. Πώς πρόλαβε ο μπαγάσας και ύψωσε πρώτος το λάβαρο της επανάστασης; Ισως επειδή ταξίδεψε μέχρι το Νταβός με ηλεκτρική Τζάγκουαρ και έτσι έφθασε πρώτος, ενώ η μικρή Γκρέτα (που, φαντάζομαι, θα πήγε με τα πόδια, σαν καλή οικολόγος) έδινε μάχες με αρκούδες και λύκους στον δρόμο της, οπλισμένη μόνο με τη σφεντόνα της. Από κάτι τέτοια που κάνει ο Κάρολος, καταλαβαίνετε, πάντως, γιατί η βασίλισσα Ελισάβετ δεν λέει να αναπαυθεί…