Η θέση μας στη Γη

3' 54" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

«Πάμε να δούμε τα “Ψυχρά και Ανάποδα ΙΙ”, σε παρακαλώ. Πάμε;». Αυτή η φράση θα ήταν αναμενόμενο να ειπωθεί από την κόρη μου προς εμένα. Εγώ όμως ήμουν αυτή που αναζητούσε παρέα. Τελικά μου έκανε τη χάρη και με συνόδευσε.

Εκείνες τις ημέρες διάβαζα τις «Σκηνές από μια οικογένεια και έναν πλανήτη σε κρίση», που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Παπαδόπουλος. Το βιβλίο αυτό γράφτηκε από την Γκρέτα Τούνμπεργκ και την οικογένειά της. Περιγράφει τις δυσκολίες που αντιμετώπιζε όλη η οικογένεια και το κάθε μέλος ξεχωριστά σε σχέση με την ίδια τη ζωή και την πορεία της στο δυτικό κόσμο, και πώς οδήγησε την Γκρέτα να γίνει το πολυσυζητημένο κορίτσι της χρονιάς που μας πέρασε.

Λίγες μέρες μετά την ταινία προβάλλονται στην τηλεόραση σκηνές από μια φρίκη. Η πραγματικότητα για ακόμα μία φορά ξεπερνά τη μυθοπλασία. Τα δάση της Αυστραλίας καίγονται και μαζί με αυτά ένας τεράστιος αριθμός ζώων. Οι συνέπειες της οικολογικής καταστροφής θα φανούν μέσα στα χρόνια, όπως τόσες και τόσες άλλες στον ήδη επιβαρυμένο πλανήτη μας. Θα βιώσουμε όλοι τα επόμενα χρόνια, τις επόμενες δεκαετίες τις συνέπειες της καταστροφής του.

Στην ταινία «Ψυχρά και Ανάποδα ΙΙ» ένα δάσος είναι πάρα πολλά χρόνια στοιχειωμένο εξαιτίας του παππού της Ελσας. Εξαπάτησε τον αρχηγό της φυλής του δάσους υποδυόμενος τον φίλο και ευεργέτη. Κατασκεύασε ένα φράγμα για να σώσει την Αρεντέλα, τη χώρα όπου ζούσαν ως βασιλείς η οικογένεια της Ελσας, και αυτό ήταν η καταστροφή για το μαγεμένο δάσος αλλά και για την Αρεντέλα. Η Ελσα που διαθέτει τις μαγικές δυνάμεις του πάγου εκλήθη να μη φοβηθεί τις δυνάμεις της και να σώσει το δάσος. Μαζί με εκείνη και η θνητή Αννα είχε οχυρωθεί με ανθρώπινο πείσμα και δύναμη που άγγιζε σε μέγεθος τις υπερφυσικές δυνάμεις. Ανθρώπινη μεν αλλά στις κρίσιμες στιγμές μαγική. Το τέλος της ταινίας βρίσκει την καθεμία να έχει τη θέση της στη Γη. Η Ελσα έζησε μέσα στο δάσος όπου ανήκει, και η Αννα έγινε η βασίλισσα των ανθρώπων.

Η οικογένεια των Τούνμπεργκ-Ερνμαν είναι μια γενναία οικογένεια. Εκθέτουν σε μεγάλο βαθμό τις δυσκολίες που έχουν να εγκλιματιστούν. Τη διαφορετικότητά τους. Είτε αυτό αφορά τη διάσπαση προσοχής είτε αφορά το σύνδρομο Ασπεργκερ. Εάν μείνουμε στις ταμπέλες των διαγνώσεων θα χάσουμε το πραγματικό νόημα, ότι ο άνθρωπος είναι κάτι πέρα και πάνω από τη διάγνωσή του. Είναι άνθρωποι που δεν βολεύονται εύκολα με όσα τους παραδίδει ο πολιτισμός τους. Ο καθένας ανάλογα με το δικό του υπόβαθρο μπορεί εκ του μακρόθεν να πει ό,τι θέλει για το τι σόι παιδί είναι η Γκρέτα. Το είδαμε, άλλωστε, και στις ελληνικές εφημερίδες. Οι περισσότεροι είχαν άποψη για το εάν είναι ένα διαλυμένο παιδί, εάν είναι ένα κόλπο του συστήματος, εάν είναι κακό παιδί (ακούστηκε και αυτό) ή στον αντίποδα εάν είναι η μεγάλη προσωπικότητα του αιώνα μας. Εάν πρέπει στις πλάτες της να στηρίξουμε την ενήλικη ανεπάρκειά μας. Προφανώς, δεν είναι τίποτα από όλα αυτά. Η Γκρέτα είναι μια έφηβη που ξεχωρίζει γιατί της επέτρεψε η οικογένειά της να ξεχωρίσει και επειδή δυσκολεύτηκε. Είναι ιδιαίτερη σαν την Ελσα. Πρέπει να παλέψει για να βρει τη θέση της στη Γη. Θα είναι μέσα από τον ακτιβισμό; Θα είναι μέσα από την πολιτική εκπροσώπηση; Θα είναι μέσα από τη γραφή; Θα είναι μέσα από την ιδιαιτερότητα της ευαισθησίας της;

Συγκρατώ τη φράση της μητέρας της, που επίσης έπασχε από διάσπαση προσοχής, «έχω ΔΕΠΥ και είμαι τυπικό παράδειγμα αυτής της μαγικής δύναμης για την οποία συνήθως όλοι μιλούν (…) στο τραγούδι όμως βρήκα τη θέση μου στη Γη, εκεί ήμουν ασφαλής».

Κάποιοι άνθρωποι δίνουν τεράστιο αγώνα για να βρουν τον εαυτό τους. Να βρουν τη θέση τους στη Γη. Είτε επειδή γεννήθηκαν με κάποια ιδιαιτερότητα, είτε επειδή δεν ήρθαν εύκολα τα πράγματα στη ζωή τους, είτε επειδή οι κλίσεις, τα ταλέντα τους ήταν τέτοια που διαφοροποιούνταν από τον μέσον όρο. Υπάρχουν μαγικοί άνθρωποι.

Υπάρχουν άνθρωποι που φέρουν μέσα τους το θαύμα. Ολοι εν δυνάμει μπορούν. Εχουμε, όμως, αλλοτριωθεί στον φόβο, σε έναν κυνισμό ότι δεν υπάρχει τίποτα άλλο από αυτό που βλέπουμε κάθε φορά. Υπάρχουν, όμως, τόσα πολλά που δεν καταλαβαίνουμε και δεν θα καταλάβουμε ποτέ.

Βρήκα και εγώ τη θέση μου στη Γη στις ταινίες που απευθύνονται στα παιδιά. Γιατί δεν είναι παιδικές, δεν είναι αφελείς. Τα νοήματά τους πολύ συχνά είναι βαθύτερα από τις ταινίες των ενηλίκων. Γιατί απευθύνονται στο ανθρώπινο θαύμα που όσο μεγαλώνουμε ίσως το χάνουμε. Την έννοια του καλού με ανιδιοτέλεια. Αναρωτιέμαι πότε χάσαμε την πίστη μας στο καλό;

Ο άνθρωπος κινδυνεύει. Η Γη κινδυνεύει. Οι πυρκαγιές καίνε τις τελευταίες μας ελπίδες. Ανάμεσά μας υπάρχουν ηρωίδες σαν την Ελσα, υπάρχουν και άλλες Γκρέτες. Θα τις στηρίξουμε; Υπάρχει το θαύμα. Υπάρχει ακόμα η δική μας μαγική δύναμη. Θα την ενεργοποιήσουμε κάποτε ή θα συνθλιβούμε μέσα στον φόβο για όσα μας είναι άγνωστα.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή