Τζότζο ★★★½
ΚΩΜΩΔΙΑ (2019)
Σκηνοθεσία: Τάικα Γουατίτι
Ερμηνείες: Ρόμαν Γκρίφιν Ντέιβις, Σκάρλετ Γιόχανσον, Τάικα Γουατίτι, Σαμ Ρόκγουελ
Εξι οσκαρικές υποψηφιότητες, μεταξύ αυτών και για την καλύτερη ταινία, για το πιο παράξενο από τα χολιγουντιανά φιλμ που ξεχώρισαν φέτος. Ο Τάικα Γουατίτι, που είχε τραβήξει την προσοχή με το θεοπάλαβα χιουμοριστικό «Thor: Ragnarog», παρωδεί εδώ τη ναζιστική Γερμανία, τολμώντας μάλιστα να το κάνει μέσα από τα μάτια ενός παιδιού.
Ο δεκάχρονος Τζότζο ζει με τη μητέρα του (Σκάρλετ Γιόχανσον) στο Βερολίνο του 1944 και όπως τα περισσότερα αγόρια της ηλικίας του είναι πιστός στο καθεστώς των ναζί. Εχοντας μάλιστα για φανταστικό φίλο τον… Αδόλφο Χίτλερ (τον υποδύεται ο ίδιος ο Γουατίτι), το μοναχικό αγόρι βάζει τα δυνατά του ώστε να γίνει πρότυπο νεαρού άριου, άρτια εκπαιδευμένου και έτοιμου για μάχη κατά των εχθρών της Γερμανίας και του Φύρερ. Τα πάντα, ωστόσο, θα αλλάξουν όταν ο Τζότζο ανακαλύπτει πως η μητέρα του κρύβει μια μικρή Εβραιοπούλα μέσα στους τοίχους του σπιτιού τους.
Ο Γουατίτι χρησιμοποιεί δίχως οικονομία το μαύρο χιούμορ, προσφέροντας πότε απολαυστικές και πότε κάπως υπερβολικές στιγμές· καταφέρνει πάντως να δημιουργήσει μια συνολικά διασκεδαστική ταινία, με όμορφη φωτογραφία και τα ανάλογα αντιπολεμικά/αντιφασιστικά μηνύματα. «Εχω ζήσει στιγμές ρατσιστικής αντιμετώπισης κυρίως εξαιτίας του χρώματος του δέρματός μου. Παραδοσιακά στη Νέα Ζηλανδία υπήρχε προκατάληψη ενάντια σε όσους κατάγονταν από την φυλή των Μαορί. Το έζησα και κατάφερα με μια έννοια να το ξεπεράσω. Αυτά όλα μπορώ πλέον να τα περάσω εύκολα στην κωμωδία πια. Γι’ αυτό τον λόγο νιώθω πολύ άνετα να κάνω πλάκα στους ανθρώπους που πιστεύουν πως είναι έξυπνο να μισούν κάποιον για αυτό το οποίο είναι», λέει ο ίδιος ο Νεοζηλανδός κινηματογραφιστής.
Σουρεαλισμός
Η ταινία του είναι παιχνιδιάρικη, γεμάτη χαρακτήρες-καρικατούρες και μερικές φορές στα όρια του σουρεαλισμού, έχει όμως, όπως είπαμε, πολύ σοβαρό περιεχόμενο. Ο πόλεμος ενάντια στους Εβραίους, η νοοτροπία της ανελέητης βίας και κυρίως η πλύση εγκεφάλου που εφαρμόστηκε συστηματικά από τους ναζί ακόμα και στις πολύ μικρές ηλικίες, είναι το πραγματικό θέμα, ενώ οι κωμικές σκηνές εναλλάσσονται αρμονικά με τις δραματικές, διατηρώντας τον ρυθμό και το ενδιαφέρον μέχρι το τέλος. Σε αυτό το τελευταίο συμβάλλουν φυσικά και οι ερμηνείες της Σκάρλετ Γιόχανσον (είναι υποψήφια για Οσκαρ Β΄ γυναικείου ρόλου) και του Σαμ Ρόκγουελ, ο οποίος υποδύεται έναν μισοπάλαβο αλλά και κατά βάθος συμπονετικό αξιωματικό.
HOME CINEMA
Ενα σκληρό ριάλιτι για τις χορεύτριες των γηπέδων
Τσιρλίντερς ★★★½
ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ (2020)
Σκηνοθεσία: Γκρεγκ Γουάιτλι
Εμφανίζονται: Μόνικα Αλντάμα, Γκάμπι Μπάτλερ, Λέξι Μπράμπακ
Η νέα σειρά του Netlfix μας συστήνει την πρωταθλήτρια ομάδα τσιρλίντερ του κολεγίου Ναβάρο, στο Τέξας.
Οταν ακούμε τη λέξη «τσιρλίντερς», τουλάχιστον στα μέρη μας, συνήθως το μυαλό πάει σε όμορφες κοπέλες, ελαφρά ντυμένες, οι οποίες χορεύουν στα ημίχρονα και στα τάιμ-άουτ των αγώνων μπάσκετ. Λίγοι ωστόσο γνωρίζουν πως το cheerleading –ή ο εμψυχωτικός χορός, αν θέλαμε οπωσδήποτε να το μεταφράσουμε– μπορεί να γίνει εντυπωσιακό όσο και τρομερά απαιτητικό άθλημα με τους δικούς του διαγωνισμούς, αλλά και με χιλιάδες ώρες προπόνησης και σοβαρούς τραυματισμούς στην ημερήσια διάταξη. Η καινούργια σειρά του Netlfix μάς συστήνει από κοντά μια τέτοια πρωταθλήτρια ομάδα τσιρλίντερς του κολεγίου Ναβάρο στο Τέξας, η οποία προετοιμάζεται να λάβει μέρος στους πανεθνικούς αγώνες, επιχειρώντας να κατακτήσει για άλλη μία φορά την κορυφή. Παρ’ όλα αυτά, αν κάποιος νομίζει πως εδώ θα δει χαρωπά κορίτσια να κάνουν τούμπες, έχει πολύ λάθος. Στα έξι ωριαία επεισόδια της σειράς, ο σκηνοθέτης Γκρεγκ Γουάιτλι αφηγείται μια ιστορία μεγάλης αφοσίωσης, αλλά και… πόνου. Από ένα σημείο και έπειτα νιώθεις πραγματική αγωνία κάθε φορά που τα αγόρια της ομάδας πετούν στα ουράνια, σαν πάνινη κούκλα, μια κοπέλα, ελπίζοντας πως κάποιος θα βρεθεί να την πιάσει στην άλλη πλευρά.
Οι πολύωρες, σκληρές προπονήσεις έχουν μόνο στόχο την τελειότητα, ενώ οι χορογραφίες, κάτι ανάμεσα σε γυμναστική επίδειξη, σύγχρονο χορό και νούμερο τσίρκου, σε αφήνουν συχνά με το στόμα ανοιχτό. Αιωρήσεις, πυραμίδες, επικίνδυνα άλματα και «πετάγματα» κινηματογραφούνται από πολύ κοντά, δίνοντας πολύ ζωντανή αίσθηση του αθλήματος. Από την άλλη, οι προσωπικές ιστορίες των παιδιών, πολλές από αυτές αληθινά συγκινητικές, συνθέτουν το δικό τους δράμα χαρακτήρων, ενώ ταυτόχρονα φιλοτεχνούν ένα ενδιαφέρον σύγχρονο κοινωνικό πορτρέτο. Κάπου ανάμεσα στο (σοβαρό) ριάλιτι και το ντοκιμαντέρ, το «Cheer» είναι όντως απολαυστικό.