Το ότι στην Ευρωβουλή γίνεται, εδώ και δεκαετίες, του lobbying το πανηγύρι είναι γνωστό, τουλάχιστον σε όσους ασχολούνται έστω και ερασιτεχνικά με τα ευρωπαϊκά όργανα.
Χιλιάδες εκπρόσωποι επαγγελματικών συμφερόντων κυκλοφορούν διαπιστευμένοι στα γραφεία των ευρωβουλευτών, προσπαθώντας να τους πείσουν για τα δίκαια των διεκδικήσεών τους. Κάποιες φορές, μάλιστα, έχουν και δίκιο (να τα λέμε κι αυτά).
Μπορεί το lobbying να είναι μια βρόμικη λέξη στον κόσμο της ιδεολογικής αγνότητας, στην πραγματικότητα όμως είναι άλλος ένας τρόπος για να κάνεις μπίζνες. Το ότι η Ευρωβουλή κυριαρχείται από φιλο-οικολογικά (με τα συμπαρομαρτούντα τους) αισθήματα σε όλες τις πολιτικές πτέρυγες είναι επίσης γνωστό. Δεν ξέρω αν ο βιγκανισμός θα γίνει οσονούπω η νέα επίσημη θρησκεία των εστιατορίων της, βλέπω όμως ότι η ανοχή απέναντι σε πρακτικές που θίγουν τις οικολογικές ευαισθησίες (δικαιολογημένες και μη) και την προστασία των ζώων ολοένα και στερεύουν.
Γι’ αυτό και με εντυπωσίασε η εκδήλωση που παρουσιάστηκε την περασμένη Τρίτη με Παρασκευή, με τίτλο «This is fur 2020», «Αυτή είναι η γούνα 2020». Θα ρωτήσετε: Υπάρχει ακόμη κόσμος που παράγει γούνες; Υπάρχει ακόμη αγοραστικό κοινό για τις γούνες; Θα εκπλαγείτε. Μπορεί για την κεντρική Ευρώπη η γούνα να είναι κάτι ανάλογο με το δέρας του Βελζεβούλ, Ρώσοι, Πολωνοί, Ουκρανοί, Βούλγαροι και άλλοι συμπαθείς σλαβικοί λαοί όμως, μαζί με τους Κινέζους, αγαπούν τη γούνα και μάλιστα εκτιμούν ιδιαίτερα την ελληνική γουνοπαραγωγή, η οποία μπορεί να πέθανε για την εγχώρια αγορά, αλλά ζει και αναπνέει χάρη στα ρούβλια (ζλότι, γρίβνα, λέβα, γουάν) που έρχονται απέξω.
Είναι η γουνοπαραγωγή σατανική; Είναι θανάσιμο αμάρτημα να φοράμε γούνες; Όλα εξαρτώνται από το πολιτισμικό σου πλαίσιο. Τα μινκ (οι μαμάδες μας τα έλεγαν βιζόν), μικρά, σαρκοβόρα θηλαστικά που εκτρέφονται αποκλειστικά για τη γούνα τους, «δολοφονούνται κατά χιλιάδες για μια ματαιοδοξία», λένε οι οικολόγοι. Κάποιοι από αυτούς, μάλιστα, είχαν τη φαεινή ιδέα να απελευθερώσουν, σε έναν οίστρο ακτιβιστικής ηλιθιότητας, 50.000 από αυτά στο οικοσύστημα της Καστοριάς πριν από δέκα χρόνια, ρημάζοντας χλωροπανίδα, επιχειρήσεις και νοικοκυριά. «Το ίδιο συμβαίνει σε ολόκληρο το φάσμα της πτηνο-κτηνοτροφίας», λένε οι γουνοπαραγωγοί, «και εμείς κάνουμε περισσότερα για τη σπλαχνική διαχείριση των ζώων από ό,τι κάνουν οι πτηνοτρόφοι με τις κότες τους».
«Η γούνα είναι ένα είδος πολυτελείας», επιμένει η μία πλευρά και συνεχίζει: «Δεν μπορεί να εντάσσεται στο κτηνοτροφικό πλαίσιο, γιατί δεν παράγει ζώα που καταναλώνονται ως τροφή». «Το δέρμα των αγελάδων χρησιμοποιείται στα παπούτσια, στις ζώνες και στα μπουφάν που φοράμε όλοι», αντιτείνουν οι γουνοπαραγωγοί. «Σε τι ακριβώς διαφέρει η γούνα;»
Στις τρίχες. Αυτή είναι η αλήθεια, παιδιά. Η γούνα είναι δέρμα με τρίχες. Και ο άνθρωπος είναι ένα ζώο που ασχολείται με τρίχες, ενώ θα έπρεπε να έχει βάλει εδώ και καιρό στόχο, νέες μεθόδους και τεχνικές, ώστε να παράγει και να καταναλώνει λιγότερα ζώα θρέφοντας ταυτόχρονα την ανθρωπότητα – όχι με βιγκανικές εμμονές.
Κι έτσι, ήρθαν οι γουνέμποροι στο Ευρωκοινοβούλιο. Και η Μαρία Σπυράκη, πρώην δημοσιογράφος και νυν ευρωβουλευτής, ανέλαβε τον ρόλο του βασικού ομιλητή στην εκδήλωσή τους. Από ενδιαφέρον για την περιοχή της Καστοριάς; Από lobbying; Κάτι μου λέει ότι αυτή θα είναι η επόμενη ερώτηση των εγχώριων οικολόγων. ■