Την περασμένη εβδομάδα («Κ» 21/1) διαβάσαμε ότι η Ελλάδα είναι τελευταία στην Ε.Ε. σε δεξιότητες (skills). Τη στιγμή δηλαδή που έχουμε τη μεγαλύτερη ανεργία στην Ευρώπη, την ίδια στιγμή οι επιχειρήσεις δεν βρίσκουν κατάλληλα άτομα να προσλάβουν. Ετσι, ούτε η ανεργία μειώνεται ούτε η παραγωγή προωθείται.
Την ίδια μέρα διαβάσαμε ότι οργανώθηκε εκπαιδευτικό συλλαλητήριο με συμπλοκές με την αστυνομία, δακρυγόνα κ.λπ. Θα νόμιζε κανείς ότι το συλλαλητήριο απαίτησε δυναμικά από την κ. Κεραμέως τη σύνδεση της εκπαίδευσης με την παραγωγή. Ομως όχι. Αυτό που απαίτησε ήταν να παραβιάσει η υπουργός το δίκαιο της Ε.Ε. και να μην αναγνωρίσει επαγγελματικά προσόντα και επαγγελματική ισοδυναμία σε αποφοίτους ιδιωτικών κολεγίων.
Οι συντεχνίες και η Αριστερά (ΟΛΜΕ-ΔΟΕ-ΠΑΜΕ) που οργάνωσαν το συλλαλητήριο δεν δίνουν δεκάρα ούτε για την ανεργία των νέων ούτε για τη βελτίωση του επιπέδου της χώρας. Δεν τους ενδιαφέρει αν σφύζουν από ανέργους οι καφετέριες. Ισως και να το προτιμούν, αφού από εκεί στρατολογούν το «προσωπικό» των διαδηλώσεών τους. Δεν τους ενδιαφέρει καν το θέμα των επαγγελματικών δικαιωμάτων per se, αφού δεν κουνούσαν το δαχτυλάκι τους όταν η προηγούμενη κυβέρνηση εφάρμοζε για τα κολέγια ακριβώς την ίδια πολιτική που εφαρμόζει η κ. Κεραμέως!
Αν ενδιαφέρει κάτι τους «αγωνιστές» –πλην των επιθέσεων στη Ν.Δ.– είναι οι προσλήψεις στο Δημόσιο: να περιοριστούν οι ανταγωνιστές. Και πάντα βρίσκονται διάφορα θέματα «αρχής», όπως η υποβάθμιση του δημόσιου πανεπιστημίου, οι καπιταλιστές που μας πίνουν το αίμα κ.ά., για να κρύψουν τον αληθινό στόχο του αγώνα, που είναι μια θέση στο Δημόσιο. Συμβαίνει αυτό συχνά σε χώρες με καθυστέρηση στην παραγωγή. Οσο για τις δεξιότητες, το υπουργείο Παιδείας τις αντιμετώπισε ως κύρια προτεραιότητα χωρίς να χρειαστούν γι’ αυτό διαδηλώσεις. Στον απολογισμό ενεργειών του (https://tinyurl.com/tbqw5bs) φαίνεται ότι η μέριμνα για την επιχειρηματικότητα ξεκινάει ήδη στις 21 Αυγούστου.
Στις δε 22/9 δρομολογήθηκε διεθνής συνεργασία για την επαγγελματική εκπαίδευση, κατάρτιση, επανακατάρτιση (reskilling) και αναβάθμιση των δεξιοτήτων (upskilling). Θα μπορούσε να γίνει κριτική, αν η μέριμνα είναι επαρκής και στον σωστό δρόμο. Αλλά είπαμε: ποιος ενδιαφέρεται γι’ αυτά, πέραν των δύστυχων επιχειρηματιών που δεν μπορούν να βρουν ανθρώπους να κάνουν τη δουλειά τους;