Δεν παίρνω όρκο πως είναι ωραίο πράμα να διαθέτεις «κύκλους» ή «περιβάλλον». Χρήσιμο πάντως είναι. Αν δεν ήταν, κάποια στιγμή η φόρμουλα αυτή θα είχε αχρηστευτεί. Και θα βρισκόταν πια στην ίδια αποθήκη με τις φόρμουλες κατασκευής του αεικίνητου, τις αλχημιστικές συνταγές παρασκευής χρυσού σε μιδικές ποσότητες, τις «ερμηνείες» του δίσκου της Φαιστού και τις «αποδείξεις» ότι η επαρχία Γιουνάν της Κίνας, με μόλις πενήντα εκατομμύρια κατοίκους, είναι κι αυτή ελληνική, των Ιώνων. Το δε Στόουνχεντζ, όπως μάθαμε μόλις εσχάτως, είναι φτιαγμένο με ογκόλιθους από τη Σητεία, τηλεμετακινηθείσες από τον Δαίδαλο. Τι είν’ η πατρίδα μας; Η οικουμένη…
Οταν, λοιπόν, δεν θέλεις να πάρεις πάνω σου, αυτοπροσώπως, την ευθύνη των λεγομένων σου, από την άλλη όμως δεν σου πολυαρέσει να μην ακουστείς, όταν δηλαδή θέλεις να πιστεύει και ο Μαμμωνάς και ο Καίσαρας και ο Θεός ότι είσαι πιστός τους, τότε δίνεις φωνή (ή κασέτα) σε έναν από τους «κύκλους» σου: «Πες τους πως αν είχα την όρεξη να κατεβώ από τα δώματα που μου δώρισε η Ιστορία και ν’ ασχοληθώ με τη μικρότητά τους, θα τους έλεγα το και το…». Βγαίνει, λοιπόν, ο «κύκλος» και αναχαράζει δημοσίως το ιδιωτικώς υπαγορευθέν «το και το…». Βγαίνουν έπειτα οι διερμηνείς τού ούτως ειπείν «τοκετού» και εξηγούν τα χρησμικά ρήματα, με τον τρόπο του βέβαια ο καθένας. Οπως συμβαίνει άλλωστε κι όταν μεταφράζουν την «πολύσημη σιωπή» κάποιου που μπορεί απλώς να μην έχει τίποτε σπουδαίο να πει ή να βαριέται.
Ο κ. Κώστας Καραμανλής, για παράδειγμα, διαθέτει «πολύσημη σιωπή» σε άφθονη ποσότητα. Αντίθετα, ο κ. Αντώνης Σαμαράς ήταν ανέκαθεν κυκλούχος, με στενότερο κύκλο πέριξ της αυθεντίας του τον κ. Χρύσανθο Λαζαρίδη. Την απουσία του από τη Βουλή κατά την ψήφιση μιας τροπολογίας για το ποδόσφαιρο γραμμένης στο πόδι, η οποία προκαλεί πολύ περισσότερα προβλήματα απ’ όσα υποτίθεται ότι θεραπεύει, τη διερμήνευσαν και την υπεράσπισαν οι κύκλοι του, όχι ο ίδιος. Οσα είπαν, πρόσθεσαν αγωνία στην ήδη εν συγχύσει κυβέρνηση, που είχε προσπαθήσει να μπαλώσει τα αμπάλωτα: «Ο κ. Σαμαράς ούτε έδωσε εξηγήσεις ούτε του ζητήθηκαν ούτε θα μπορούσαν να του ζητηθούν». Ούτε – ούτε – ούτε. Τρία – μηδέν. Οπου το μηδέν το πέτυχε η κυβέρνηση με εξαιρετικά οργανωμένες αντεπιθέσεις και με θαυμάσιες κάθετες μπαλιές. Καθέτως καρφωμένες δηλαδή πάνω στην αξιοπιστία της, την προνοητικότητα και τη μεθοδικότητά της. Τη φημισμένη επιτελικότητά της εν συντομία.