08.30
Το ξυπνητήρι χτυπάει. Δεν είναι το δικό μου. Είναι της γυναίκας μου, αλλά το προτιμώ αυτό. Μ’ αρέσει να σηκώνομαι μαζί της, να ξεκινάμε τη μέρα μαζί. Είχα συνηθίσει να ξεκινάει η μέρα νωρίς για περίπου 22 χρόνια, όταν δούλευα στο Θεατρικό Μουσείο. Παρότι είναι, δυστυχώς, κλειστό εδώ και χρόνια, μου άφησε τουλάχιστον μια καλή συνήθεια.
09.30
Είναι πολύ σημαντικό για την υγεία και την αντοχή σου να τρως κάθε πρωί ένα πρωινό πλούσιο σε βιταμίνες και φυτικές ίνες. Δεν ξέρω, έτσι έχω ακούσει, γιατί εγώ πίνω λίγο καφέ, κάνω ένα ντους και έφυγα.
10.00
Είμαι με τη μηχανή στον δρόμο. Πρωινές πρόβες στο θέατρο Χώρα για τη «Μαρίκα», το υπέροχο έργο του Πέτρου Ζούλια αφιερωμένο στη Μαρίκα Κοτοπούλη. Η διαδρομή δίπλα στη θάλασσα, από το Παλιό Φάληρο όπου μένω έως την Αμοργού 20 στην Κυψέλη, στο θέατρο, μου θυμίζει το νησί μου, τη Σίφνο. Μου θυμίζει ότι μου λείπει, γιατί το μόνο κοινό που έχει με τη Σίφνο η διαδρομή μου, είναι ότι και τα δύο έχουν Χώρα. Καμιά φορά, αν δεν έχω πρόβα πηγαίνω στο Θεατρικό Μουσείο για να τακτοποιήσω τις εκκρεμότητες που «τρέχουν». Εδώ και οκτώ χρόνια προσπαθούμε να το κρατήσουμε ζωντανό για να λειτουργήσει και πάλι, να ανοίξουν τα σπουδαία αρχεία του.
14.00
Η πρόβα τελειώνει, αλλά η Μαρίκα είναι καρφωμένη στο μυαλό μου. Οταν πρωτοπήγα στο Θεατρικό Μουσείο στις αρχές της δεκαετία του ’90, έμαθα πολλά για τη Μαρίκα Κοτοπούλη, το «ιερό τέρας» όπως τη χαρακτήριζαν. Θυμάμαι ακόμη, έντονα, την επιμονή της ηθοποιού Ολυμπίας Παπαδούκα να αναβιώσει το βραβείο Κοτοπούλη. Το μουσείο δεν είχε χρήματα κι εκείνη πρόσφερε τα χρυσά δόντια που φύλαγε από παλιά, για μια δύσκολη στιγμή, για το βραβείο. Είχε τρέλα για τη Μαρίκα. Από τις διηγήσεις της έμαθα πολλά, όπως και από άλλους ηθοποιούς και βέβαια τα αρχεία. Η Μαρίκα δεν ήταν μόνο μεγάλη ηθοποιός, αλλά και μεγάλη συντρέχτρα. Και βέβαια φιλοβασιλική ώς το κόκαλο, που βοηθούσε τους κομμουνιστές ηθοποιούς όπως ήταν η Ολυμπία.
14.20
Μια και είναι κοντά, συχνά περνάω από το πατρικό μου στα Πατήσια. Εδώ έζησα κάποιες από τις πιο όμορφες και αθώες στιγμές της ζωής μου. Αναμνήσεις 30 χρόνων αναβλύζουν από κάθε γωνία, αξέχαστες ιστορίες που… Ποιον κοροϊδεύω; Πάω να φάω στης μητέρας μου, γιατί έχω λυσσάξει της πείνας.
16.00
Ενα άλλο μυστικό της ημέρας είναι ο εικοσάλεπτος μεσημεριανός ύπνος. Οταν μπορώ ξεκλέβω λίγο χρόνο για επιστρέψω στο σπίτι. Ακόμα και για τόσο λίγη ώρα, ο ύπνος μπορεί να σου δώσει ενέργεια, ευχάριστη διάθεση και τη διαύγεια που χρειάζεσαι σε μια απαιτητική δουλειά. Αρκεί να μην τον συνδυάσεις με την οδήγηση.
18.00
Αυτή είναι η ώρα που κάνω γυμναστική. Stretching, βάρη, ενόργανη, aerobics, crossfit είναι μέσα στο πρόγραμμα· του γυμναστηρίου. Εγώ λίγο τρέξιμο κάνω και φεύγω για το θέατρο.
20.00
Στο θέατρο Χώρα ετοιμαζόμαστε για την παράσταση κι εγώ για τον Γιώργο Χέλμη, τον σύζυγο της Μαρίκας, τον οποίο υποδύομαι. Ηταν θεατρικός επιχειρηματίας και έμπορος καπνού, από εύπορη οικογένεια. Μικρότερος της Μαρίκας, την ερωτεύθηκε, τον αγάπησε και αυτή, παρότι ο μεγαλύτερος έρωτάς της ήταν ο Ιων Δραγούμης. Σχολαστικά συγκεντρώνομαι και μπαίνω σε κατάσταση με τις τεχνικές που μου έμαθαν οι δάσκαλοί μου, αλλά και η εμπειρία μου όλα αυτά τα χρόνια στο σανίδι. Μέχρι που συναντώ τη Νένα Μεντή και μιλάμε για GNTM, πολιτική και ό,τι μπορείς να φανταστείς. Και αυτά κατάσταση είναι.
21.00
Ο Γιώργος Χέλμης, ο σύζυγος της Μαρίκας, είναι έτοιμος να βρεθεί με τη Μαρίκα, τον Λογοθετίδη, τη Λαμπέτη και ολόκληρη την ιστορία του ελληνικού θεάτρου πάνω στη σκηνή. Κι εγώ με απόλυτη επίγνωση της ιερότητας της στιγμής μετράω πόσες θέσεις είναι γεμάτες και ελπίζω να μην είναι όλες προσκλήσεις.
23.30
Υπόκλιση. Ευγνωμοσύνη.
00.00
Αν έχουν έρθει φίλοι στην παράσταση πάμε για φαγητό. Οπως καταλαβαίνετε, συνήθως γυρίζω σπίτι στην αγαπημένη μου Τζούλια. «Τι ώρα θα βάλεις πάλι το ξυπνητήρι αύριο;» τη ρωτάω γλυκά και με μια ένδειξη απελπισίας στο βλέμμα.
Ο Γιώργος Δεπάστας παίζει στην παράσταση «Μαρίκα» του Πέτρου Ζούλια στο θέατρο Χώρα.