Εχει ενδιαφέρον, αλλά όσο περνούν οι ημέρες διαπιστώνω ότι αυτοί που ενοχλήθηκαν περισσότερο από τους κυβερνητικούς χειρισμούς για το ποδόσφαιρο δεν ήταν ούτε οι οπαδοί των άμεσα ενδιαφερομένων ομάδων ούτε οι ψηφοφόροι της αντιπολίτευσης.
Ηταν, παραδόξως (ή καθόλου παραδόξως, την ίδια στιγμή), οι προσωπικοί «οπαδοί» του Κυριάκου Μητσοτάκη. Οσοι δηλαδή δεν ψήφισαν στις τελευταίες εκλογές «τυφλά» Νέα Δημοκρατία αλλά Κυριάκο Μητσοτάκη. Οσοι δηλαδή μάλλον δεν θα ψήφιζαν το κυβερνών κόμμα αν στην ηγεσία του βρισκόταν διαφορετικό πρόσωπο.
Αυτό είναι και το μεγαλύτερο πλήγμα για τον πρωθυπουργό.
Με την ιστορία του ποδοσφαίρου αμφισβητήθηκε για πρώτη φορά στους επτά μήνες της νέας κυβέρνησης η αποφασιστικότητα του Μητσοτάκη να πάρει δύσκολες αποφάσεις, δηλαδή αυτό που λέμε «να σπάσει αυγά». Στο συλλογικό υποσυνείδητο των κεντρώων ψηφοφόρων που στήριξαν σε διαδοχικές εκλογικές αναμετρήσεις (εσωκομματικές και εθνικές) εισχώρησε ο σπόρος της αμφιβολίας: μήπως τελικά έχουμε μια από τα ίδια; Δηλαδή άλλον ένα καλών προθέσεων πρωθυπουργό που θα κάνει ορισμένα σωστά πράγματα χωρίς όμως να τολμήσει να βάλει το μαχαίρι στο κόκαλο, όπως τόσο απελπισμένα έχει ανάγκη η χώρα; Μια διαφορετική εκδοχή του Κώστα Σημίτη, ο οποίος στα πιο δύσκολα θα σηκώνει τους ώμους ομολογώντας με πικρία παραλλαγές του περίφημου «αυτή είναι η Ελλάδα»;
Ή θεωρούν ορισμένοι μέσα κι έξω από την κυβέρνηση ότι το ποδόσφαιρο δεν προσφέρεται για να σπαταλιέται μεταρρυθμιστικός οίστρος; Ακριβώς εξαιτίας της λαϊκής του απήχησης το ποδόσφαιρο θα μπορούσε να εξελιχθεί σε ένα συμβολικό πεδίο πραγματικής μάχης με τη διαπλοκή και τη διαφθορά. Το καταθλιπτικό (αλλά όχι αποκλειστικά ελληνικό) φαινόμενο να βρίσκονται στο τιμόνι των ποδοσφαιρικών ανώνυμων εταιρειών επιφανείς επιχειρηματίες με συχνά αλληλοσυγκρουόμενα συμφέροντα και ιδιοκτήτες μεγάλων συγκροτημάτων media δεν κάνει τη μάχη εύκολη. Αλλά ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν εκλέχθηκε για τα εύκολα.
Οι κεντρώοι ψηφοφόροι του δεν θα αισθανθούν δικαιωμένοι επειδή θα δουν (κάποια στιγμή) μπουλντόζες στο Ελληνικό. Μετράνε τα πράγματα διαφορετικά και στην περίπτωση του ποδοσφαίρου αυτό που θα μετρούσε θα ήταν ένα ουσιαστικό restart που θα παρέσυρε μαζί του όλα τα παραμάγαζα, τις μικρομαφίες και τη διαχρονική δυσωδία που εκπέμπει το δύσμοιρο ελληνικό ποδόσφαιρο. Ναι, αυτή θα ήταν μια σοβαρή μεταρρύθμιση.