Ελληνικό fair play

1' 44" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Κόρη αρκουδιάρη την ανέβαζαν, βρωμοθήλυκο την κατέβαζαν. Ουδείς όμως από τους  αυλικούς σεξιστές είχε το θάρρος της γνώμης μπροστά της. Τόσο αγαπούσαν τη ζωή τους. Καλλονή, δολοπλόκα, ανελέητη στην οργή της, με ατσάλινη πυγμή και εκπληκτικό πολιτικό αισθητήριο. Χαρισματική.  Ελαμψε στη Στάση του Νίκα όταν οι  μισητοί σύνδεσμοι φιλάθλων Βένετοι και Πράσινοι  συνέπηξαν λυκοφιλική συμμαχία, υποκινούμενοι και από παλατιανούς παρακοιμώμενους, πλιατσικολογώντας και καίγοντας τη Βασιλεύουσα.  Ο βαθύνους Ιουστινιανός κιότεψε, σκέφθηκε την υπέρ σωτηρίας άτακτη φυγή. Τον μεταπείθει η κατ’ αυτόν «πιο γλυκιά μου χάρη» σύζυγός του αυτοκράτειρα Θεοδώρα.  Η σκυτάλη έκτακτων μέτρων παραδίδεται σε έναν εκ των κορυφαίων στρατηγών όλων των εποχών. Ο Βελισάριος αφού προσεύχεται, εγκλωβίζει τους εξεγερμένους στον Ιππόδρομο λέγοντάς τους «εδώ θα γίνει ο τάφος σας» ή κάτι εξίσου δεσμευτικό.  Το αίμα –χριστιανικό και μη– 30.000 σφαγιασθέντων πότισε τον Ιππόδρομο και σαν θαύμα, πνεύμα καταλλαγής επικράτησε.

Αναίμακτη παρωνυχίδα  σε σχέση με τα παραπάνω αλλά με έντονη οσμή  βυζαντινισμών ήταν η «Στάση του Κούδα» με κεντρικό πρωταγωνιστή το δαντελένιο «10άρι», τον μετέπειτα, με συναίνεση και Λακεδαιμονίων, Μεγαλέξανδρο του ελληνικού ποδοσφαίρου· πώς οι Γερμανοί βάφτισαν Κάιζερ τον Φραντς Μπεκενμπαόυερ; Η κόντρα ερυθρόλευκων του νότου – μαυρόασπρων του βορρά συγκλόνισε την Ελλάδα πριν από μισό αιώνα, η φλόγα της βεντέτας παρέμεινε έκτοτε άσβεστη με  πιο απρόβλεπτη αναζωπύρωση την τωρινή. Το υλικό της ιστορίας, ο  επίλογος της οποίας  γράφτηκε  επί χουντοκρατίας (1968),  διατίθεται για ταινία που σε χέρια πλαστουργών όπως π.χ. ο Κώστας Γαβράς ή ο Γιώργος Λάνθιμος θα γινόταν οσκαρική. Δεσμοί αίματος, πίκρες βαριές κι ασήκωτες, απειλές, ταξίματα και σπασίματα, τελεσίγραφα, μπαϊράκια, συνθέτουν εικόνα ανεπούλωτης μετεμφυλιακής Ελλάδας.  Ο σπουδαίος –και ως χαρακτήρας– Γιώργος Κούδας μόνο πρόβαρε χωρίς να  μουσκέψει με ιδρώτα τη φανέλα του Ολυμπιακού πριν επιστρέψει στη μάνα Τούμπα και γίνει σημαία της. Πνίγηκε στο κλάμα το Πασαλιμάνι.

Πενήντα χρόνια μετά, η απειλούμενη εξ ανατολών Ελλάς, μπουσουλώντας εκτός μνημονίων, σπεύδει να εισαγάγει τεχνογνωσία πρακτικής και ηθικής από τις κατά κοινή ομολογία ξάστερες δυνάμεις  FIFA και UEFA, ώστε να  καθαρίσει η σωρευμένη ποδοσφαιρική κόπρος. Κλήθηκαν, λοιπόν, οι ξένοι να διαλύσουν τις εγχώριες πυκνές σκιές και την απειλή  σύγκρουσης στην κοιλάδα των Τεμπών. Ελληνικό fair play με τα όλα του.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή