Οι Ηνωμένες Πολιτείες ευρίσκονται ιστορικώς στο απόγειο της στρατιωτικής ισχύος τους και παραδόξως στην πλέον οικτρή πολιτική κρίση, λόγω ανηλεούς συγκρούσεως του αμερικανικού κατεστημένου –και σε πολιτικό επίπεδο των Δημοκρατικών– με τον πρόεδρο της χώρας Ντόναλντ Τραμπ.
Το αποτέλεσμα αυτού του παραδόξου είναι ότι η εικόνα των ΗΠΑ ως της υποδειγματικής «μεγάλης δημοκρατίας», όπως καθιερώθηκε μετά τους δύο Παγκοσμίους Πολέμους, υπέστη πλήγμα και αμαυρώνεται, διότι απλούστατα οι αντίπαλοι του κ. Τραμπ δεν συμφιλιώθηκαν ποτέ με το γεγονός ότι ηττήθηκαν στις εκλογές του Νοεμβρίου 2016.
Δεν υπήρξε στην ιστορία των Ηνωμένων Πολιτειών πρόεδρος που να κατηγορήθηκε –από την πρώτη στιγμή– ότι οφείλει την εκλογική νίκη του στη «στήριξη» του ορκισμένου αντιπάλου αυτής της χώρας, της Ρωσίας. Αυτά συμβαίνουν παρ’ ημίν, σε χώρες πολιτικώς υπανάπτυκτες, όπου η λειτουργία του «δημοκρατικού πολιτεύματος» προσλαμβάνει διάσταση σκληρής εμφυλιακής συγκρούσεως, όπου οι κατηγορίες περί εθνικής μειοδοσίας εξακοντίζονται με ευκολία, όπου οι λέξεις έχασαν το περιεχόμενό τους.
Το πλέον ενδιαφέρον είναι βεβαίως ότι από τη σύγκρουση αυτή εξέρχεται μονίμως νικητής ο κ. Τραμπ και εκ παραλλήλου αναδεικνύεται το αλλοπρόσαλλο της στρατηγικής των Δημοκρατικών και ενός μεγάλου τμήματος του αμερικανικού κατεστημένου.
Διόλου παράδοξο, λοιπόν, ότι αργά το βράδυ χθες επήλθε η απαλλαγή του κ. Τραμπ από τη Γερουσία από τις κατηγορίες που αφορούσαν την «ουκρανική περιπλοκή». Οτι η τηλεοπτική παράσταση που έστησε η πρόεδρος της Βουλής Νάνσι Πελόσι, όταν έσκιζε το κείμενο της ομιλίας του κ. Τραμπ λίγο πριν αυτός ολοκληρώσει την εκφώνησή του, έπληττε ευθέως το αξίωμα του προέδρου και όχι του σημερινού φορέα του. Και, κυριότατα, κάθε άλλο παρά παράδοξο είναι ότι, στις προκριματικές εκλογές των Δημοκρατικών στην Αϊόβα, το «θύμα» των φερομένων υπερβασιών του κ. Τραμπ στο ουκρανικό «σκάνδαλο», ο διεκδικητής του χρίσματος στις προσεχείς εκλογές, ο κ. Τζο Μπάιντεν, βγήκε προτελευταίος.
Κάτι δεν πάει καλά με τη στρατηγική των Δημοκρατικών και εν γένει του αμερικανικού κατεστημένου. Και αυτό διότι, επί της ουσίας, στοχοποιώντας ανηλεώς τον κ. Τραμπ, αμφισβητούν την ωριμότητα των πολιτών να εκλέγουν έστω και έναν κατά την άποψή τους «λάθος» ηγέτη. Είναι το αίσθημα υπεροψίας που τους αποξενώνει και οδηγεί στην ήττα.