Είναι οι πρώτες ημέρες του Φεβρουαρίου του 1951. Μισό αιώνα πίσω, λοιπόν, και οι δύο παράτολμοι ορειβάτες επιχειρούν να πλησιάσουν όσο πιο κοντά σε αυτό το ζωντανό μνημείο της φύσης που, χάρη στις ιδιαίτερα χαμηλές θερμοκρασίες της εποχής, έχει αποκτήσει ένα ακόμα πιο συναρπαστικά απόκοσμο μεγαλείο.
Περιέργεια; Απληστία; Ή απλώς άγνοια κινδύνου; Οι πατεράδες τους, πάντως, θα μπορούσαν να περπατήσουν ακόμα και στην κορυφή του παγωμένου καταρράκτη. Μέχρι το 1912, οπότε αυτή η επικίνδυνη δραστηριότητα απαγορεύτηκε.
Οι «παγωμένοι» καταρράκτες του Νιαγάρα ήταν πάντα ένα δημοφιλές δημοσιογραφικό και (κυρίως) φωτογραφικό θέμα. Ακόμα περισσότερο όταν το κυρίαρχο (κάποτε) ασπρόμαυρο φιλμ ενίσχυε θεαματικά τη δραματικότητα της εικόνας. Στην πραγματικότητα, οι διάσημοι καταρράκτες δεν παγώνουν (σχεδόν) ποτέ. Αυτό που βλέπουμε δεν είναι παρά μια «κουρτίνα» πάγου πίσω από την οποία το νερό συνεχίζει να ρέει.
Οι επιστήμονες διαβεβαιώνουν ότι έχει καταγραφεί μόλις μία και μοναδική φορά κατά την οποία οι διάσημοι καταρράκτες πάγωσαν ολοκληρωτικά όπως και το ποτάμι. Αυτό συνέβη πολύ παλιά, στις 29 Μαρτίου του 1848, χωρίς να γνωρίζουμε και την ακριβή θερμοκρασία που σημειώθηκε εκείνη την ημέρα. Σε κάθε περίπτωση, ο υδράργυρος πρέπει να πέσει αρκετούς βαθμούς κάτω από το μηδέν για να σημειωθεί έστω και μερική ψύξη των υδάτων. Τελευταία φορά που «πάγωσαν» οι καταρράκτες ήταν πέρυσι, στις 23 Ιανουαρίου του 2019, με το θερμόμετρο να δείχνει -18 βαθμούς. Αντίθετα, την ημέρα που γραφόταν το σύντομο αυτό σημείωμα, επικρατούσε σχεδόν καλοκαιρία: αραιή συννεφιά με μείον τρεις βαθμούς. ■