Ο σκύλος του 21ου αιώνα

2' 28" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Η φιλοζωική κοινότητα έχει κατηγορηθεί πολύ συχνά για υποκρισία και ελιτισμό. Αυτό που ίσως δεν καταλαβαίνουν οι πρόθυμοι κήνσορες των πάντων είναι ότι η φιλοζωία δεν έχει καμία σχέση με τη φαντασιακή, απόλυτη ηθική τους. Ειδικά αυτήν που ευαγγελίστηκαν οι φιλόσοφοι του 17ου αιώνα, περίπλοκη, στρυφνή και αποκρυπτογραφούμενη μόνο από τους ίδιους (άντε και έναν δυο σύγχρονους μελετητές τους). 

Η φιλοζωία, κάθε φορά, σε κάθε χρονικό πλαίσιο, ορίζεται από τις πολιτισμικές συνθήκες. Έτσι, στην Ινδία μπορεί να λατρεύουν την αγελάδα, αλλά κλοτσάνε τα παιδιά. Στην Ταϊλάνδη αποδίδουν τιμές στον ελέφαντα, ακόμα κι όταν ποδοπατάει τα χωριά τους. Και σε κάποιες περιοχές του Νεπάλ, ινδουιστές πιστοί προσκυνούν τους σκύλους ως εκπροσώπους του μυθικού Νταττατρέγια, αλλά αδιαφορούν για τους ανθρώπους. 

Ο δικός μας πολιτισμός λοιπόν, αυτός που δείχνει ανοχή στη μαζική, βιομηχανοποιημένη ζωoεκτροφή και στις εκατοντάδες ενεργές εστίες πολέμου στον πλανήτη (πολλές από τις οποίες έχει προκαλέσει ο ίδιος), αποφάσισε ότι τα ζώα συντροφιάς πρέπει να απολαμβάνουν μια σειρά προνομίων και αναγνώρισης, που πετυχαίνουν περισσότερα από το να διασφαλίζουν απλώς την ευζωία τους: διασκεδάζουν κάπως τις ενοχές μας για όλα τα υπόλοιπα.

Δεν είναι κακό· δεν είναι και καλό. Είναι αυτό που είναι. Στη βικτοριανή Αγγλία, η ζωή ενός χαμινιού του δρόμου είχε μικρότερη αξία από εκείνη ενός αλόγου. Στη Δύση του 21ου αιώνα, οι τετράποδοι φίλοι μας έχουν την αξία ενός αληθινού συντρόφου. Προσωπικά –και παρά τις επιφυλάξεις που διαβάσατε πιο πάνω– το θεωρώ πρόοδο. Και η πρόοδος σε έναν τομέα της ζωής μας συμπαρασύρει πολύ συχνά τους υπολοίπους.

Όλη αυτή η μακροσκελής εισαγωγή εξηγεί δύο πράγματα: την αγωνία ανθρώπων που ζουν σε χώρες της Ευρώπης όπου τα αδέσποτα είναι μια νοσηρή καθημερινότητα και την προθυμία των ευρωπαϊκών οργάνων να νομοθετήσουν μια λύση. Μια λύση που θα βάλει τέλος στην παράνομη διακίνηση –δηλαδή το παράνομο εμπόριο σε συνθήκες μαφιόζικης επιχείρησης με πολύ μαύρο χρήμα– ζώων συντροφιάς από τις χώρες που έχουν αδέσποτα σε άλλες χώρες που επίσης έχουν αδέσποτα. Όμως, όπως χαριτωμένα γράφει μια φιλόζωη στο Facebook, «ναι, ρε, έχουν αδέσποτα στη Γερμανία, αλλά έρχονται εδώ οι άνθρωποι τουρίστες, βλέπουν τη φρίκη και λυπούνται τα ζώα, και μας ζητάνε να τους στείλουμε ένα για να το σώσουν όταν γυρνάνε σπίτι τους» (έτσι, απνευστί), ωσάν να είναι η πιο λογική εξήγηση του κόσμου. Διότι, όπως και να το κάνουμε, όταν ταξιδεύεις, είσαι πιο ευαίσθητος και ευεπίφορος στον συναισθηματισμό απ’ ό,τι όταν βρίσκεσαι στην πατρίδα σου. Το λένε και οι έρευνες του ίντερνετ.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση, λοιπόν, προχωράει με σταθερά βήματα –λαμβάνοντας υπόψη επίσημες καταγγελίες Ελλήνων και Ιταλών ευρωβουλευτών– στη θέσπιση ενός πανευρωπαϊκού διαβατηρίου ζώων. Του απόλυτου, επίσημου εγγράφου που ταυτοποιεί, αποδίδει κατοχή και δυσχεραίνει απίστευτα την πλαστογραφία (ή την παράνομη μαζική έκδοση από πρόθυμους «κτηνιάτρους») για όλα τα ζώα, δεσποζόμενα, αδέσποτα, με ιδιοκτήτες τους δήμους ή τους εθελοντές φιλόζωους. 

Από ευτυχή συγκυρία, είμαι σε θέση να παρακολουθήσω αυτή την εξέλιξη από πολύ κοντά. Γι’ αυτό και το σημερινό Κ9 είναι μόνο ένα προοίμιο. Στις εβδομάδες που έρχονται, θα μάθω –και θα μάθετε– όλες τις λεπτομέρειες. ■

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή