Η δεκαετής σφοδρή και πολυεπίπεδη κρίση, καθώς βεβαίως και όλα εκείνα που για δεκαετίες προηγήθηκαν οδηγώντας σε αυτήν, έχει πλημμυρίσει με «πρέπει» την ατζέντα με τις υποχρεώσεις όλων μας σε τούτη τη χώρα. Η ανταπόκριση σε αυτά τα «πρέπει» θα καταδείξει αν η μεταβατική περίοδος αβεβαιότητας που βιώνουμε θα κλείσει με αισιοδοξία για την επόμενη μέρα ή θα αποδειχθεί προθάλαμος ακόμα χειρότερων καιρών.
Ενας από τους κρίσιμους «παίκτες» αναμφισβήτητα είναι (και) στην Ελλάδα ο πολιτικός κόσμος. Δυστυχώς, η γενική εικόνα οδηγεί στο συμπέρασμα ότι τα αντανακλαστικά του συστήματος είναι αρνητικά ή μάλλον απουσιάζουν. Η Βουλή δείχνει «στεγνή», ως να μην έχει διδαχθεί τίποτα από τα λάθη του παρελθόντος, παρά το γεγονός ότι η εθνική αντιπροσωπεία έχει μπολιαστεί από νέα μέλη σε μεγάλο ποσοστό. Τα σημάδια είναι πολλά.
Σε νομοθετικό επίπεδο, ακολουθείται η ίδια με το παρελθόν αρνητική πρακτική: κρίσιμα θέματα αντιμετωπίζονται χωρίς τη σοβαρότητα που τους αρμόζει. Ενδεικτικό παράδειγμα; Η ρύθμιση για τους χώρους εποπτευόμενης χρήσης εξαρτησιογόνων ουσιών με ευθύνη των δήμων αποτέλεσε απλό μέρος των λοιπών διατάξεων νομοσχεδίου για την πολιτική προστασία, αντί να αποτελέσει αυτόνομο νομοθέτημα. Αλλά και το ίδιο το κεντρικό θέμα του νομοσχεδίου, με ανοικτές τις πληγές από μεγάλες και φονικές καταστροφές, θα έπρεπε να εξεταστεί «αυτόνομα».
Στο επίπεδο του διαλόγου που δημοσίως αναπτύσσεται εντός Βουλής ανάμεσα στις πολιτικές δυνάμεις, απουσιάζουν οργανωμένες και ουσιαστικές συζητήσεις για τα μεγάλα και κρίσιμα ζητήματα των καιρών. Αν και επισημαίνεται από διάφορους ομιλητές, ακόμα και σε «άσχετες» ευκαιρίες, η αναγκαιότητα να αναζητηθούν μέσω ευρύτερων συναινέσεων πολιτικές για την πράσινη οικονομία, το προσφυγικό-μεταναστευτικό, την κυβερνοασφάλεια, την κλιματική αλλαγή, ουδέν τέτοιο συμβαίνει.
Την ίδια στιγμή, και παρά το γεγονός ότι οι δημοκρατικοί θεσμοί στη χώρα πήραν βαθιά ανάσα καθώς απουσιάζει το χρυσαυγίτικο μόρφωμα από τον ναό της δημοκρατίας, καταγράφονται συμπεριφορές οι οποίες αν μη τι άλλο παραβιάζουν και τον Κώδικα Δεοντολογίας (άρθρο 2ε) των μελών του ελληνικού Κοινοβουλίου: βουλευτής της Ελλ. Λύσης αναφερόμενη στους πρόσφυγες-μετανάστες μίλησε για «παράνομους εισβολείς». Πέραν του εξόφθαλμου (λες και υπάρχουν «νόμιμοι» εισβολείς), απορεί κανείς πώς εξακολουθεί να γίνεται ανεκτή η ρητορική μίσους.