Είκοσι χρόνια μετά, το «High Fidelity» επιστρέφει ως τηλεοπτική σειρά, με μια σημαντική διαφορά.
Σε λίγες μέρες συμπληρώνονται είκοσι χρόνια από την πρεμιέρα του «High Fidelity» του Στίβεν Φρίαρς, αλλά, πριν φτάσουμε σε αυτή την επέτειο, θα έχουμε δει τα δέκα επεισόδια της προσαρμογής του στην τηλεόραση. Το καινούργιο «High Fidelity» (παραγωγή Hulu) έχει πρεμιέρα την ερχόμενη εβδομάδα, με μια αρκετά ενδιαφέρουσα καινοτομία: ο Ρομπ Γκόρντον (Τζον Κιούζακ) είναι γυναίκα (Ζόι Κράβιτζ). Δεν ξέρω αν αυτό εξυπηρετεί το σενάριο ή αν αποφασίστηκε χάριν εντυπωσιασμού, η αλήθεια όμως είναι ότι αυτή η τάση παρατηρείται τελευταία, με πολλούς κλασικούς ανδρικούς ρόλους να ξαναγράφονται για γυναίκες, από τον «Doctor Who» και τον Γουάτσον (τον συνεργάτη του Σέρλοκ Χολμς) στο «Elementary» μέχρι τους «Ghostbusters». Κατά τα άλλα, η ιστορία του καινούργιου «High Fidelity» είναι ανάλογη: η ιδιοκτήτρια ενός δισκοπωλείου (που δεν βρίσκεται πια στο Σικάγο, αλλά στο Μπρούκλιν – αλίμονο) περνάει μια περίοδο υπαρξιακού τέλματος και ανατρέχει στο παρελθόν της.
Πίσω στο παλιό «High Fidelity»: η ταινία υπήρξε επιδραστική όσο λίγες. Υπάρχουν δημοσιεύματα που συνδέουν την κυκλοφορία της με την άνοδο του βινυλίου. Το βέβαιο είναι ότι καλλιέργησε την κουλτούρα της λίστας, η οποία τότε έμοιαζε με την παραξενιά κάποιων νερντ με κοινωνικές αδεξιότητες, αλλά σήμερα αποτελεί μία από τις βασικότερες μεθόδους αφήγησης στο διαδίκτυο. Η ταινία υπήρξε επίσης ένα γλυκό στιγμιότυπο των τελευταίων ημερών της μουσικής πριν από το Napster, το YouTube και τα πειρατικά σάιτ, πριν από το iPod και πριν όλοι αρχίσουν να έχουν πρόσβαση σε οποιοδήποτε τραγούδι γράφτηκε ποτέ, όταν η ερώτηση «τι μουσική ακούς;» σήμαινε πολλά και όταν το να σου γράψει κανείς μια κασέτα ήταν πολύτιμο.
Να θυμίσω ότι τίποτε απ’ όλα αυτά δεν θα είχε συμβεί, αν το 1995 ο Νικ Χόρνμπι δεν είχε γράψει το ομώνυμο μυθιστόρημα –επίσης πολυδιαβασμένο και πριν από την ταινία– το οποίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πατάκη.