Αρης Πορτοσάλτε: Ο καλός εξτρεμισμός
Αυτό το άρθρο έχει ξανά και ξανά γραφτεί. Η επανάληψη σε εξασκεί να λες το ίδιο με προσφορότερο τρόπο. Ποιος είναι αυτός ο τρόπος; Ο πολιτικός αποχρωματισμός. Η αναγωγή αυτού που συμβαίνει στα στοιχειώδη του πολιτισμού – πέρα από κόμματα και ιδεολογίες.
Στην περίπτωση της επίθεσης κατά του Αρη Πορτοσάλτε αυτή η τακτική πειθούς είναι εύκολο να εφαρμοστεί: Δεν είναι σωστό να γράφεις «ψόφα» στην πόρτα του άλλου. Είτε είσαι δεξιός είτε είσαι αριστερός, δεν θα δυσκολευτείς ανθρωπιστικώς να προσυπογράψεις το αυτονόητο. Δεν λέμε «ψόφα». Είναι προσβλητικό.
Αμέσως φαίνονται τα κωμικοτραγικά αδιέξοδα αυτής της ηθικολογίας. Δεν υπάρχει ανώδυνος τρόπος να μιλήσει κανείς για την πολιτική βία. Δεν υπάρχει καθωσπρεπισμός που να προσπερνά την πολιτική ταυτότητα των δραστών, χωρίς ταυτόχρονα να συσκοτίζει το θέμα.
Η Ελληνική Δημοκρατία μπορεί να έχει αντιμετωπίσει τις σκληρότερες μορφές τρομοκρατίας. Δεν έχει όμως εξουδετερώσει τον εξτρεμισμό, που την υποσκάπτει.
Ο εξτρεμισμός αυτός έχει ταυτότητα. Είναι δεξιός – όπως εμφανίζεται με τάγματα ροπαλοφόρων που προσφάτως αξιώνουν να καλύψουν τα κενά του κράτους στο προσφυγικό. Είναι και αριστερός εξτρεμισμός, που τραμπουκίζει πολιτικούς, δημοσιογράφους και ΜΜΕ – που τους «επικηρύσσει», εμποδίζοντας την έκφραση, αλλά και την ίδια τη φυσική τους παρουσία σε «άσυλα» που ελέγχει.
Αυτό που παρασιωπά ο καθωσπρεπισμός, είναι ότι ο αριστερός εξτρεμισμός έχει όχι απλώς επιεικέστερη μεταχείριση από τον δεξιό· έχει εγκωμιαστές και απολογητές σε mainstream κόμματα και media. Ο αριστερός εξτρεμισμός προστατεύεται από ένα πολιτικό υποσύστημα που, στην καλύτερη περίπτωση, τον συγχωρεί σαν υπερβολική έκφραση μιας ορθής ιδεολογίας.
Το γεγονός ότι η σύγκριση Ακροδεξιάς και Ακροαριστεράς προκαλεί ακόμη λυσσαλέες αντιδράσεις είναι απόδειξη της καθεστηκυίας μεροληψίας υπέρ της Ακροαριστεράς. Μπορεί να σκεφτεί κανείς πολλά παραδείγματα για να καταδείξει αυτή την ανισορροπία. Θα είχε, ας πούμε, ο τομεάρχης Δημόσιας Τάξης της αξιωματικής αντιπολίτευσης τη διάθεση για πλακίτσα εάν οι δράστες ήταν χρυσαυγίτες; Θα είχαν βρεθεί φύλλα να δικαιολογήσουν τον τραμπουκισμό σαν «παρέμβαση»; Υπάρχουν μήπως εφημερίδες που δημοσιεύουν συνεντεύξεις του Ρουπακιά; Υπάρχουν στελέχη κομμάτων που έχουν καταθέσει ως μάρτυρες υπεράσπισης στη δίκη της Χρυσής Αυγής;
Την πολιτική υποκουλτούρα ανοχής –και άρα επώασης– της βίας, που εξακολουθεί να ρίχνει τη σκιά της στην Ελληνική Δημοκρατία, πρέπει να την ξεριζώσει η ίδια η Αριστερά. Πρέπει πρώτα να την ομολογήσει στον εαυτό της.
Δεν έχουμε καμία ένδειξη ότι θα το κάνει.
Νάνσι Πελόσι: Χαρτοπόλεμος
Η Νάνσι Πελόσι δεν το μετάνιωσε. Η κίνησή της, να σκίσει επιδεικτικά την ομιλία του προέδρου από το βήμα της Βουλής, δεν ήταν παρόρμηση. Δύο ημέρες μετά, υπερασπιζόταν ακόμη το σκίσιμο σαν αναγκαίο συμβολισμό. Εδειξε στον αμερικανικό λαό ότι «αυτός (ο πρόεδρος) έσκισε την αλήθεια στην ομιλία του· αυτός σκίζει με τη συμπεριφορά του το σύνταγμα».
Η πρόεδρος της αμερικανικής Βουλής έζησε μια δεύτερη ακμή στην καριέρα της. Εγινε αντικείμενο παγκόσμιου θαυμασμού για την παγερή ειρωνεία με την οποία αντιμετώπιζε τις εκρήξεις του Τραμπ. Αυτή η αντίθεση χάθηκε το βράδυ της Τρίτης. Αφήνοντας τον θυμό της να τη «σκηνοθετήσει», η Πελόσι επιβεβαίωσε απλώς την πολιτική και αισθητική κυριαρχία του Τραμπ. Ο πρόεδρος έχει καταφέρει να τους σύρει όλους στις δικές τους μεθόδους. Εχει εκμαιεύσει τον χειρότερο εαυτό της Αμερικής. Την έχει αρπάξει από εκεί που κόμπαζε ότι αρπάζει τα σεξουαλικά του θύματα.
Θυμάται κανείς τις αναλύσεις που γράφονταν πριν ακόμη από την ορκωμοσία του. Δεν θα καταφέρει, έλεγαν, να τελειώσει ούτε τον πρώτο χρόνο της θητείας του χωρίς να διαπράξει αδίκημα που θα επιφέρει την έκπτωσή του. Οι προβλέψεις δεν διαψεύστηκαν εντελώς. Διαψεύστηκαν ως προς το αποτέλεσμα, που πρόδιδε μια αφελή πίστη προς τους θεσμούς – σαν να μπορούσαν οι κανόνες της δημοκρατίας να εφαρμοστούν αυτομάτως, σε πολιτικό κενό.
Η καρικατούρα δίκης, από την οποία ο Τραμπ κατάφερε να βγει θριαμβευτής, δείχνει ότι η πολιτική ατμόσφαιρα κατισχύει του γράμματος του νόμου. Στην Ουάσιγκτον του Τραμπ «πολιτική ατμόσφαιρα» είναι πια ο φόβος.
Τον απαλλαγέντα πρόεδρο τον φοβούνται οι αντίπαλοί του – που δεν ξέρουν ακόμη πώς να τον αντιμετωπίσουν χωρίς να τους καταβροχθίσει.
Τον φοβούνται οι δικοί του. Οι Ρεπουμπλικανοί γερουσιαστές ήξεραν ότι οι καριέρες τους εξαρτώνται από τις ορέξεις ενός μνησίκακου νταή.
Τον φοβούνται ακόμη και οι γενναίοι. Ακόμη και όσοι βρήκαν το ηθικό σθένος να αποκαλύψουν τις μεθόδους του, τώρα ξέρουν: όσο βαρύ κι αν είναι το παράπτωμα, ο Τραμπ βγαίνει πάντα νικητής. Και εκδικητής.
Η περιγραφή μοιάζει να ανήκει στη «μόδα της απόγνωσης». Είναι της μόδας να δηλώνεις απελπισμένος για την αμερικανική δημοκρατία. Οσοι αντιστρατεύονται τη μόδα, ελπίζουν στη δύναμη των ψηφοφόρων. Στη δύναμη των θεσμών. Μπορεί να μη χάνει στις δίκες. Μπορεί να χάσει στην κάλπη.
Μπορεί. Μέχρι στιγμής, όμως, κάθε φορά που ο Τραμπ έρχεται αντιμέτωπος με τον νόμο, χαμένος είναι ο νόμος. Κάθε φορά που κινητοποιούνται εναντίον του οι θεσμοί, ο ίδιος βγαίνει πιο δυνατός. Δηλαδή, πιο ικανός να τους καταλύσει.