Στην πόλη Μάνταμπα της Ιορδανίας, όπου είχα την ευκαιρία να ταξιδέψω πρόσφατα, βρίσκεται η ορθόδοξη εκκλησία του Αγίου Γεωργίου, με τον περίφημο ψηφιδωτό χάρτη του 6ου αιώνα στο δάπεδό της. Πρόκειται για τον παλαιότερο σωζόμενο χάρτη των Αγίων Τόπων, με περισσότερα από 2 εκατ. ψηφίδες και 178 τοπωνύμια, όλα στα ελληνικά. Το ίδιο εντυπωσιακές, όμως, είναι και οι ψηφιδωτές εικόνες του. Ανάμεσά τους εκείνη που απεικονίζει τον Χριστό να φτάνει στα Ιεροσόλυμα, πάνω σε ένα γαϊδουράκι: οι κάτοικοι τον υποδέχονται με ενθουσιασμό, επευφημώντας τον, στρώνοντας τον δρόμο με τα πανωφόρια τους και με βάγια, δηλαδή με κλαδιά φοινίκων, δάφνης και μυρτιάς.
Η εικόνα είναι μεγάλων διαστάσεων, καλύπτει σχεδόν το 1/5 του αριστερού τοίχου του ναού. Κι ενώ όλοι οι «πρωταγωνιστές» της έχουν την προσοχή τους στραμμένη προς τον Ιησού, ένα αγόρι, στην κάτω δεξιά πλευρά της, κοιτάει αλλού: το γαϊδουράκι που τον μεταφέρει. Απλώνει μάλιστα προς το μέρος του ένα κλαδί, και το ζώο, προφανώς πεινασμένο, το έχει αρπάξει με το στόμα του. Για όλους τους υπολοίπους, όμως, είναι σαν αόρατο.
Έκθαμβη και συγκινημένη στεκόμουν για ώρα μπροστά στο υπέροχο ψηφιδωτό και σκεφτόμουν ότι κάτι τέτοιο συμβαίνει και με τα αδέσποτα των πόλεών μας, γάτες και σκύλους. Περνούν από δίπλα μας, αλλά πολλοί δεν τα βλέπουν καν ή προτιμούν να μην τα βλέπουν. Απλώς τα προσπερνούν. Κι αυτά συνεχίζουν να περιπλανιούνται στους αφιλόξενους δρόμους πεινασμένα, διψασμένα, συχνά άρρωστα ή τραυματισμένα.
Μακάρι να βλέπαμε περισσότερα μπολάκια με φαγητό και νερό στους αθηναϊκούς δρόμους, σε εισόδους καταστημάτων και σπιτιών, σε πάρκα και αλσύλλια – χειμώνα και καλοκαίρι. Δεν είναι αγαθοεργία, δεν είναι φιλοζωία, είναι ένδειξη πολιτισμού. Η λουστρινένια μαύρη γατούλα που ταΐζω στην πιλοτή της πολυκατοικίας πρώτα έρχεται για το χάδι μου και μετά απολαμβάνει γουργουρίζοντας τις κροκέτες της. Όσοι δεν έχετε ταΐσει ποτέ σας αδέσποτο αυτή τη χαρά ας μην τη στερήσετε από τον εαυτό σας…