Ενα από τα δυσεπίλυτα προβλήματα του δημόσιου βίου μας είναι το πόθεν έσχες του «ξεδιάντροπου», όχι μόνον η συμπεριφορά του ατόμου που ασκεί την τέχνη, αλλά το γεγονός ότι θεωρεί πως είναι δικαίωμά του να την ασκεί. Πάρτε τον κ. Κραουνάκη για παράδειγμα. Εμφανίζεται στη Βουλή με περιβολή την οποία αν την έβλεπες στην οθόνη της θυροτηλεόρασης δεν θα άνοιγες την πόρτα. Θα σκεφτόσουν ότι το λιγότερο που μπορεί να προκύψει είναι να σου κοπεί η όρεξη και να πάει χαμένη η ταλαιπωρία της μαγειρικής. Δεν ισχύει το ίδιο για τη Βουλή. Είναι ο ναός της δημοκρατίας και ως ναός παρέχει άσυλο σε όλες τις συνιστώσες της, ακόμη και στο ξεδιάντροπο. Τα τελευταία χρόνια το δικαίωμα θεωρείται πλέον κεκτημένο. Η αξιοπρεπής εμφάνιση δεν περιλαμβάνεται στα προαπαιτούμενα των μνημονίων. Τις προάλλες, στην κοπή της πίτας του υπουργείου Πολιτισμού έκρινε σκόπιμο να τραβήξει την προσοχή με ένα άσμα, αυτοσχέδιο ή προσχεδιασμένο δεν έχει σημασία. Οι στίχοι του περιελάμβαναν αναφορές στο αιδοίο της γυναίκας –στην ωμότερη εκδοχή του– και διάφορα περί προσλήψεων με τα οποία κέρδισε τμήμα του ακροατηρίου του. Δικαίωμά του, θα μου πείτε. Κανείς δεν δικαιούται να περιορίσει την καλλιτεχνική έκφραση. Δικαίωμα όμως και του οικοδεσπότη ήταν να του ζητήσει να βγει από την αίθουσα, για να συνεχίσει ελεύθερα το τραγούδι του στις τουαλέτες, στο προαύλιο ή στην οδό Μπουμπουλίνας –κατά προτίμηση στο οδόστρωμα. Ομως κανείς δεν του το ζήτησε. Τον κατάπιαν αμάσητο. Γιατί; Μα είναι απλό. Ο κ. Κραουνάκης έχει κατοχυρώσει το δικαίωμα στην «ξεδιαντροπιά».
«Ξεδιαντροπιά: παντελής έλλειψις αιδούς», πάντα κατά τον Δημητράκο. Δεν πονάει, δεν χρεώνουν την πιστωτική σου κάρτα, είναι μια ανώδυνη συναλλαγή. Είναι πάντως μια συναλλαγή από την οποία βγαίνεις πάντα κερδισμένος επειδή έχεις απαξιώσει εκ των προτέρων τον έτερο εκ των δύο συναλλασσομένων. Πόθεν έσχε το ξεδιάντροπο εγώ του; Δεν είναι ο μόνος εξάλλου. Φτάνει ο οίστρος των επιτυχιών του; Ο κ. Κραουνάκης δεν είναι περιθωριακός. Εκφράζει μια σκηνή που έχει υποκαταστήσει το κέντρο από το περιθώριο, και το κυριότερο μια κοινωνία που έχει ταυτίσει την ξεδιαντροπιά με την τόλμη, έχει χάσει το αίσθημα της ντροπής, και ψάχνει τη συνοχή της στα αζήτητα.
Θέλετε να με πείτε συντηρητικό; Πέστε με συντηρητικό. Κανείς δεν είναι τέλειος. Προτιμώ να είμαι συντηρητικός από το να είμαι ξεδιάντροπος. Και για να κλείσω με μια αισιόδοξη νότα. Αναρωτιέμαι πόσοι από τις νεότερες γενιές μπορούν να ταυτιστούν σήμερα με την εικόνα και τη συμπεριφορά του κ. Κραουνάκη. Είναι το απολίθωμα της χώρας που πτώχευσε επειδή, εκτός των άλλων, έχασε και ντροπή της.