Η πλατεία Κολωνακίου έχει αρκετό κόσμο αυτό το κρύο σαββατιάτικο πρωινό, εκατοντάδες Αθηναίοι μπαινοβγαίνουν στα καταστήματα και στα καφέ, διασχίζοντας με βήμα βιαστικό δρόμους και πεζοδρόμια. Μοιάζει με καλό «πόστο» και ο ηθοποιός Δημήτρης Λιόλιος είναι αποφασισμένος να πουλήσει πολλά τεύχη της «Σχεδίας».
Αναρωτιέται ποιος θα ήταν ο καλύτερος τρόπος προσέλκυσης του «αγοραστικού κοινού» και το συζητά με τον Ταϊλάν, πωλητή του περιοδικού δρόμου εδώ και μήνες, ο οποίος τον καθησυχάζει λέγοντάς του ότι αρκεί να σταθούν στη θέση τους και να αφήσουν τους ανθρώπους να έρθουν σε αυτούς. Πράγματι, καθώς τα λεπτά περνούν, αρκετά τεύχη αλλάζουν χέρια, τα βλέμματα γλυκαίνουν και τα χαμόγελα πληθαίνουν.
Ο Δημήτρης Λιόλιος είναι ένας από τους δεκάδες καλλιτέχνες, συγγραφείς, διακεκριμένους επαγγελματίες, στελέχη και εργαζόμενους εταιρειών και οργανισμών, μαθητές, εκπροσώπους της πολιτείας και του πολιτικού κόσμου και ξένους διπλωμάτες που συμμετέχουν στη δράση «Πωλητής για μία ώρα» που διοργάνωσε για έκτη συνεχή χρονιά το περιοδικό δρόμου «Σχεδία», στο πλαίσιο της Διεθνούς Εβδομάδας Πωλητών Περιοδικών Δρόμου.
Ο ιδρυτής του περιοδικού Χρήστος Αλεφάντης με τον πρέσβη της Αυστραλίας Αρθουρ Σπύρου. YANNIS ZINDRILLIS
Στο τέλος της ώρας του, ο νεαρός ηθοποιός είναι ευχαριστημένος, αλλά και προβληματισμένος. «Με έφερε σε αμηχανία το πόσο εγκλωβισμένοι είμαστε όλοι στον μικρόκοσμό μας», ομολογεί. «Ενώ περπατάμε, βλέπουμε, αλλά δεν παρατηρούμε τον συνάνθρωπο που μπορεί να μας έχει ανάγκη, έχουμε γίνει κάπως απαθείς σε αυτές τις εικόνες. Ενιωσα ότι υπήρχαν άνθρωποι που δεν με έβλεπαν και είναι κάτι που το βλέπω συστηματικά».
Ο Γιάννης Στάνκογλου γίνεται φέτος για τρίτη χρονιά πωλητής της «Σχεδίας». Παραδέχεται ότι το γεγονός πως είναι αναγνωρίσιμος βοήθησε πολύ στο να πουλήσει πολλά τεύχη, αλλά και να «συστήσει» το περιοδικό σε ανθρώπους που δεν το γνώριζαν. «Είναι όμορφο για μένα να συμμετέχω σε αυτή τη δράση και σημαντικό να μπορώ να βοηθώ να γίνει αυτό το περιοδικό πιο γνωστό. Υπήρξαν άνθρωποι που στάθηκαν επειδή με αναγνώρισαν και τους απέσπασα την υπόσχεση ότι την επόμενη φορά θα το αγοράσουν από κάποιον πωλητή».
Στην πλατεία Κοραή, το κόκκινο γιλέκο φοράει ο motivational speaker του Συνδέσμου Κοινωνικής Ευθύνης για Παιδιά και Νέους, Παναγιώτης Πιτσίνιαγκας, ο οποίος περιμένει υπομονετικά καθισμένος στο αναπηρικό του αμαξίδιο. Κατορθώνει να πουλήσει περισσότερα περιοδικά από ό,τι υπολόγιζε και είναι πολύ χαρούμενος, ομολογεί όμως ότι «επειδή κινούμαι με αμαξίδιο, έχω συνηθίσει ο κόσμος να με κοιτάει πολύ όταν κυκλοφορώ και περίμενα ότι κάπως έτσι θα είναι και τώρα, ότι ο συνδυασμός αμαξίδιο και κόκκινο γιλέκο θα έκανε τον κόσμο να ασχοληθεί μαζί μου. Ενιωσα όμως ότι, επειδή φόραγα το γιλέκο, έγινα αόρατος, γιατί ο κόσμος φοβόταν τι θα του ζητήσω και απέφευγε το βλέμμα μου για να μην μπορέσω να του μιλήσω».
Ο Παναγιώτης Πιτσίνιαγκας στο πόστο του. YANNIS ZINDRILLIS
Ανάλογη ήταν η εντύπωση και του πρέσβη της Αυστραλίας στη χώρα μας, κ. Αρθουρ Σπύρου, ο οποίος πέρασε μία ώρα φορώντας το κόκκινο γιλέκο στο μετρό στο Μέγαρο Μουσικής: «Με συγκλόνισε ότι, ενώ εμείς αναζητούσαμε το βλέμμα των συνανθρώπων μας, ο κόσμος το απέφευγε. Δεν απέφευγε μόνο εμάς, απέφευγε το βλέμμα μας. Ο κόσμος έχει τα προβλήματά του, επομένως είναι φυσικό. Ομως, το βλέμμα είναι μια μορφή αποδοχής και φαντάζομαι ότι ακόμη κι αυτή η αποδοχή είναι σημαντική για τους συνανθρώπους μας που μέσω του περιοδικού επιχειρούν να επανενταχθούν κοινωνικά και στην αγορά εργασίας. Χάρηκα απίστευτα που γνώρισα τον γλυκύτατο κ. Γιάννη, τον πωλητή της “Σχεδίας” που μας παραχώρησε τη θέση για μία ώρα, η γνωριμία μαζί του ήταν για μένα αποκάλυψη».
Η συγγραφέας Άλκηστις Χαλικιά. GIORGOS VITSAROPOULOS
«Αμηχανία»
Η συγγραφέας Αλκηστις Χαλικιά βρέθηκε στο μετρό της Ακρόπολης και είχε τη χαρά να συναντήσει αρκετούς ανθρώπους που έχουν μια σταθερή σχέση αγάπης με το περιοδικό και το προμηθεύονται ανελλιπώς. Κατάλαβε παρ’ όλα αυτά πόσο δύσκολο είναι να εκτίθεται κανείς μπαίνοντας στη θέση του πωλητή. «Ενιωσα επίσης την αμηχανία των άλλων ανθρώπων που με έβλεπαν ή με άκουγαν, ανθρώπων που θέλουν να προσφέρουν, αλλά δεν είναι πάντα έτοιμοι εκείνη τη στιγμή να αγοράσουν το περιοδικό. Την ξέρω αυτή την αμηχανία, την έχω νιώσει κι εγώ, αλλά κατάλαβα ότι για τον πωλητή είναι πιο σημαντικό να του χαρίσεις ένα όμορφο βλέμμα ή να πεις “όχι σήμερα, ευχαριστώ, μιαν άλλη φορά”, παρά να δείξεις μια απόλυτη αδιαφορία».
Οι Δημήτρης Λιόλιος επί το έργον, στην προσπάθειά τουν να γίνει γνωστό το περιοδικό. GIORGOS VITSAROPOULOS
Συνολικά, κατά τη διάρκεια της δράσης διατέθηκαν 1.098 περιοδικά και συγκεντρώθηκαν 4.559 ευρώ, τα οποία θα καλύψουν μέρος του κόστους εκτύπωσης για το τεύχος Μαρτίου της «Σχεδίας». «Για εμάς όμως αυτή η δράση δεν είναι μέσο για την εξασφάλιση πόρων, δεν είναι fund rasing, για να βγάλουμε τα χρήματα που έχουμε ανάγκη», τονίζει ο ιδρυτής της, Χρήστος Αλεφάντης, «για εμάς ο στόχος είναι μέσα από την προσωπικότητα, την καλοσύνη, τη λάμψη κάποιων ανθρώπων να μάθει ο κόσμος τι είναι η “Σχεδία”». Συνολικά, από τις 27 Φεβρουαρίου 2013, οπότε κυκλοφόρησε το πρώτο τεύχος, έχουν πουληθεί σχεδόν δύο εκατομμύρια αντίτυπα του περιοδικού δρόμου, βοηθώντας δεκάδες ανθρώπους να επανενταχθούν στην αγορά εργασίας και να ξεφύγουν από την αστεγία. Αυτή τη στιγμή περίπου εκατόν πενήντα πωλητές στέκονται σε διάφορες γωνιές της Αθήνας με το κόκκινο γιλέκο και τη “Σχεδία” ανά χείρας – αν τους παρατηρήσετε, θα δείτε ότι συνήθως το κρατούν κοντά στο μέρος της καρδιάς. Συχνά, σημαντικότερο από την αγορά του περιοδικού είναι γι’ αυτούς ένα χαμόγελο ή ένας χαιρετισμός. «Η μία καλημέρα που θα ακούσουν οι πωλητές της “Σχεδίας” τούς κάνει ορατούς, νιώθουν ότι είναι εδώ, δεν είναι αόρατοι, ότι είναι ενεργό κομμάτι αυτής της κοινωνίας» λέει ο κύριος Αλεφάντης. «Ας μην προσπερνούν τον άνθρωπο με το κόκκινο γιλέκο. Ακόμη κι αν δεν θέλουν ή δεν μπορούν να αγοράσουν το περιοδικό, ας του πουν μια καλημέρα».