Οι κάτοικοι της Μόριας και της Μυτιλήνης απαιτούν να κλείσει η ανοικτή «δομή», που είναι μεν ανοιχτή, δεν είναι όμως δομή. Οι κάτοικοι του Μανταμάδου απαιτούν να μην οργανωθεί κλειστή δομή στην περιοχή τους, για να ελαφρώσει το βάρος της Μόριας. Ο Μανταμάδος, αν και δεν βρίσκεται στη Μυτιλήνη αλλά στη Λέσβο, είναι στο ίδιο νησί με τη Μυτιλήνη. Χλευάζαμε τον Τσίπρα, που έκανε το ένα νησί δύο, και τώρα το βρίσκουμε μπροστά μας. Οι κάτοικοι του Μανταμάδου λένε πως έμαθαν τα νέα από την τηλεόραση. Οταν ο υπουργός συναντήθηκε με τον περιφερειάρχη, προ ημερών, δεν του ανακοίνωσε το σχέδιο; Και αν του το ανακοίνωσε, γιατί ο περιφερειάρχης δεν ενημέρωσε τη δημοτική αρχή πριν το μάθει η τηλεόραση; Τους ενοχλεί η επίταξη έκτασης, που είναι 10 χλμ. μακριά από το χωριό τους και τη χρησιμοποιούσε ο στρατός ως πεδίο βολής. Η επίταξη ενοχλεί και το ελεύθερον πνεύμα των Ελλήνων. Είναι το ίδιο πνεύμα που δέχθηκε αδιαμαρτύρητα να του κλείσουν τις τράπεζες και με το πάτημα ενός πλήκτρου να δεσμεύονται οι λογαριασμοί του. Σε δύο σημεία τούς δίνω δίκιο. Το πρώτο είναι ότι, όπως διάβασα, την ιατρική περίθαλψη των μεταναστών την κρατάει το «Δημόσιο», άρα όλο το βάρος πέφτει στο ένα και μοναδικό νοσοκομείο της Λέσβου. Το δεύτερο είναι η αναξιοπιστία του κρατικού μηχανισμού. Δεν εμπιστεύονται την ικανότητά του ούτε να διατηρήσει την τάξη ούτε να κρατήσει τον κλειστό χαρακτήρα της δομής.
Ομως, οι δήμοι σε ηπειρωτική Ελλάδα, Ρούμελη, Μοριά, Μακεδονία ξακουστή και Κάμπο δεν δέχονται να αναλάβουν μέρος του βάρους της μετανάστευσης. Δυστυχώς, η αναξιοπιστία του κρατικού μηχανισμού δεν ισχύει μόνο για τους Λέσβιους, τους Χίους ή τους Σάμιους. Παρ’ όλα αυτά, όλοι συμφωνούν ότι το μεταναστευτικό είναι το σοβαρότερο κοινωνικό πρόβλημα που αντιμετωπίζει η χώρα σήμερα. Αν, βέβαια, κάποιος τολμήσει να προτείνει να δημιουργηθούν κέντρα φιλοξενίας σε ερημονήσια, όπως η Μακρόνησος ή η Γυάρος, οι ίδιοι που δεν θέλουν τα κέντρα στην περιοχή τους θα τον κατηγορήσουν για χουντικό. Εν τω μεταξύ, τα σύνορα παραμένουν ανοιχτά, οι ροές συνεχίζονται, η Ευρώπη συνεδριάζει και οι κάτοικοι της Τήνου ξεσηκώνονται επειδή δεν θέλουν ανεμογεννήτριες στα Υστέρνια. Είναι ζήτημα αισθητικής. Μας αρέσει να λέμε ότι η σύγχρονη Ελλάδα γεννήθηκε μαζί με το πνεύμα του Εμφυλίου. Μας βολεύει για να ερμηνεύσουμε την Ιστορία της βάσει της δικής μας ιδεολογίας – πότε εθνικιστική, πότε φιλελεύθερη, πότε νεωτερική. Οι εμφύλιες συγκρούσεις δεν είχαν ιδεολογικό στίγμα. Δεν σκοτώνονταν για το «ποια» μορφή θα έχει η πολιτεία, αλλά για το «ποιος» θα τη διαχειρίζεται, όποια και αν είναι. Η κοινωνία τείνει προς το πρωταρχικό χάος, τον πόλεμο όλων εναντίον όλων. Το ζήσαμε στην οικονομική κρίση. Το ζούμε ξανά.