Περισσεύουν οι μεγάλες κουβέντες σε αυτή τη χώρα, και δυστυχώς η ανοησία δεν είναι προνόμιο μιας και μόνον παράταξης. Ετσι διαβάζουμε ότι «Η Περιφέρεια Βορείου Αιγαίου, με ψήφισμα έκτακτης συνεδρίασης του συμβουλίου της, διακόπτει κάθε συνεργασία με την ελληνική κυβέρνηση, μέχρι να ανακληθεί η πράξη νομοθετικού περιεχομένου με την οποία επιτάσσονται εκτάσεις γης στα νησιά για τη δημιουργία δομών φιλοξενίας προσφύγων και μεταναστών» («Καθημερινή 12.2.2020»).
Τι ακριβώς σημαίνει «η διακοπή κάθε συνεργασίας της Περιφέρειας με την ελληνική κυβέρνηση»; Είναι διακήρυξη ανεξαρτησίας του Βορείου Αιγαίου; Εχουμε κάτι σε Moutzourexit, κατά το Brexit, και θα πρέπει να γίνουν συνομιλίες για κάποια ειδική σχέση; Θα σταματήσουν ο περιφερειάρχης, ο αντιπεριφερειάρχης και οι λοιποί σύμβουλοι και υπάλληλοι να μισθοδοτούνται από το δημόσιο λογιστικό; Θα διακοπούν οι εμπορικές συναλλαγές και θα πρέπει να ζητάμε βίζα όσοι επισκεπτόμαστε κάθε χρόνο το όμορφο νησί της Λέσβου; Ή μήπως ο περιφερειάρχης Βορείου Αιγαίου Κώστας Μουτζούρης θα σταματήσει να αγκαλιάζει τον αρμόδιο υπουργό Νότη Μηταράκη κάθε φορά που τον βλέπει;
Ανοησίες που παράγονται από το γεγονός ότι ουδείς από τους πολιτικούς (κεντρικούς ή τοπικούς) άρχοντες θέλουν να εξηγήσουν το προφανές. Τα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου είναι προνομιούχα σε κάποια πράγματα –έχουν όμορφη φύση, υπέροχες παραλίες, εξαίσιους ανθρώπους– αλλά τυχαίνει να βρίσκονται και στην πρώτη γραμμή του μεταναστευτικού. Αυτή είναι η πραγματικότητα και επειδή οι διεθνείς συμφωνίες προβλέπουν να γίνεται η επιλογή προσφύγων και μεταναστών όπου προσεγγίζουν οι βάρκες εκ των πραγμάτων και –ναι!– αδίκως το μεγαλύτερο βάρος πέφτει σε αυτά τα νησιά.
Ποιος είπε ότι η ζωή είναι δίκαιη; Στη Δυτική Μακεδονία και στη Μεγαλόπολη οι άνθρωποι αναπνέουν τέφρα, 60 χρόνια τώρα, για να ηλεκτροδοτείται η υπόλοιπη Ελλάδα, αλλά ουδείς διέκοψε τη συνεργασία με καμιά κυβέρνηση.
Είναι λογικό να γκρινιάξουν και να φωνάξουν για τις δυσλειτουργίες του κεντρικού κράτους που δεν μπορεί να κάνει ταχύτερα τη δουλεία του, ώστε να αποσυμφορούνται και τα νησιά μια ώρα αρχύτερα, αλλά τα «μικρά κέντρα» των 300-500 ατόμων που ζητούν απλώς δεν θα καλύπτουν τις ανάγκες. Κι αν έρθουν 500 σε μια μέρα, πού θα στεγαστούν; Θα τους έχουν σε τσαντίρια στην κεντρική πλατεία της Μυτιλήνης, μέχρι να εξεταστεί το αίτημά τους; Ακόμη κι αν γίνει το θαύμα –λέμε τώρα– και η διαδικασία τελειώνει σε μια βδομάδα;
Τα προβλήματα της χώρας είναι μεγάλα και γι’ αυτό απαιτείται σοβαρότητα και συνεργασία των Αρχών. Διότι στο κάτω κάτω της γραφής, αν διακόψουν κάθε συνεργασία με την κυβέρνηση, πώς θα φεύγουν από τα νησιά για την ηπειρωτική Ελλάδα, την Ευρώπη ή τον τόπο καταγωγής τους αυτοί οι –έστω λίγοι– που είναι να φύγουν;