Την Ελεάννα Βλαστού δεν τη γνωρίζω προσωπικά. Ζει στο Λονδίνο, τρία βιβλία της κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Πόλις και τις προάλλες (5/2) δημοσίευσε ένα άρθρο στην «Κ» με τίτλο «Η εμμονή με τον ρατσισμό είναι η νέα μισαλλοδοξία». Καταγράφει τις εμπειρίες της ως μέλος μιας κοινωνίας η οποία όλο και περισσότερο στρέφεται στη λατρεία του «διαφορετικού» – το bitcoin του προοδευτισμού που τείνει να αντικαταστήσει οποιαδήποτε άλλη αξία στηρίζει την κοινωνική συνοχή, έτσι όπως την αντιλαμβάνεται η ίδια. Είναι λευκή, έχει παιδιά, δεν αντιμετωπίζει οικονομικά προβλήματα, δεν είναι ομοφυλόφιλη και δηλώνει ότι αισθάνθηκε απειλή όταν, σε βαγόνι του υπογείου, μουσουλμάνος έβγαλε το χαλάκι του και άρχισε να προσεύχεται. Απορίας άξιον πώς βρήκε κατά πού πέφτει η Μέκκα. Το θέμα είναι ότι η δυστυχής συγγραφέας δεν ανήκει σε καμία μειονότητα, κατά συνέπεια αισθάνεται ανασφαλής σε μια κοινωνία που όλο και περισσότερο ενοχοποιεί τις δικές της αξίες στο όνομα των μειονοτήτων. Δεν ξέρω αν είναι vegan. Θα της πρότεινα να το δοκιμάσει. Δεν πονάει και αναγνωρίζεται ως άλλοθι στο δικαστήριο των προοδευτικών.
Προχθές (12/2) η αναγνώστρια κ. Παναγιώτα Μπιζούμη την έβαλε στη θέση της. Μας πληροφορεί πως η κ. Βλαστού εκφέρει τις προσωπικές της απόψεις και όχι τις απόψεις της κ. Μπιζούμη, ως εκ τούτου το άρθρο της υπηρετεί μόνο τον ναρκισσισμό της. Την ευχαριστώ για την τιμητική αναφορά της στις θέσεις μου περί απειλής του Δυτικού Πολιτισμού, διχαστικής ισλαμοφοβίας και φεμινισμού. Ειδικά ο φεμινισμός είναι η σημαντική πολιτισμική κατάθεση της μετανάστευσης στην ανδροκρατούμενη Ευρώπη. Η επιστολογράφος είναι φιλελεύθερη. Αναγνωρίζει το δικαίωμα της εφημερίδας να δημοσιεύει απόψεις με τις οποίες η ίδια δεν συμφωνεί. Επειδή την αγαπάει την εφημερίδα, όμως, της εφιστά την προσοχή: όλες αυτές οι αντι-προοδευτικές απόψεις απωθούν τους νεότερους αναγνώστες. Αφορούν μόνο μεσήλικες και βάλε, που γκρινιάζουν επειδή έχουν χάσει την ηγεμονία τους. Στο σημείο αυτό φθάνουμε στην ουσία. Επικαλούμενος τη νεότητα, ο χορός των δικαιωματιστών, προοδευτικών και λοιπών παπαγαλιστών της πάσης φύσεως «διαφορετικότητας» θεωρούν ότι οικειοποιούνται το μέλλον της ευρωπαϊκής κοινωνίας. Δυσκολεύονται να καταλάβουν, οι περισσότεροι λόγω ευήθειας, ότι το πραγματικά γερασμένο είναι ο τρόπος με τον οποίον ορίζουν οι ίδιοι τη διχοτομία ανάμεσα στο προοδευτικό και το αντι-προοδευτικό ή συντηρητικό. Βολεμένοι με τον Μπουρντιέ τους ή τον Σαμίρ Αμίν τους, δεν έχουν δυνάμεις να αφομοιώσουν καινούργιες εμπειρίες. Κοινώς, έχουν χάσει την ικανότητα να δουν αυτό που βλέπουν τα μάτια τους. Αυτό το είχε γράψει ο Σαρλ Πεγκί παραμονές του Α΄ Παγκόσμιου και αυτό είναι το πρόβλημα της Ευρώπης σήμερα.