Οι πρόεδροι δεν είναι πλέον «τρελοί»

Οι πρόεδροι δεν είναι πλέον «τρελοί»

1' 16" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Η πώληση του Ποντένσε από τον Ολυμπιακό στη Γουλβς, και μάλιστα μεσούσης της περιόδου, άνοιξε πάλι τη συζήτηση, αν θα πρέπει μια ανώνυμος ποδοσφαιρική εταιρεία να κρατάει τους παίκτες της εις… βάρος του ταμείου της. Αν το ερώτημα αυτό αφορούσε ομάδες του εξωτερικού, η απάντηση θα ήταν καταφατική. Ομως στη χώρα μας είναι πολύ σπάνιο να βρεθεί οπαδός που θα συμφωνήσει.

Και αυτό επειδή, εδώ και δεκαετίες, ο τελευταίος έχει μπολιαστεί με την ιδέα πως το αφεντικό πρέπει να βάζει συνεχώς το χέρι στην τσέπη. Δεν τον ενδιαφέρει αν κάποια στιγμή θα στερέψει το πηγάδι και θα φύγει, σαν αποδιοπομπαίος τράγος. Γιατί έχει συμβεί και αυτό…

Το θέμα λοιπόν είναι όχι αν πρέπει να πουλάει μία διοίκηση και μάλιστα κάποιες φορές… υπερτιμημένα, αλλά το πώς θα αντικατασταθούν οι ποδοσφαιριστές που δίνονται. Είτε με μεταγραφές νέων, είτε με την οργάνωση των ακαδημιών. Και εδώ αρχίζουν τα δύσκολα. Επειδή, ούτε ο Ελληνας οπαδός έχει την υπομονή, αλλά ούτε και οι περισσότερες ΠΑΕ την οργάνωση για να ψάχνουν ταλέντα στην αγορά, ή να τα αναδεικνύουν από τα φυτώριά τους. Η μόνη λοιπόν λύση είναι η προσφυγή στους μάνατζερ, που τις περισσότερες φορές πουλάνε… φύκια για μεταξωτές κορδέλες.

Και αυτό το ζήσαμε τα χρόνια της οικονομικής κρίσης στη χώρα μας. Μετρημένοι στα δάχτυλα οι καλοί ξένοι που ήρθαν στις ομάδες μας. Στα μισά λεφτά τα συμβόλαιά τους. Και οι περισσότεροι όχι με αγορά, αλλά δανεικοί. Γι’ αυτό και η «ψαλίδα» με τις ευρωπαϊκές ομάδες άνοιξε. Αντιθέτως έκλεισε στην Ελλάδα. Οχι επειδή δυνάμωσαν οι «μικροί», αλλά επειδή αποδυναμώθηκαν οι «μεγάλοι».

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή