Τον Κόμπι Μπράιαντ ποτέ δεν τον συμπάθησα αληθινά ως μπασκετμπολίστα. Ηταν υπερβολικά εγωιστής, έπαιρνε πάρα πολλές τραβηγμένες προσπάθειες, δεν κοιτούσε αρκετά τους συμπαίκτες του. Κι επιπλέον, κατάφερνε πάντα να βρίσκεται απέναντι σε κατά καιρούς αγαπημένες ομάδες όπως οι Σακραμέντο Κινγκς των μεγάλων Σέρβων ή οι Φοίνιξ Σανς του μαγικού Στιβ Νας – και βέβαια, να μας κερνάει πίκρες ακριβώς με αυτά τα τραβηγμένα σουτ και τις τρελές ατομικές προσπάθειες. Ασταμάτητος.
Ο άνθρωπος, ωστόσο, που έφυγε τόσο ξαφνικά από τη ζωή στην τραγωδία με την πτώση ελικοπτέρου δεν ήταν απλώς ένας τρομερός αθλητής του μπάσκετ· ή μάλλον ήταν τόσο τρομερός σε αυτή την αθλητική τέχνη με την οποία καταπιάστηκε, ώστε να γίνει κυριολεκτικά σημείο έμπνευσης εκατομμυρίων ανθρώπων, κυρίως νέων παιδιών, τα οποία συχνά απέδρασαν από δύσκολες καταστάσεις (φτώχεια, ναρκωτικά, συμμορίες κ.ο.κ.) ακολουθώντας τα δικά του βήματα.
Ο ίδιος, πάντως, δεν ήταν ποτέ παιδί του γκέτο. Αντιθέτως, γεννήθηκε σε προστατευμένο περιβάλλον, σε ένα μεσοαστικό προάστιο της Φιλαδέλφειας, προτού όλη η οικογένεια μετακομίσει στην Ιταλία για χάρη του επίσης μπασκετμπολίστα πατέρα, Τζο Μπράιαντ, ο οποίος πήρε μεταγραφή στη Ρέτζιο Εμίλια της Τοσκάνης. Αυτός ο αθλητής μπαμπάς, εκτός από το όνομα που παραπέμπει στο αγαπημένο του ιαπωνικό φιλέτο (Kobe), χάρισε στον μικρό την αγάπη για την πορτοκαλιά μπάλα· ο Κόμπι από την πλευρά του μπολιάστηκε με την ευρωπαϊκή κουλτούρα, έμαθε άψογα την ιταλική και έπαιζε ατέλειωτες ώρες μπάσκετ σε ένα κοντινό γηπεδάκι, ανάμεσα στα πεύκα.
Κάπως έτσι, όταν επέστρεψε στην Αμερική ως έφηβος πια, μπήκε στην ομάδα του γυμνασίου σαν ταύρος εν υαλοπωλείο. Τα κατορθώματά του, μαζί με την απίστευτη διάθεση για δουλειά και βελτίωση, σύντομα ξεπέρασαν κατά πολύ τα σύνορα της Πενσιλβάνια. Ολοι έβλεπαν πως ήταν αποφασισμένος να φτάσει στην κορυφή και να μοιάσει στο ίνδαλμά του, τον Μάικλ Τζόρνταν. Και αν στην τεχνική και στα αθλητικά προσόντα υπάρχουν αρκετοί που μπορούν να συγκριθούν με τον μεγάλο «Αir», όσον αφορά το διαβόητο ανταγωνιστικό πνεύμα του, ο μόνος που μπαίνει στην ίδια πρόταση μαζί του είναι αναμφίβολα ο Κόμπι.
Ο επαγγελματίας Κόμπι Μπράιαντ ήταν εκείνος που δεν δίστασε, ήδη από τα πρώτα χρόνια της καριέρας του, να αντιμετωπίσει στα ίσια τον Τζόρνταν στα μεταξύ τους παιχνίδια. Να τον κοιτάξει στα μάτια, σε μιαν εποχή που οι περισσότεροι νέοι παίκτες απέφευγαν κυριολεκτικά την οπτική επαφή μαζί του, για να μην τον προκαλέσουν. Στην Ολυμπιάδα του 2008, ήταν αρχηγός της λεγόμενης «redeem team», ομάδας που κατέβηκε για να επαναφέρει τις ΗΠΑ στην κορυφή, μετά την ήττα από την Ελλάδα στο Μουντομπάσκετ της Ιαπωνίας. Νεότεροι συμπαίκτες θυμούνται πως την πρώτη μέρα κατέβηκαν για προπόνηση στις 9 το πρωί και τον βρήκαν κάθιδρο στο γήπεδο, να έχει συμπληρώσει ήδη δύο ώρες προσωπικής δουλειάς. Το 2013, σε ένα ματς με τους Γκόλντεν Στέιτ Ουόριορς έκοψε τον αχίλλειο τένοντα και όμως, παρά τον τρομερό πόνο, έμεινε στον αγώνα για να εκτελέσει τις βολές που είχε κερδίσει πριν αντικατασταθεί. Φυσικά, τις έβαλε.
Ο Κόμπι προφανώς λατρεύτηκε από τόσο κόσμο σε όλο τον πλανήτη επειδή έκανε πάνω στο παρκέ πράγματα που φαίνονταν ακατόρθωτα. Την περίοδο 2000-2002, παρέα με τον Σακίλ Ο’ Νιλ, κατέκτησε με τους Λέικερς τρία σερί πρωταθλήματα, παίζοντας εκπληκτικό μπάσκετ, το λεγόμενο «show time». Τον Δεκέμβριο του 2005 ο Κόμπι σκόραρε 62 πόντους στις πρώτες τρεις περιόδους, περισσότερους από ολόκληρη την αντίπαλη ομάδα. Στις 22 Ιανουαρίου 2006 σταμάτησε στους 81 πόντους(!) κόντρα στους Τορόντο Ράπτορς, επίδοση που φυσικά αποτελεί ρεκόρ στη σύγχρονη ιστορία του ΝΒΑ, ενώ στη λίστα όλων των εποχών βρίσκεται πίσω μόνο από τη μυθική κατοστάρα (100) του Ουίλτ Τσάμπερλεν το μακρινό 1962. Το 2016, στο τελευταίο του παιχνίδι και πριν ξεστομίσει το περίφημο «Mamba Out», έβαλε 60 πόντους σε ηλικία 38 ετών, παίρνοντας 50 σουτ για να το καταφέρει – αν όμως δεν τα έπαιρνε δεν θα ήταν ο Κόμπι.
Ενας άνθρωπος ωστόσο, ακόμη και τόσο αφοσιωμένος στη δουλειά του όπως εκείνος, δεν είναι μόνο μπάσκετ. Ο Μπράιαντ ειδικά υπήρξε πολύπλευρη και πληθωρική προσωπικότητα, όχι πάντα ευχάριστη στη συναναστροφή με τους γύρω του. Το παρατσούκλι του, «Black Mamba», το ξεσήκωσε από το «Kill Bill» του Κουέντιν Ταραντίνο και περίπου απαίτησε από τους πάντες να το χρησιμοποιούν. Αντιπροσώπευε έλεγε τη «mamba mentality», την ατσάλινη αποφασιστικότητα και στοχοπροσήλωση, δηλαδή, που χρειάζεται κάποιος για να φτάσει στην κορυφή. Τα τελευταία χρόνια και κυρίως μετά την απόσυρσή του κατάφερε να εμφυσήσει τη συγκεκριμένη νοοτροπία σε νεότερους αθλητές, με πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα τον Γιάννη Αντετοκούνμπο, τον οποίο συμβούλευε συχνά.
Παλιότερα, δεν ήταν ακριβώς έτσι. Οι σχέσεις με συμπαίκτες και αντιπάλους υπήρξαν δύσκολες, λόγω του υπέρμετρου εγωισμού του, ο οποίος οδήγησε και στην (τότε) ρήξη με τον Σακίλ. «Είναι ωραία που πήρα το πέμπτο γιατί τώρα έχω περισσότερα από εκείνον», τον άκουσαν να λέει στα αποδυτήρια αμέσως μετά την κατάκτηση του τελευταίου πρωταθλήματος, το 2010. Ούτε τα προσωπικά του ήταν ρόδινα. Το 2003 κατηγορήθηκε για σεξουαλική επίθεση σε μια 19χρονη, με τον ίδιο να παραδέχεται την… απιστία και να ζητάει δημόσια συγγνώμη από τη σύζυγό του, όχι όμως και τον βιασμό, ο οποίος τελικά κατέπεσε στο δικαστήριο. Αυτά πριν από την απόσυρση, διότι στη συνέχεια είδαμε έναν άλλον άνθρωπο. Απαλλαγμένος ίσως και από τα «πρέπει» του πρωταθλητισμού, ο Κόμπι έγινε ένας χαμογελαστός παγκόσμιος πρεσβευτής του μπάσκετ. Παρακολουθούσε στενά τη λειτουργία των αθλητικών του ακαδημιών και έκανε τα πάντα για να προάγει το παιχνίδι των γυναικών, παρακινούμενος και από το γεγονός πως είχε τέσσερις κόρες. Στα 40 του πρόλαβε να ανέβει και στη σκηνή των Οσκαρ για να παραλάβει το χρυσό αγαλματίδιο για το δικής του παραγωγής ντοκιμαντέρ «Dear Basketball», ένα ερωτικό γράμμα στο αγαπημένο του σπορ. Αυτό το Σαββατοκύριακο, το καθιερωμένο All Star Game του NBA θα είναι αφιερωμένο, με πολλούς τρόπους, στη μνήμη του.