Είναι ανάρμοστος τόσος αποτροπιασμός. Η προσπάθεια του ΣΥΡΙΖΑ να αρμολογήσει το δικό του καθεστώς έχει ήδη προ πολλού συντελεστεί. Και έχει ηττηθεί.
Ηττήθηκε όταν ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Τσίπρας προσωπικά ήταν στο απόγειο της ισχύος τους. Οταν είχαν το λαϊκό έρεισμα σε μια ιστορικώς σπάνια συγκυρία. Σε μια στιγμή αναβρασμού, κατά την οποία διακηρύξεις του τύπου «νόμος είναι η σωτηρία του λαού» είχαν πιθανότητες να τελεσφορήσουν.
Ο ΣΥΡΙΖΑ το δοκίμασε. Δοκίμασε εντατικά να πειράξει όλους τους αρμούς – τις τράπεζες, τα Μέσα Ενημέρωσης, τις Ανεξάρτητες Αρχές, τη Δικαιοσύνη. Το γεγονός ότι απέτυχε –όχι ολοσχερώς, αλλά απέτυχε– σε αυτά τα εγχειρήματά του οφείλεται σε δύο, κυρίως, λόγους: Πρώτον, στο ότι τα θεσμικά αντίβαρα, εσωτερικά και ευρωπαϊκά, λειτούργησαν. Και, δεύτερον, στο ότι οι «αρμοστές» δεν είχαν τα φόντα να ξηλώσουν ούτε μεντεσέ.
Αυτή η καρικατούρα καθεστωτισμού που στην πολιτική γλώσσα της δημοκρατίας της κρίσης ορίστηκε ως πολακισμός επιστρέφει τώρα σαν ρητορική φάρσα. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι, όπως του καταλογίζεται, μηχανισμός σταλινικών αξιώσεων, γιατί όταν οι συνθήκες ήταν ευνοϊκότερες, δεν μπόρεσε να αλλάξει το θεσμικό περιβάλλον στο οποίο κλήθηκε να κυβερνήσει. Συνέβη το αντίθετο: Το περιβάλλον τον άλλαξε.
Παραμένει, ωστόσο, το ερώτημα: Γιατί ο Τσίπρας εκτέθηκε, εξαγγέλλοντας τόσο ωμά δεύτερο γύρο πολακισμού;
Η πρώτη απάντηση είναι ότι δεν είχε ζυγίσει το βάρος αυτού που εκστόμισε. Στη συριζαϊκή κουλτούρα, η ιδέα των πολλών εξουσιών της πλουραλιστικής αστικής δημοκρατίας παραμένει ύποπτη. Ακραία έκφραση αυτής της μονολιθικής κουλτούρας είναι ο ίδιος ο Πολάκης που, ντοπαρισμένος από την ομιλία Τσίπρα, έκανε bullying στον πρώην πρόεδρο της Βουλής, εγκαλώντας τον επειδή δεν παραβίασε τη ρητή πρόβλεψη του Συντάγματος για τον τρόπο ανάδειξης των ανεξάρτητων αρχών.
Δεν φταίει όμως μόνο ο θεσμικός αναλφαβητισμός. Σηκώνοντας τη σημαία του δεύτερου γύρου, ο Τσίπρας λέει στο κομματικό του ακροατήριο –και μπορεί και στον εαυτό του– ότι η εκλογική αποτυχία του ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν αποτέλεσμα της κυβερνητικής του αποτυχίας. Ηταν προϊόν ενός power game, στο οποίο έχασαν οι πιο άμαθοι. Οι πιο αθώοι. Δεν έφταιγε η ομάδα. Ηταν πιασμένη η διαιτησία.
Δεν είναι ο πρώτος ηττημένος πρωθυπουργός που επιχειρεί να εξωραΐσει την ήττα του, χρεώνοντάς τη σε αφανείς εχθρούς. Είναι όμως ο πρώτος που ομο-λογεί, διά του πορίσματος των σοφών,
ότι διαψεύστηκε σε όλα· και, ταυτόχρονα, εμφανίζεται να πιστεύει ότι η διάψευσή του, σε συνδυασμό με την ομολογημένα λάθος τακτική, δεν έφτανε για την
απονομιμοποίησή του.
Ναι, ο πολακισμός επιζεί. Αλλά δεν πείθει ούτε (όλον) τον ΣΥΡΙΖΑ. Επιζεί σαν παλιό σπλάτερ που δεν τρομάζει πια κανέναν.