Η Κυριακή για πολλούς είναι το οικογενειακό τραπέζι. Για άλλους, η Κυριακή είναι γήπεδο ή καναπές και ανάγνωση εφημερίδων. Η Κυριακή είναι η μισητή και ταυτόχρονα λαχταριστή… «κυριακίλα». «Ωραία όλα αυτά, αλλά ελάτε στη θάλασσα να δείτε τι σημαίνει Κυριακή», λέει ο 46χρονος Πέτρος Παρθένης, ιδρυτής του Weswim, μιας προσπάθειας που έχει στόχο να μας βγάλει από το σπίτι και να μας οδηγήσει… κατευθείαν στην ανοιχτή θάλασσα. Κάθε Κυριακή. Ολο τον χρόνο.
(φωτ. Γιάννης Ζινδριλής)
«Ακόμη και τώρα; Φλεβάρη μήνα;» ρωτάμε ξανά, έχοντας τσεκάρει το δελτίο καιρού. «Φυσικά!» απαντά ο Πέτρος. «Ειδικά φέτος, οι θερμοκρασίες τον χειμώνα κυμάνθηκαν σε υψηλά επίπεδα. Η θερμοκρασία του νερού είναι σήμερα 15-16 βαθμοί Κελσίου και έτσι όπως πάει δεν προβλέπεται να πέσει παρακάτω. Αλλες χρονιές φθάνει τους 13. Οι συνθήκες είναι πολύ καλές». Αυτό πιστεύουν οι περίπου 100 κολυμβητές που συγκεντρώνονται τις Κυριακές στην πλαζ Ακτή Βουλιαγμένης – Λουκιανός Κηλαηδόνης για να κολυμπήσουν (καλύπτοντας αποστάσεις από 1 έως 5 χλμ.) και να απολαύσουν στη συνέχεια ένα πικ νικ στην παραλία. Ανθρωποι όλων των ηλικιών, που αποφάσισαν ότι έτσι θέλουν να είναι οι Κυριακές τους: αλμυρές, ομαδικές, αναζωογονητικές.
Ο αθλητισμός δεν χρειάζεται να έχει ανταγωνισμό, αλλά μπορεί να έχει πλάκα, υποστηρίζει ο εμπνευστής του Weswim (φωτ. Αλινα Λεφα).
Ποιος να πίστευε ότι το κάλεσμα που είχε απευθύνει σε φίλους στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, το φθινόπωρο του 2015, ο Πέτρος Παρθένης («ελάτε, η θάλασσα είναι ζεστή») θα έπαιρνε σε λίγο καιρό τη μορφή κολυμβητικού κινήματος. Ανθρωπος του αθλητισμού ο ίδιος, λάτρης από μικρός των μεγάλων αποστάσεων, ως δρομέας, κολυμβητής ή ποδηλάτης, υπήρξε από τους πρωτοπόρους του δρομικού κινήματος στην Ελλάδα, εκεί κοντά στο 2004, τότε που οι Ελληνες άρχισαν σιγά σιγά να τρέχουν. «Το Weswim (σ.σ.: @Weswimgreece σε Facebook και Instagram) γεννήθηκε στην κρίση, όταν παρατήρησα ότι, ενώ ο κόσμος είχε αρχίσει ξανά να κάνει πράγματα για τον εαυτό του, επέστρεψε στο μοναχικό μοντέλο. Ετρεχε σε έναν διάδρομο ή κολυμπούσε πάνω κάτω σε μια πισίνα. Εγώ πάντα ήθελα ανοιχτωσιά, έτσι άρχισα να καλώ σε ανοικτές συναντήσεις στη θάλασσα. Αυτό άρχισε να αναπτύσσεται με ραγδαίους ρυθμούς, αλλά ταυτόχρονα ωραίους ρυθμούς», σημειώνει. Αλλωστε, ο στόχος δεν ήταν να αναπτυχθεί το ίδιο το Weswim, αλλά η φιλοσοφία που αυτό κουβαλάει. Του ομαδικού, λιγότερο ανταγωνιστικού αθλητισμού. Των σπορ ως πηγής χαράς και ευεξίας. «Δεν θέλαμε να έρχεται κόσμος για να κάνει μια επίδοση και να φεύγει, αλλά για να είναι στην παραλία, να κάνουν μια προσφορά στον εαυτό τους», εξηγεί.
(φωτ. Γιάννης Ζινδριλής)
Πράγματι, στην αρχή προσέτρεξαν πολλοί αθλητές από τις πισίνες, άνθρωποι που κάνουν πρωταθλητισμό, οι οποίοι όμως σταδιακά εγκατέλειψαν το Weswim. Επέστρεψαν στην πισίνα – το περιβάλλον στα ανοιχτά της Βουλιαγμένης δεν ήταν αρκετά ανταγωνιστικό. Μετά άρχισε να εμφανίζεται το άλλο κομμάτι, εκείνο των απλών αθλουμένων. «Ανθρωποι με παραπανίσια κιλά, άλλοι που έκαναν μπάνιο με βατραχοπέδιλα, άλλοι που ξεκίνησαν για λόγους αποκατάστασης, αλλά και όσοι αγαπούν την ανοιχτή θάλασσα και τον αθλητισμό. Σιγά σιγά άρχισαν να βελτιώνουν όλοι τις επιδόσεις τους, το ένα έφερε το άλλο».
(φωτ. Αλίνα Λέφα)
Ο ένας έφερε τον άλλο. Οι πρώτες συναντήσεις γίνονταν στις Νηρηίδες, στη Βουλιαγμένη, αλλά όταν ο κόσμος άρχισε να γίνεται πολύς, μεταφέρθηκαν στην πλαζ Ακτή Βουλιαγμένης, όπου ορίστηκε ένα πολύ μικρό αντίτιμο, της τάξεως των 2 ευρώ, ώστε η ομάδα να διαθέτει δικό της ναυαγοσώστη, κολυμβητικό εξοπλισμό κ.ά. «Πώς να πείσω και άλλους; Η θάλασσα σού βγάζει τον καλύτερό σου εαυτό. Για εμένα είναι τόσο απλό».