Η πρώτη επιστολή υπογεγραμμένη από δύο επιφανείς καλλιτέχνιδες και πολιτικά στρατευμένες, τη χορογράφο Μαγκί Μαρέν και τη σκηνοθέτιδα Αριάν Μνουσκίν, μιλούσε για μια «αυθαίρετη και ακατανόητη» απόφαση του Δ.Σ. της Oπερας της Λυών να απομακρύνει τον καλλιτεχνικό διευθυντή του Μπαλέτου της Γιώργο Λούκο. Και αυτό ήταν η πιο κομψή έκφραση γιατί κατά τα άλλα το κείμενο ήταν πολύ αυστηρό και οξύ για τον βιαστικό και εντελώς αντιδεοντολογικό τρόπο που αποφασίστηκε η απόλυσή του ύστερα από 29 χρόνια (από το 1991) στη θέση αυτή, και μόλις έξι μήνες πριν από τη συνταξιοδότησή του. Η διοίκηση προχώρησε στο βήμα αυτό στις 6 Φεβρουαρίου ως επακόλουθο μιας υπόθεσης που ξέσπασε το 2014 από χορεύτρια που διαμαρτυρήθηκε για «ηθική παρενόχληση και διάκριση λόγω μητρότητας», επειδή ο Γιώργος Λούκος αρνήθηκε να ανανεώσει τη σύμβασή της λίγο πριν επιστρέψει στη δουλειά μετά τη νόμιμη άδεια τοκετού. Η χορεύτρια προσέφυγε στη Δικαιοσύνη, κέρδισε, επιδικάστηκε στον Γ. Λούκο πρόστιμο, το οποίο και κατέβαλε.
Στην επιστολή εξηγούσαν τα σοβαρά προβλήματα της διαδικασίας απομάκρυνσης, πίστωναν στον Ελληνα διευθυντή τη σκληρή δουλειά που έφερε το Μπαλέτο της Λυών στην τόσο διακριτική θέση του παγκοσμίως, κατέληγαν προειδοποιώντας ότι αν δεν επανεξεταστεί το θέμα θα αναγκαστούν να αποσύρουν τα έργα τους από το ρεπερτόριο της Οπερας.
Οι νεότερες εξελίξεις είναι ακόμη πιο «θορυβώδεις». Οι υπογραφές κάτω από το κείμενο των Μαρέν-Μνουσκίν είναι γύρω στις 100 και ανάμεσά τους ονόματα όπως Ουίλιαμ Φορσάιθ, Σιλβί Γκιλέμ, Ιζαμπέλ Ιπέρ, Ρόμπερτ Γουίλσον, Ματς Εκ, Γίρι Κίλιαν. Η αφρόκρεμα εν ολίγοις του χορού και του θεάτρου. Η πίεση που ασκείται είναι απειλητική για το μέλλον του οργανισμού, καθώς πολλοί από τους υπογράφοντες έχουν έργα τους στο ρεπερτόριο και αν τα αποσύρουν το Μπαλέτο κινδυνεύει να μείνει, άμεσα, «γυμνό».
Το εκτεταμένο δημοσίευμα της γαλλικής Liberation περιλαμβάνει και μια άλλη επιστολή που υπογράφουν 27 από τους 31 χορευτές του Μπαλέτου, με την οποία ζητούν από τη διεύθυνση όχι να παραμείνει ο Γ. Λούκος στη θέση του για το υπόλοιπο της ζωής του, αλλά να απομακρυνθεί με τρόπο που να σέβεται τη θητεία και το έργο του. Του καταλογίζουν μεν «έλλειψη διπλωματίας» στον τρόπο που απευθύνεται καμιά φορά, αλλά όχι και να τον μετατρέψουν στο «απόλυτο κακό». Το βρίσκουν αδιανόητο και εντελώς δυσανάλογο.
Αν παρακολουθήσει κανείς, κάνοντας ένα βήμα πίσω, τα τεκταινόμενα, διαπιστώνει ό,τι συμβαίνει σε όλους, σχεδόν, τους μεγάλους καλλιτεχνικούς οργανισμούς: φατρίες, ζηλοφθονίες, χαιρεκακίες, δυσκολία να αποδεχθεί ένας επικεφαλής την υπεροχή ενός άλλου. Οι θέσεις ροκανίζονται μαζί και η αξιοπιστία των θεσμών. Μερικές φορές χρειάζεται πολύς χρόνος για την αποδόμηση, άλλες πάλι όχι. Ως επίγευση απομένει ο εντυπωσιακός, πραγματικά, συνασπισμός σπουδαίων δημιουργών και η δυναμική συστράτευσή τους στο πλευρό του Γ. Λούκου.