Το «σοκ» είναι επικοινωνιακά εύκολη λέξη για να περιγράψεις την αντίδραση της κοινής γνώμης μπροστά σε μια στυγερή πράξη. Είναι επίσης μια κατάλληλη λέξη για να διεγείρεις το λαϊκό αίσθημα και κατ’ επέκταση να το ποδηγετήσεις. Και αυτό έκαναν πολλά ελληνικά, κυρίως τηλεοπτικά και διαδικτυακά, ΜΜΕ δηλώνοντας «σοκαρισμένα» στο άκουσμα της πρώτης αναφοράς του ιατροδικαστή που μίλησε για «ίχνη σεξουαλικής κακοποίησης» του βρέφους από τη Συρία, το οποίο μεταφέρθηκε νεκρό στο νοσοκομείο από τους γονείς του.
Η άστοχη –καθότι χωρίς στέρεες αποδείξεις, αλλά μόνο ενδείξεις– δήλωση του ιατροδικαστή αποτέλεσε τη δικαιολογία για τις πρώτες εντυπώσεις σχετικά με τα αίτια του θανάτου του βρέφους: αποτροπιασμός, φρίκη για το κακοποιημένο μωρό, οργή κατά της πράξης των γονέων. Βεβαίως, αυτά δεν δικαιολογούσαν τις κραυγές των επαγγελματιών των ΜΜΕ, που όφειλαν να γνωρίζουν ότι η αστυνομία ανέμενε ολοκλήρωση των απαραίτητων ερευνών και δεν είχε σχηματίσει δικογραφία κατά των γονέων.
Βέβαια, από την πλευρά του το «λαϊκό αίσθημα» δεν περίμενε για να βρεθεί στα κάγκελα. Πολλοί στα κοινωνικά δίκτυα ανέσυραν τα στερεότυπα περί κακών μεταναστών, περί άθλιων γονιών. Μια απύθμενη βδελυγμία απέναντι σε ανθρώπινες ψυχές, μια σπουδή για καταδικαστικές αποφάσεις χωρίς αποδείξεις.
Ωστόσο, τα ίδια ΜΜΕ που μιλούσαν για «σοκ» λούφαξαν όταν έγινε γνωστό πως δεν υπήρξε κακοποίηση. Κάποιος πρέπει να δικαιώσει τους ανθρώπους που σύρθηκαν (και διασύρθηκαν) χωρίς ακριβή στοιχεία. Η δικαστική οδός μπορεί να προσφέρει μια κάποια λύση. Αλλωστε, οι Σύροι γονείς έχουν το δράμα τους για να ασχοληθούν με την κακία, με την ελεεινότητα του κόσμου.
Οι δημοσιολογούντες και ινστρούχτορες μπορεί να νιώθουν ικανοποιημένοι για το έργο που επιτέλεσαν, για την τροφή που προσέφεραν στους followers τους. Είναι μια στρέβλωση της δημοκρατίας, που δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί. (Μάλιστα νομίζω ότι οι ψύχραιμες φωνές «παίζουν» το παιχνίδι κάποιων ΜΜΕ όταν ασχολούνται μαζί τους.)
Οι θυμωμένες αντιδράσεις του κόσμου παραξενεύουν. Τόσο πάθος για το δράμα του γείτονα; Τόσο μας λείπει μια κλειδαρότρυπα, που πέφτουμε στα γόνατα μπροστά στην πρώτη πόρτα; Γίναμε όλοι εισαγγελείς στη θέση των εισαγγελέων; Εντέλει, μήπως η κοινωνία κοιτάζει τον εαυτό της στον καθρέφτη, αλλά, καθώς αρνείται να τον καταδικάσει, στρέφεται επί δικαίους και αδίκους προς εκτόνωση του θυμού της;