Είναι γνωστά τα τρία ρεύματα στο εσωτερικό της Νέας Δημοκρατίας, τα οποία σε γενικές γραμμές εκπροσωπούν οι τρεις ζώντες πρωθυπουργοί: ο νυν, Κυριάκος Μητσοτάκης, και οι δύο πρώην, Αντώνης Σαμαράς και Κώστας Καραμανλής.
Ο τελευταίος παραμένει δημοφιλής σε σημαντικό τμήμα των ψηφοφόρων. Το βαρύ όνομα του ιδρυτή και η μακρά παραμονή του στην ηγεσία του κόμματος (12 χρόνια) και στην πρωθυπουργία (5,5) ενισχύουν ακόμη περισσότερο την απήχησή του.
Ωστόσο, παρά τις όποιες ανησυχίες μπορεί να έχει, δεν έχει δημιουργήσει δημόσια πρόβλημα στον σημερινό πρωθυπουργό. Ισως, γιατί δεν διεκδικεί να αποδείξει κάτι. Με δική του απόφαση αποσύρθηκε και έχει παραμείνει σιωπηλός.
Μπορεί κάποιος να διαφωνεί με τη σιωπή του –μεταξύ αυτών και ο γράφων, που θεωρεί ότι άνθρωποι που έχουν χειρισθεί τις τύχες της χώρας έχουν την ευθύνη και την υποχρέωση να συμμετέχουν στον δημόσιο διάλογο, προφανώς με φειδώ και νηφαλιότητα– όμως, δεν παρεμβαίνει ενοχλητικά στα εσωτερικά του κόμματος.
Από την άλλη, ερωτήματα προκαλούν οι διαφοροποιήσεις του Αντώνη Σαμαρά. Η στάση του προβληματίζει ακόμη και όσους θεωρούμε ότι υπήρξε καλός πρωθυπουργός σε μιαν εξαιρετικά δύσκολη συγκυρία.
Παρά την αντιμνημονιακή ρητορική του –μπορείς να αναδεικνύεις αδυναμίες και λάθη του προγράμματος προσαρμογής, αλλά να στηρίζεις για να βγει η χώρα το συντομότερο από το τούνελ– όταν ανέλαβε την εξουσία, υπήρξε αποτελεσματικός.
Δεν υπάρχει λόγος να αναφερθεί κανείς διεξοδικά στο 18,8% που έλαβε ο Αντώνης Σαμαράς τον Μάιο του ’12, όταν η Ν.Δ. βρέθηκε και αυτή στα όρια του αφανισμού ακολουθώντας στα βήματα του ΠΑΣΟΚ. Το ένστικτο της αυτοσυντήρησης και η συσπείρωση εσωκομματικών αντιπάλων απέτρεψαν την πλήρη κατάρρευση και κατέστησαν δυνατή την αναρρίχησή του στην πρωθυπουργία.
Η θητεία του υπήρξε επιτυχής. Η ζυγαριά του καλοπροαίρετου και αντικειμενικού κριτή κλίνει προς τα θετικά. Μετά δυόμισι χρόνια, η οικονομία «γύρισε σελίδα» και αυτό το πιστώνεται ο Σαμαράς. Ημουν στην εαρινή σύνοδο του ΔΝΤ τον Απρίλιο του ’14, όταν στους διαδρόμους μιλούσαν για το «ελληνικό θαύμα», το οποίο ούτε ξαφνικά προέκυψε ούτε χωρίς κόπο.
Ο Σαμαράς έτρεξε όσο λίγοι. Από το Βερολίνο και το Παρίσι μέχρι το Πεκίνο και την Ουάσιγκτον, και από την Ιερουσαλήμ μέχρι το Κάιρο. Εθεσε σε κίνδυνο την υγεία του. Υπήρξε υπερβολικά σχολαστικός, επιμένοντας να διαχειρίζεται την κάθε λεπτομέρεια, αλλά κάποιες στιγμές και αυτό μπορεί να αποτελεί προτέρημα. Εφερε αποτελέσματα. Η περίοδος 2012-2014 ήταν ένα σημαντικό κεφάλαιο. Το οποίο, όμως, ολοκληρώθηκε. Και από τότε άλλαξαν πολλά.
Τώρα, με την εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας δυσαρεστήθηκε. Επιθυμούσε να είναι αυτός ο επόμενος Πρόεδρος της Δημοκρατίας, όπως ήθελε να είναι και επίτροπος.
Αν ο Κώστας Καραμανλής έχει ταυτισθεί στη συνείδηση της κοινωνίας ευρύτερα, όχι μόνο των ψηφοφόρων της Ν.Δ., με το άνοιγμα στον μεσαίο χώρο, ο Αντώνης Σαμαράς εκφράζει τη Δεξιά. Είναι ένα μεγάλο κομμάτι του κόμματος και της κοινωνίας. Αλλοι την περιγράφουν ως πατριωτική, άλλοι ως εθνικιστική. Σε κάθε περίπτωση, δεν είναι το Κέντρο. Είναι η καθαρόαιμη Δεξιά.
Θα ήταν εξαιρετικά δύσκολο για τον Κυριάκο Μητσοτάκη να τον επιλέξει ως Πρόεδρο της Δημοκρατίας, δηλαδή ως τη μετριοπαθή προσωπικότητα ευρείας αποδοχής, που θα μπορούσε να εκφράσει και την «άλλη Ελλάδα».
Με τη στάση του –λίγες ημέρες μετά ακολούθησε το «ούτε έδωσα εξηγήσεις ούτε θα μπορούσαν να μου έχουν ζητηθεί»– δυσχεραίνει το έργο του πρωθυπουργού και δεν υπηρετεί την παράταξή του και το συμφέρον της χώρας.
Εχει παράπονο που τον έριξε ο Τσίπρας, δεν παρέδωσε την επομένη των εκλογών. Ενοχλήθηκε που δεν επελέγη για Πρόεδρος της Δημοκρατίας, δεν πήγε στη Βουλή να ψηφίσει την κυρία Σακελλαροπούλου.
Η συμπεριφορά του μόνο κακό τού κάνει. Αμαυρώνει την εικόνα ενός ανθρώπου ο οποίος, παρά τις αδυναμίες και τα λάθη του, στην κορυφαία στιγμή της πολιτικής του σταδιοδρομίας, την πρωθυπουργία του, εργάστηκε σκληρά, παρήγαγε έργο και έφερε μετρήσιμα αποτελέσματα.
Γιατί να μην είναι αυτή η πολιτική παρακαταθήκη του, αντί της εσωκομματικής διχόνοιας;