«Το σύμπαν δεν επιτρέπει την τελειότητα», έγραφε, μεταξύ πολλών άλλων, ο Στίβεν Χόκινγκ στο δημοφιλές βιβλίο του «Το χρονικό του χρόνου» το μακρινό –εξαρτάται πώς βλέπει κανείς τον χρόνο βέβαια– 1988, για να συμπληρώσει μερικά χρόνια αργότερα ότι «χωρίς την ατέλεια ούτε εσείς ούτε εγώ θα υπήρχαμε».
Το βιβλίο του διάσημου Βρετανού αστροφυσικού και θεωρητικού φυσικού που πέθανε το 2018 έγινε ανάρπαστο όχι μόνο στην εποχή του (στα ελληνικά κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Κάτοπτρο), αλλά θεωρείται κάτι σαν τη Βίβλο –στον Χόκινγκ ίσως να μην άρεσε αυτή η παρομοίωση– της εκλαϊκευμένης κοσμολογίας. Στα 12 κεφάλαιά του ο Στίβεν Χόκινγκ εξηγεί τη θεωρία της Μεγάλης Εκρηξης για τη δημιουργία του σύμπαντος, μιλάει για τις μαύρες τρύπες, τη διαστολή του σύμπαντος, τη θεωρία της σχετικότητας, αλλά και την κβαντομηχανική, και καταλήγει με το «άγιο δισκοπότηρο» της σύγχρονης φυσικής, την ανακάλυψη της θεωρίας των πάντων, μιας θεωρίας που θα «γεφυρώνει» τη φυσική του ορατού και του αόρατου κόσμου μας. Και τι έκπληξη, ο άνθρωπος δεν είναι το κέντρο του σύμπαντος.
Τα φιλοσοφικά και υπαρξιακά ερωτήματα δεν είναι ξένα για την κοσμολογία, και το «Χρονικό του χρόνου» ήταν από τα βιβλία που επηρέασαν τη σύγχρονη σκέψη. Το ίδιο το βιβλίο γνώρισε πολλές επανεκδόσεις και μεταφράσεις, και πούλησε εκατομμύρια αντίτυπα, χωρίς όμως να περάσει ποτέ αυτούσιο στην αντίπερα όχθη της τέχνης.
Πριν από μερικά χρόνια όμως, συνέβη ένα «παράδοξο», όπως θα έλεγε και ο Χόκινγκ, και ώς ένα βαθμό ήταν και αυτό «κοσμογονικό». Το βιβλίο έπεσε στα χέρια της σκηνοθέτιδος Νατάσας Τριανταφύλλη, η οποία, χωρίς ιδιαίτερη αγάπη στη φυσική, αφοσιώθηκε στην ανάγνωσή του. «Ενιωσα σαν να συναντήθηκα με μια νέα θρησκεία», μας λέει, και το βιβλίο άλλαξε τον τρόπο που βλέπει τα πράγματα στην καθημερινότητά της. «Με συγκίνησε το γεγονός ότι εξηγεί βασικά πράγματα, όπως τη θέση του ανθρώπου στο σύμπαν, τα σωματίδια από τα οποία είμαστε φτιαγμένοι, την επίδραση που έχουν πάνω μας, στα συναισθήματα μας, ο χώρος και ο χρόνος».
Από την «Αντιγόνη» του Σοφοκλή που σκηνοθέτησε το 2013 μέχρι και τις «Δαναΐδες» του Κάλβου που ανέβηκαν το καλοκαίρι στη μικρή Επίδαυρο, η κ. Τριανταφύλλη διανθίζει τις σκηνοθεσίες της με δόσεις αστροφυσικής. Κάπως έτσι, η φετινή μεταφορά του «Χρονικού του χρόνου» στη σκηνή του Θεάτρου Τέχνης, κάτι που συμβαίνει για πρώτη φορά, ήρθε σαν φυσιολογική εξέλιξη. «Το θέατρο είναι μια τέχνη υπαρξιακή, διερευνά τη σχέση του ανθρώπου με το έξω. Στην παράσταση θέλω να αναδείξουμε την ποίηση της επιστήμης, που έχει μια άλλη δυναμική διότι είναι πειραματικά αποδεδειγμένη. Το θέατρο δεν μπορεί να μείνει ανεπηρέαστο, η τέχνη δεν μπορεί να προσπεράσει την επιστήμη. Είναι σαν να μεγαλώνει ο χώρος μας», τονίζει.
Στη σκηνή θα βρεθούν ο Ηλίας Μελέτης και ο Δημήτρης Πασσάς με τη μουσική της Μόνικας και τους φωτισμούς του Σάκη Μπιρμπίλη. Το φως είναι ο τρίτος «πρωταγωνιστής» της παράστασης μαζί με τη φωνή του Στίβεν Χόκινγκ και τους καλεσμένους-έκπληξη που θα εμφανίζονται στο τέλος του έργου.
«Το Χρονικό του χρόνου», Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν, Φρυνίχου 14, Πλάκα, από Δευτέρα 24/2 στις 9 μ.μ.