Η μαγεία της σκηνής είναι πάντα εκεί

Η μαγεία της σκηνής είναι πάντα εκεί

4' 6" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

«Μην τρομάξεις. Σε έχει αγαπήσει νομίζω και θέλει όλη την ώρα να είναι πάνω σου». Με την άκρη του ματιού μου πιάνω τον γάτο της, τον Τσίλι –όνομα εμπνευσμένο από τους Red Hot Chilli Peppers– να είναι έτοιμος για το μεγάλο άλμα. Τα πηγαίνω καλά με τα γατιά, καλύτερα όμως με τα σκυλιά για να είμαι ειλικρινής.

«Τον βρήκε σε κακή κατάσταση στον δρόμο ο γιος μου, τον έφερε σπίτι, τον φροντίσαμε και είναι εδώ δέκα χρόνια τώρα… Πάντως, με φοβάται όταν του βάζω τις φωνές», μου λέει και ανάβει τσιγάρο. Προλαβαίνει την ερώτησή μου: «Το είχα κόψει, αλλά έπειτα από μια συναυλία πήγαμε με τους μουσικούς μου για ένα ποτό και πάνω στην ευφορία της στιγμής, είπα θα κάνω ένα, μόνο ένα. Το ένα έγιναν πολλά».

Με την Ελευθερία Αρβανιτάκη έχουμε συναντηθεί αρκετές φορές μέσα στα χρόνια της δουλειάς. Κάθε φορά με εντυπωσιάζει η ηρεμία που αποπνέει. Μιλάει αργά, ανεπιτήδευτα, με ειλικρινές πάντα ενδιαφέρον για τον συνομιλητή της, για το τι κάνει – δεν είναι το τυπικό small talk.

Πάντα επιστρέφουμε στον Πειραιά, στη γειτονιά όπου μεγάλωσε, περνάμε μια βόλτα από τα παλιά στέκια, μιλάμε για τον Διονύση Σαββόπουλο και την Οπισθοδρομική Κομπανία, «τις εποχές των μεγάλων πάρτι, όταν ο κόσμος είχε κινητικότητα και κέφι. Εχουν περάσει σαράντα χρόνια από τότε. Το λέω και δεν μπορώ να το πιστέψω», μου εξομολογείται. 

Επεσα στα μαλακά

Τη ρωτάω αν τη φοβίζει ο χρόνος. «Εχω μεγάλες φοβίες. Ο χρόνος είναι μία απ’ αυτές. Σκέφτομαι τι έχω κάνει λάθος, τι έχω κάνει σωστό και καλό. Πηγαίνω πίσω και βλέπω πόσο έχουν αλλάξει πολλά πράγματα. Τα τελευταία χρόνια μπορώ να πω ότι έχω και μια αγωνία για τη στιγμή που περνάει και χάνεται. Μετά, σκέφτομαι τις τρομερές εμπειρίες, τις μοναδικές συναντήσεις όλα αυτά τα χρόνια, τις συνεργασίες, τους φίλους που έχω κερδίσει. Η μισή μου ζωή είναι η μουσική και η άλλη μισή η οικογένειά μου. Είμαι ένας τυχερός άνθρωπος. Επίσης, είχα την ευτυχία να με υποδεχθούν πολύ καλά οι συνάδελφοί μου από τα πρώτα μου κιόλας βήματα· αισθάνθηκα να πέφτω στα μαλακά. Το τονίζω, γιατί ο κόσμος μπορεί να φαντάζεται πολλά. Οτι για να διαπρέψεις θα πρέπει να κάνεις υποχωρήσεις. Εγώ δεν χρειάστηκε να υποχωρήσω πουθενά».

Το ραντεβού

Τα σαράντα χρόνια δεν γίνεται να περάσουν έτσι απλά. Θέλει να το γιορτάσει. Το ραντεβού έχει κλειστεί στη σκηνή της «Πειραιώς 131», από το Σάββατο 7 Μαρτίου και για πέντε Σαββατόβραδα. «Τα μεγάλα ταξίδια και οι παράλληλοι δρόμοι της Ελευθερίας Αρβανιτάκη» είναι ο τίτλος. Δηλαδή;

«Θα παρουσιάσουμε τον δίσκο “Τα μεγάλα ταξίδια” που φτιάξαμε με τον Θέμη Καραμουρατίδη και τη Λήδα Ρουμάνη, και κυκλοφόρησε τον Οκτώβριο του ’19. Τα εννιά τραγούδια του θα είναι το ένα μέρος του προγράμματος, το άλλο, το μεγαλύτερο σε διάρκεια, οι συμμετοχές μου. Οι “παράλληλοι δρόμοι”. Τραγούδια όπως το “Μηδέν” ή το “Κόκκινο φουστάνι” και πολλά ακόμη είναι συμμετοχές που έχω κάνει σε δισκογραφικές δουλειές άλλων καλλιτεχνών. Είναι αυτό που έλεγα προηγουμένως. Από την αρχή οι συνάδελφοί μου με υποδέχθηκαν πολύ ζεστά».

Ας μείνουμε λίγο στον καινούργιο δίσκο, της λέω. «Συνεργάστηκα με δύο ανθρώπους που θαυμάζω. Αλλωστε, δεν μπορώ να δουλέψω αν δεν υπάρχει ο θαυμασμός ως συγκολλητική ουσία. Με τον Θέμη Καραμουρατίδη είχα συνεργαστεί και στον προηγούμενο δίσκο μου και έχουμε πολύ καλή χημεία, με τη Λήδα Ρουμάνη έχουμε επίσης συνεργαστεί στο παρελθόν. Το “Πάρε με αγκαλιά και πάμε”, που αγαπήθηκε πολύ, είναι δικό της τραγούδι. Την είχα ενθαρρύνει προς αυτήν την κατεύθυνση και χαίρομαι γιατί εξελίσσεται και φτιάχνει το δικό της μονοπάτι στη στιχουργική. Εχουν μιαν αρμονία οι δυο τους, ταιριάζουν και είναι και πολύ φίλοι. Οπότε μου άρεσε η ιδέα να μιλάμε και από την παρέα που κάνουμε να ξεπηδήσουν τα κοινά μας κομμάτια. Οπως και έγινε».

Μια ολοκληρωμένη δουλειά με έναν συνθέτη και μια στιχουργό. Οπως παλιά, επισημαίνω. «Παρακολουθώ τι συμβαίνει. Είναι μια εποχή ακατάσχετης πληροφορίας και πολυδιάσπασης, με το τραγούδι να μην μπορεί εύκολα να αφήσει σοβαρά ίχνη. Και από την πλευρά των λαϊκών τραγουδιστών και από την πλευρά τη δική μας δεν βγαίνουν τραγούδια που να αγκαλιάζονται απ’ όλον τον κόσμο και να γίνονται μεγάλες επιτυχίες. Αλλά μια δισκογραφική πρόταση πρέπει να έχει αρχή, μέση και τέλος. Τώρα τι θα μείνει από τον δίσκο, δεν το γνωρίζω. Είναι άλλη ιστορία. Πάντως, πιστεύω ότι πρέπει να βγαίνουν ολοκληρωμένες δουλειές. Και χαίρομαι που παρακολουθώ πολλά νέα παιδιά να κάνουν το ίδιο, πληρώνοντας μάλιστα όλα τα έξοδα από την τσέπη τους».

Στη σκηνή

Λίγο πριν την αποχαιρετήσω, αναρωτιέμαι πώς είναι το ραντεβού με το κοινό έπειτα από σαράντα χρόνια. «Οταν ανεβείς στη σκηνή με τους μουσικούς σου, με τους οποίους έχεις συμφωνήσει πώς θα είναι τα τραγούδια σου –κι εγώ είμαι τυχερή γιατί έχω φτιάξει μια μπάντα με την οποία είμαι ευτυχισμένη– είναι σαν την πρώτη φορά», απαντάει. «Η μαγεία της σκηνής και της επικοινωνίας είναι πάντα εκεί. Αυτό που έχει αλλάξει είναι ότι τα τελευταία χρόνια έχει αυξηθεί το άγχος. Γιατί το ραντεβού που δίνεις κάθε φορά πρέπει να πετύχει».

Μουσική σκηνή «Πειραιώς 131», 7 Μαρτίου – 4 Απριλίου.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή