Σήμερα είναι η τελευταία παράσταση του «Enter Achilles» στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση και όσοι μπόρεσαν να δουν τη συμπαραγωγή αυτή του Sadler’s Wells και της λονδρέζικης ομάδας Rambert, αναβίωση παλαιότερης χορογραφίας (1995) του Λόιντ Νιούσον, είναι βέβαιο ότι δεν θα την ξεχάσουν. Σπάνια συνάντηση, από τη μια, χορογραφικής έμπνευσης, αντίληψης και παρατήρησης της ανθρώπινης συμπεριφοράς, και, από την άλλη, εκτέλεσης από τους οκτώ άνδρες χορευτές· δύσκολα απολαμβάνει κανείς τη δύναμη της εικόνας, τόσο πυκνή και ταυτόχρονα ανάλαφρη, βίαιη και με χιούμορ, τολμηρή και την ίδια στιγμή σπαρακτική. Ο 63χρονος, σήμερα, Λόιντ Νιούσον, από τους θρύλους του σύγχρονου χορού, δημιουργός του DV8 Physical Theatre (από το 1985), συνοψίζει σε συνέντευξή του στο πρόγραμμα της Στέγης: «Το έργο εξετάζει την ευάλωτη πλευρά των ανδρών, τη νοοτροπία της αγέλης και το πώς, αυτοί οι άνδρες, αστυνομεύουν ο ένας τη συμπεριφορά του άλλου για τυχόν αδυναμίες και παρεκκλίσεις από τα παραδοσιακά μοτίβα ανδρισμού».
Μια βρετανική παμπ, οκτώ άνδρες, ένα απόγευμα. Εκρηξη τεστοστερόνης, πλήρης ανατροπή κάθε έννοιας πολιτικής ορθότητας, χουλιγκανισμός και φιλίες ποτισμένες με μπίρα. Στην αρχή φιγούρες πάνω σε μαύρο, στη στέγη της παμπ και μετά εισβάλλει η μουσική, ποπ, ροκ και ντίσκο, μαζί με ένα φαλλικό ντελίριο, ενώ στο περιθώριο της σκηνής παρατηρούμε την ακατάτακτα «τρυφερή» σχέση ενός με μια πλαστική κούκλα, έως την αιφνιδιαστική είσοδο του (μεταμφιεσμένου) Σούπερμαν, κωμικά τιμωρού, εκεί, στην παμπ, όπου η αδυναμία του άλλου είναι το σύνθημα για «κανιβαλισμό».
Eξοχος και αποκαλυπτικός στις πολλαπλές μεταμφιέσεις του ο Eλληνας χορευτής Γεώργιος Κοτσιφάκης. Γέλιο και κλάμα, σωματικό θέατρο υπερθερμασμένο, χορευτές – ακροβάτες. Δεν είναι μόνο όμως η τεχνική τους (που σε αφήνει με το στόμα ανοιχτό) ή ο συντονισμός των περίπλοκων κινήσεων. Είναι η ροή, η αλληλουχία, το συναίσθημα που ακροβατεί, περνάει τις κόκκινες γραμμές και αναδιπλώνεται με την ίδια φυσικότητα. Οκτώ άνδρες που αναπληρώνουν με τα σώματά τους την έλλειψη του θηλυκού, σαρκάζουν και αυτοσαρκάζονται, βάρβαρα – και όσο πιο βάρβαρα τόσο πιο ευάλωτα. Το «Enter Achillies» είναι χορός πολύσημος: πολιτικός γιατί είναι σε κάθε βήμα του κοινωνικός, ανησυχαστικός, αποκαρδιωτικός αλλά και αισιόδοξος.