Η Ομόνοια πίσω από την Ομόνοια

Η Ομόνοια πίσω από την Ομόνοια

1' 46" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Είναι σίγουρο ότι η νέα Ομόνοια θα αγαπηθεί από τον κόσμο. Η σύγκριση με την Ομόνοια όπως τη ζήσαμε τα τελευταία 15 χρόνια θα είναι καταλυτική. Οι ενστάσεις από τον κόσμο των αρχιτεκτόνων ακούγονται και είναι καλό να ακούγονται. Θεσμικά έχουν δίκιο: μια τόσο προβεβλημένη πλατεία θα άξιζε σίγουρα έναν αρχιτεκτονικό διαγωνισμό.

Ωστόσο, ο προβληματισμός τους συγκρούεται με την πραγματικότητα. Η πλατεία όπως την ξέραμε και όπως σχεδίαζε να την παραδώσει η προηγούμενη δημοτική αρχή ήταν καταδικασμένη. Ο κόσμος είχε κουραστεί όλα αυτά τα χρόνια, η βλάβη της Ομόνοιας ήταν μη αναστρέψιμη. Αυτό είδε προφανώς ο νέος δήμαρχος και προχώρησε με ταχύτητα σε μια λύση δοκιμασμένη, που δημιουργεί συναισθηματικές γέφυρες με τους πολίτες. Ηξερε ότι έχει μαζί του μια εξουθενωμένη κοινή γνώμη, που δεν άντεχε να αντικρίζει πλέον αυτή την ντροπή.

Αλλά με την εμπειρία που έχει συσσωρεύσει ο Κώστας Μπακογιάννης στον χώρο της τοπικής αυτοδιοίκησης ήξερε κάτι επίσης όχι λιγότερο σημαντικό: με τους ρυθμούς της ελληνικής γραφειοκρατίας και της απόδοσης δικαιοσύνης στη χώρα μας, η προκήρυξη αρχιτεκτονικού διαγωνισμού θα ήταν η τέλεια συνταγή για μια νέα περιπέτεια με άγνωστη χρονική κατάληξη. Ο νέος δήμαρχος επέλεξε μια λύση στα όρια του «θεσμικού ακτιβισμού» προκειμένου να υπάρξει άμεσο και ορατό αποτέλεσμα στα μάτια των Αθηναίων. Σίγουρα δεν ήθελε να ταυτιστεί με το πολύ πιο συγκρατημένο ύφος άσκησης πολιτικής του προκατόχου του. Ο κ. Μπακογιάννης χρειαζόταν πολύ γρήγορα ένα έργο με το συναισθηματικό βεληνεκές της Ομόνοιας για να επιβεβαιώσει τη φήμη του δημάρχου που «κάνει τη δουλειά», τη φήμη του «doer», όπως λέμε στα… νέα ελληνικά.

Βέβαια, εκτός από την Ομόνοια (την πλατεία), υπάρχει και η ευρύτερη Ομόνοια (η περιοχή). Εκεί κι αν χρειάζεται θεσμικός ακτιβισμός: το δεύτερο μεγαλύτερο κακό αστείο μετά την ίδια την πλατεία είναι η αθλιότητα του οικοπέδου του πάλαι ποτέ Κατράντζου, που χάσκει στη συμβολή των οδών Σταδίου και Αιόλου στα Χαυτεία εδώ και τέσσερις δεκαετίες (!). Σε αυτή την περίπτωση ο δήμαρχος θα πρέπει να τα βάλει με έναν πολύ πιο ισχυρό «αντίπαλο»: το οικόπεδο ανήκει στο Ιδρυμα Μαρία Κασιμάτη, στο οποίο προεδρεύει ο εκάστοτε Αρχιεπίσκοπος. Δυστυχώς, η τύχη του φαίνεται ότι δεν απασχόλησε ποτέ σοβαρά την εκάστοτε ηγεσία της Εκκλησίας.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή