Υπέρ της προεδρικής υποψηφιότητας του Μάικ Μπλούμπεργκ τάχθηκε ο Κλιντ Ιστγουντ, σε συνέντευξή του στη Wall Street Journal. Η τοποθέτηση του διάσημου ηθοποιού και σκηνοθέτη –από τους λίγους Ρεπουμπλικανούς στον χώρο της έβδομης τέχνης– αναδεικνύει το σκηνικό που φαίνεται να δημιουργείται στους Δημοκρατικούς και τις επιλογές που θα κληθούν να κάνουν.
Ο Ιστγουντ τόνισε ότι εγκρίνει κάποιες κινήσεις του προέδρου Τραμπ, αλλά έσπευσε να του ασκήσει κριτική λέγοντας ότι προσωπικά θα προτιμούσε να μην είχε πέσει σε τόσο χαμηλό επίπεδο και να συμπεριφερόταν «πιο ευγενικά, χωρίς να κάνει tweets και να υβρίζει ανθρώπους». Υπό αυτό το πρίσμα, εκτίμησε ότι το καλύτερο που μπορεί να γίνει είναι να ψηφισθεί ο Μπλούμπεργκ.
Η στάση του Ιστγουντ αντανακλά τον προβληματισμό αρκετών μετριοπαθών Ρεπουμπλικανών για τη συμπεριφορά του Ντόναλντ Τραμπ. Ταυτόχρονα, δείχνει την απήχηση του Μπλούμπεργκ σε ένα κοινό το οποίο στις προηγούμενες εκλογές ψήφισε τον Τραμπ, αλλά τώρα δυσανασχετεί.
Καθώς η προσοχή στις προκριματικές στρέφεται στη λεγόμενη «Σούπερ Τρίτη», το τοπίο ξεκαθαρίζει. Μετά την υποχώρηση του Τζο Μπάιντεν, και η Ελίζαμπεθ Ουόρεν δεν δείχνει ικανή να ανακάμψει. Η νεολαία και η προοδευτική πτέρυγα του Δημοκρατικού Κόμματος τάσσονται σαφώς υπέρ του Μπέρνι Σάντερς.
Με βάση την ψυχρή λογική των αριθμών και τα μέχρι τώρα δεδομένα, οι υποψήφιοι που έχουν τις πιο σοβαρές πιθανότητες να επικρατήσουν είναι πλέον τρεις. Από τη μια ο Μπέρνι Σάντερς, εκφραστής της αριστερής πτέρυγας, και από την άλλη οι μετριοπαθείς πρώην δήμαρχοι της Νέας Υόρκης, Μάικ Μπλούμπεργκ, και του Σάουθ Μπεντ, μιας μικρής πόλης της πολιτείας της Ιντιάνας, Πιτ Μπούτιτζιτζ.
Εάν ο Μπλούμπεργκ με την τεράστια οικονομική επιφάνεια υπερσκελίσει τον νεαρό Μπούτιτζιτζ, οι Δημοκρατικοί θα κληθούν να επιλέξουν ανάμεσα σε δύο 78χρονους υποψηφίους, έναν «υπερβολικά αριστερό» για το σύνολο της αμερικανικής κοινωνίας και έναν δισεκατομμυριούχο, κάτι όχι εύπεπτο για τη βάση του κόμματος.
Η τοποθέτηση του Κλιντ Ιστγουντ φέρνει στο προσκήνιο το δίλημμα των Δημοκρατικών: συσπείρωση στην «προοδευτική καθαρότητα» με τον κίνδυνο αποξένωσης των μετριοπαθών ή επιλογή του κεντρώου δισεκατομμυριούχου λόγω ακριβώς της απήχησής του σε αυτό το κομμάτι του εκλογικού σώματος;