Ακούω με πολλή προσοχή τους εκπροσώπους των κατοίκων των νησιών του Β. Αιγαίου και προσπαθώ να καταλάβω τι πραγματικά ζητούν από την κυβέρνηση αυτοί οι άνθρωποι. Επιμένουν να αγνοούν τη γεωγραφική πραγματικότητα, που έχει τοποθετήσει τα νησιά τους δίπλα στις τουρκικές (μικρασιατικές) ακτές, και ζητούν, όπως π.χ. ο περιφερειάρχης κ. Μουτζούρης, όσοι φθάνουν να μεταφέρονται αμέσως στην Αττική (στην Αμυγδαλέζα) για τη διαλογή. Επιμένουν να αγνοούν, επίσης, τη συμφωνία Ευρωπαϊκής Ενωσης και Τουρκίας, βάσει της οποίας το δικαίωμα επιστροφής παύει από την ώρα που ο μετανάστης μεταφέρεται στην ενδοχώρα. Εν ολίγοις, δεν θέλουν καθόλου πρόσφυγες και μετανάστες στα νησιά τους, ούτε κλειστά κέντρα γι’ αυτούς ούτε ανοικτά! Θέλουν την ησυχία τους και, ουσιαστικά, απαιτούν από την κυβέρνηση να βρει τρόπο ώστε οι λεγόμενες ροές να παρακάμπτουν τα νησιά τους.
Δεν είναι να απορείς που με τέτοιες εξωπραγματικές θέσεις καταφέρνουν σιγά σιγά να στρέφουν εναντίον τους ακόμη και εκείνους που μέχρι χθες συνηγορούσαν υπέρ των δικαίων τους. Και είναι φυσικό, όταν δεν ζητούν ανταλλάγματα, ούτε εγγυήσεις. Οταν δεν είναι καν σε θέση να διαπραγματευθούν, αφού δεν ξέρουν τι θέλουν. Προβάλλουν μόνο μια παιδιάστικη άρνηση της πραγματικότητας, την οποία μάλιστα κατά μία ειρωνεία της τύχης ενσαρκώνει ένας ανώριμος υπερήλικας, ο περιφερειάρχης κ. Μουτζούρης. Το μόνο που μπορεί να πετύχει η εξτρεμιστική θέση του περιφερειάρχη στο ζήτημα είναι να δημιουργήσει το υπόβαθρο για νέου τύπου διχασμό.
Θυελλώδης αποχώρηση
Η είδηση –πολύ συνοπτικά, μη σας παιδεύω– είναι ότι, την περασμένη Κυριακή, ο πρεσβευτής του Ισραήλ, Γιόσι Αμράνι, αποχώρησε αγανακτισμένος από ημερίδα γεωπολιτικού χαρακτήρα, επειδή τον είχαν να περιμένει επί δύο ώρες και είκοσι λεπτά και να ακούει τους άλλους, χωρίς ο ίδιος να έχει αρθρώσει κουβέντα.
Οτι επρόκειτο για γαϊδουριά της οργανωτικής αρχής, που είχε και την ευθύνη της διεξαγωγής της ημερίδας, είναι αναμφίβολο. Το πλήρες βίντεο της εκδήλωσης υπάρχει στο Διαδίκτυο και επιβεβαιώνει τη διαπίστωσή μου. Το επιβεβαιώνει, όμως, ακόμη καλύτερα η συμπεριφορά του διευθύνοντος τη συζήτηση, του δημάρχου Σπάρτης Πέτρου Δούκα (ο πρώην υφυπουργός των κυβερνήσεων Κώστα Καραμανλή), ο οποίος αφελέστατα καλούσε, σε άψογα αγγλικά, τον αποχωρούντα να επιστρέψει: «We have only one question for you!».
Ηταν αφέλεια μάλλον, γιατί δεν μπορώ να φαντασθώ ότι ήταν αγένεια. Οταν έχεις κουβαλήσει τον άνθρωπο από την Αθήνα στη Σπάρτη, τον υποχρεώνεις επί δυόμισι ώρες να ακούει τους άλλους μέσω διερμηνέα και την ώρα που εκείνος φεύγει σκασμένος, εσύ του φωνάζεις ότι έχεις «μόνο μία ερώτηση», προσθέτεις αλάτι στην πληγή: παραδέχεσαι ότι τον χρησιμοποίησες, προτάσσεις τη δική σου ανάγκη για τη «μία μόνο ερώτηση» και γράφεις τα δικά του συναισθήματα.
Δεν του υπόσχεσαι καν τη δυνατότητα να αναπτύξει τις θέσεις του με την άνεση χρόνου που θα ήθελε, αν κάτι τέτοιο θα μπορούσε να τον αποζημιώσει· του ζητάς να μείνει μόνο για να κάνει σε εσένα τη χάρη, αφού ούτως ή άλλως εκείνος υπέστη την ταλαιπωρία. Αυτή είναι ακριβώς η περίπτωση για την οποία υπάρχει στην αγγλική γλώσσα η έκφραση «to add insult to injury». Δεν είναι τυχαίο ότι ο Πέτρος Δούκας δεν ευδοκίμησε στην πολιτική. Συναισθηματική ευφυΐα, μηδέν.
Πάντως, οι αρνητικοί οιωνοί ήσαν εκεί από την αρχή. Κατ’ αρχάς γεωπολιτικό συνέδριο –συμπόσιο, έστω– στη Σπάρτη, από πού κι ώς πού; Δεν είναι καν η Καλαμάτα! Επειτα ο τίτλος της ημερίδας: «Οι εξελίξεις στην Ανατολική Μεσόγειο, οι ελληνοτουρκικές σχέσεις, οι επιλογές της Ελλάδας!». Προς τι το θαυμαστικό στον τίτλο, αναρωτιέσαι. Κατά πάσα πιθανότητα, επειδή έτσι θα το έγραψε ο ίδιος ο δήμαρχος, που είναι γενικώς ενθουσιώδης (ειδικότερα: κουραστικά ενθουσιώδης) και είναι ένα θαυμαστικό ο ίδιος. Χορηγός της εκδήλωσης, όπως δεν παρέλειψε να τονίσει ο δήμαρχος στον χαιρετισμό του, ήταν η Ford με το «Kuga» της, πρωτοβουλία που πολύ θα εκτιμηθεί από τους Μερακλείς του είδους.
Ο πρεσβευτής του Ισραήλ είναι καινούργιος και, προφανώς, όχι ακόμη επαρκώς εξοικειωμένος με πρόσωπα και καταστάσεις, ώστε να ξέρει τι να αποφεύγει. Με την αφορμή αυτή, όμως, να το πω για όλους τους ξένους φίλους, που ίσως κοιτάζουν την Ελλάδα μέσα από το παραμορφωτικό φίλτρο του ενδιαφέροντός τους για την κλασική αρχαιότητα. Είναι κάτι που οι Ελληνες δεν το συζητούμε, είναι ταμπού. Είναι η αλήθεια όμως και θα την πω.
Εξετάζουμε τον Πελοποννησιακό Πόλεμο μέσα στο κανονιστικό πλαίσιο που έχουν ορίσει αιώνες ιστορικής έρευνας: η Σπάρτη φοβήθηκε την αυτοκρατορία της Αθήνας, την πολέμησε και νίκησε. Αν όμως ανοίξουμε την εικόνα προς το μέλλον για να συμπεριλάβουμε και τους κατοπινούς αιώνες μέχρι σήμερα, τι βλέπουμε; Οτι σήμερα η Αθήνα με τα προάστιά της είναι, πληθυσμιακά, η μισή Ελλάδα. Στην περιφέρειά της είναι, επίσης, συγκεντρωμένο το μεγαλύτερο μέρος των παραγωγικών δραστηριοτήτων της χώρας. Τι μας λένε αυτά; Οτι μακροπροθέσμως τον Πελοποννησιακό Πόλεμο τον κέρδισε η Αθήνα! Ποια Σπάρτη λοιπόν;
Τον καημένο
Οσο αντιπαθής και αν είναι ο Τζούλιαν Ασάντζ, δεν παύει να είναι κρατούμενος, βάσει του νόμου, σε ένα πολιτισμένο κράτος που δεν επιτρέπει βασανιστήρια. Διότι βασανιστήριο ήταν η επίσκεψη του προέδρου Βαρουφάκη στον υπόδικο ιδρυτή των WikiLeaks. Δεν υπάρχει τίποτε πιο απάνθρωπο για ένα ναρκισσιστή παρά να τον βάλεις να αντιμετωπίσει έναν ακόμη μεγαλύτερο ναρκισσιστή. Ούτε ο Ασάντζ δεν το αξίζει αυτό…