Για το τελευταίο της ταξίδι αναχώρησε η Κική Δημουλά χθες, ένα γλυκό απόγευμα του Φλεβάρη που ήδη μύριζε άνοιξη. Εφυγε συντροφιά με λευκά ρόδα, για να θυμίζουν την ευωδιά που απλόχερα μας χάρισε όσο ζούσε. Μας αποχαιρέτισε μέσα στην αγκαλιά των δικών της, των παιδιών και των εγγονιών της, που στέκονταν κοντά στα μέλη της λογοτεχνικής «οικογένειάς» της, των εκδόσεων του Ικάρου. Από κοντά, δεκάδες μέλη της Ακαδημίας Αθηνών ήρθαν για το ύστατο χαίρε με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας Προκόπη Παυλόπουλο και τον πρωθυπουργό, ο οποίος συνοδευόταν στο Α΄ Νεκροταφείο από τη σύζυγό του Μαρέβα.
Η φωτογραφία της και κάποια λουλούδια στη μνήμη της.
Συγγραφείς, ποιητές, ζωγράφοι, τραγουδιστές, στιχουργοί, ηθοποιοί, σκηνοθέτες έδωσαν το «παρών» με λουλούδια στα χέρια. Μέσα στην εκκλησία υπήρχε μια κατανυκτική σιγή. Στην εξόδιο ακολουθία χοροστάτησε ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος. Στις νεκρολογίες πρώτη πήρε το λόγο η πρόεδρος της Ακαδημίας Αθηνών, Αννα Ψαρούδα-Μπενάκη: «Θα στερηθούμε την ειρηνοποιό παρουσία της ανάμεσά μας και τον σπινθηροβόλο λόγο της», είπε. Τη σκυτάλη πήραν η υπουργός Παιδείας Νίκη Κεραμέως και η υπουργός Πολιτισμού Λίνα Μενδώνη, η οποία αναφέρθηκε στην αγάπη της Κικής Δημουλά για τη ζωή και τη συνομιλία της με το φως: «Είμαστε ευγνώμονες που μας κάνατε να σας αγαπήσουμε», είπε.
Σε πιο προσωπικό τόνο, η Κατερίνα Καρύδη από τον Ικαρο, θυμήθηκε πως η ποιήτρια δεν έγραψε ποτέ δύο φορές την ίδια αφιέρωση σε βιβλίο της. Πάντα ρωτούσε τον αναγνώστη της, ώστε να του γράψει κάτι πιο προσωπικό, ιδιαίτερο, λες και τον ήξερε από παλιά: «Ηξερε να χτίζει αληθινές σχέσεις. Δεν μπορούσες να της κρυφτείς. Μέσα σε λίγα λεπτά, με το διεισδυτικό της βλέμμα, έκλεβε από τον καθένα ένα κομματάκι της ψυχής του και με πηγαία γενναιοδωρία, έδινε μια σοφή συμβουλή, μια λέξη παρηγοράς ή ενθάρρυνσης», τόνισε.
Ο ΠτΔ Προκόπης Παυλόπουλος και η Μαριάννα Βαρδινογιάννη.
Ο Γιώργος Χουλιάρας, πρόεδρος της Εταιρείας Ελλήνων Συγγραφέων, συνόψισε το τεράστιο έργο της και ο θεράπων ιατρός της, ο καρδιολόγος Στρατής Παττακός, την αποχαιρέτισε με λόγια αγάπης: «Επειδή είσαι απρόβλεπτη, φεύγοντας από εμάς μπορεί να μην πήγες πολύ ψηλά και να κατηφορίζεις με τον Αθω στην Κυψέλη».
Η πιο συγκινητική στιγμή ήταν το αντίο της αγαπημένης της θυγατέρας, Ελσης. «Μάνα, πού είσαι; Να έχεις αναμμένες τις μηχανές σου. Θα είμαι πάντα μαζί σου…». Πλάι μου καθόταν μια καλοστεκούμενη κυρία, δακρυσμένη, με ένα μπουκέτο φρέσκες ανεμώνες: «Μας συντρόφευσε με τα ποιήματά της και εγώ ήρθα να της πω ευχαριστώ» μου είπε. Δίκιο είχε. Το «Ενός Λεπτού Μαζί» έγινε για πάντα μαζί, έγινε δεσμός τόσο γερός που δεν καταλύεται ούτε με τον θάνατο.