Οι δυσκολίες που αντιμετωπίζει ο Ταγίπ Ερντογάν στη Συρία ίσως γεννούν στο μυαλό κάποιων συνεργατών του, ενδεχομένως και του ιδίου, σκέψεις περί δημιουργίας και άλλου μετώπου –στην Κύπρο ή στο Αιγαίο– με την προσδοκία ότι εκεί θα υπάρξουν κάποια «κέρδη» για την Τουρκία.
Με σεβασμό στη διαιρεμένη και σε μόνιμο εμφύλιο επί σχεδόν μια δεκαετία Συρία, η Ελλάδα δεν είναι Συρία.
Μέλος της Ε.Ε. (όπως και η Κύπρος) και νευραλγικός πυλώνας του ΝΑΤΟ, με στενούς πολιτικούς και στρατιωτικούς δεσμούς με την Αμερική και άλλες σημαντικές χώρες όπως η Γαλλία, η Ελλάδα διαθέτει τη δική της ισχυρή αποτρεπτική ισχύ.
Σε κάθε περίπτωση, είναι λάθος να αναλύει κανείς –και στην Αγκυρα– την ελληνοτουρκική εξίσωση μόνο στη βάση απόλυτων αριθμητικών συσχετισμών στρατιωτικής δύναμης, παρότι και σε αυτό το πεδίο τα πράγματα είναι σύνθετα.
Δεν υπάρχει λόγος για ωραιοποιήσεις, αλλά ούτε και για ηττοπάθεια. Η Τουρκία είναι ισχυρότερη στρατιωτικά. Η δεκαετής κρίση έχει πλήξει τις ελληνικές Ενοπλες Δυνάμεις. Αυτό το γνωρίζουμε εμείς, το γνωρίζουν και οι γείτονες.
Από την άλλη, τόσο οι Ελληνες όσο και οι Τούρκοι γνωρίζουν ότι η Ελλάδα δεν είναι «μύγα» όπως αφελώς είχε ισχυρισθεί παλαιότερα σύμβουλος του προέδρου Ερντογάν. Διαθέτει μεγάλο αριθμό αρμάτων και αεροσκαφών –μαχητικά F-16 και Mirage, με σημαντικές δυνατότητες ακόμη και πριν από την επερχόμενη αναβάθμισή τους– και, φυσικά, ένα ισχυρό πολυεπίπεδο πλέγμα αποτροπής στο Αιγαίο με αιχμή του δόρατος τα υποβρύχια.
Η πρόσφατη απόφαση για μεταφορά πλοίων επιφανείας και υποβρυχίων στον Ναύσταθμο της Σούδας, ενισχύει τις δυνατότητες δράσης του Πολεμικού Ναυτικού και του επιτρέπει να επιχειρήσει άμεσα στην περιοχή νοτίως της Κρήτης ή όπου αλλού το επιβάλλουν οι συνθήκες.
Τέλος, κάθε νοήμων Τούρκος πολιτικός ή στρατιωτικός δεν μπορεί να αγνοήσει το μόνιμα ανοικτό μέτωπο στα νοτιοανατολικά της χώρας του, και να μεταφέρει όλες τις δυνάμεις του στο Αιγαίο.
Αρα, όντως η εξίσωση δεν είναι απλή. Και παρότι είναι βέβαιο ότι αρκετοί στην Αγκυρα προσβλέπουν στην αξιοποίηση της «καλής» συγκυρίας λόγω της μερικής αποδυνάμωσης των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων τα τελευταία χρόνια, τα πράγματα δεν είναι τόσο εύκολα.
Προφανώς, η Ελλάδα δεν σκέπτεται σενάρια πολέμου. Επιλέγει εδώ και δεκαετίες τον δρόμο της καλής γειτονίας, του διαλόγου, των διερευνητικών επαφών και, τελικά, της προσφυγής στο Διεθνές Δικαστήριο.
Κανείς δεν θα βγει απόλυτα κερδισμένος από μια σύγκρουση, και αυτό οφείλουν να το επικοινωνήσουν τα μέσα ενημέρωσης και στις δύο χώρες.
Η ομαλοποίηση του σκηνικού θα είναι προς όφελος όλων, συμπεριλαμβανομένης της Τουρκίας, η οποία δεν αντέχει να έχει «ανοιχτά μέτωπα» με όλους στη γειτονιά της.
Η σταθερή διολίσθηση του Ταγίπ Ερντογάν προς μια αποσταθεροποιητική συμπεριφορά, θα αποβεί εις βάρος του ιδίου και της χώρας του. Πρέπει να αντιληφθεί ότι η αποδοχή συγκεκριμένων κανόνων και ο σεβασμός του διεθνούς δικαίου μπορεί να του αποφέρουν περισσότερα οφέλη.
Κατά τη χθεσινή συνάντησή του με τον Βούλγαρο ομόλογό του, στην Αλεξανδρούπολη, ο Ελληνας πρωθυπουργός σημείωσε ότι «οι τουρκικές προκλήσεις στο Αιγαίο και οι παράνομες δραστηριότητες στις θάλασσες της Κύπρου οξύνουν αχρείαστα την ένταση στην Ανατολική Μεσόγειο».
Αναφερόμενος ειδικότερα στη συμφωνία του κ. Ερντογάν με την κυβέρνηση της Τρίπολης –αρνήθηκε να την επικυρώσει το λιβυκό Κοινοβούλιο– επισήμανε ότι «ο χάρτης της πραγματικότητας είναι ένας και ουδείς μπορεί να ξαναζωγραφίζει περιοχές της υδρογείου σκιτσάροντας ψεύτικες θαλάσσιες ζώνες και σβήνοντας ολόκληρα νησιά τα οποία έχουν και παρουσία και προφανώς κυριαρχικά δικαιώματα».
Υπό αυτό το πρίσμα, ο κ. Μητσοτάκης ορθά υπογράμμισε πως «η ψύχραιμη στάση μας απέναντι στην εξ ανατολής επιθετική παραβατικότητα δεν πρέπει να παρερμηνεύεται, ούτε να υποτιμάται αλόγιστα. Εξάλλου οι δυνάμεις της ειρήνης και του δικαίου δεν φωνασκούν αλλά επαγρυπνούν, δεν προκαλούν ποτέ, αλλά ξέρουν να αντιδρούν».