Όταν η Χίλαρι Κλίντον ήταν στο γυμνάσιο, αποφάσισε να βάλει υποψηφιότητα για πρόεδρος της τάξης της. Ήξερε ότι κανένα κορίτσι δεν είχε έως εκείνη τη στιγμή εκλεγεί στη θέση αυτή· οι αντίπαλοί της της είχαν ξεκαθαρίσει ότι «είσαι ανόητη αν πιστεύεις ότι ένα κορίτσι μπορεί να γίνει πρόεδρος». Παρ’ όλα αυτά προσπάθησε. Και ηττήθηκε. Το αγόρι όμως που εξελέγη πρόεδρος της ζήτησε τελικά να κάνει εκείνη όλη τη δύσκολη δουλειά. Η ιστορία που διηγείται η παιδική φίλη της, Μπέτσι Έμπελινγκ, στο ντοκιμαντέρ «Χίλαρι», που θα προβληθεί στο Hulu στις 6 Μαρτίου, είναι χαρακτηριστική μιας γυναίκας που πάντα κατακρινόταν επειδή ήθελε να μπει στο κλειστό κλαμπ των αντρών και ταυτόχρονα καλούνταν να κάνει τη «βρόμικη» δουλειά στα παρασκήνια.
Όταν ήταν μαθήτρια του δημοτικού, έστειλε ένα γράμμα στη NASA, ρωτώντας τι θα έπρεπε να κάνει για να γίνει αστροναύτης, για να λάβει την απάντηση ότι οι γυναίκες δεν γίνονται αστροναύτες. Ασκώντας τη δικηγορία, ήρθε αντιμέτωπη με συναδέλφους και δικαστές που θεωρούσαν ότι οι γυναίκες δεν θα έπρεπε να γίνονται δικηγόροι. Δέχτηκε κριτική για την απόφασή της να διατηρήσει το πατρικό της επώνυμο μετά τον γάμο της, απόφαση που άλλαξε, για να καθησυχάσει τους ψηφοφόρους του Μπιλ Κλίντον στο Άρκανσο.
Έτσι γεννήθηκε η Χίλαρι Κλίντον, μετέπειτα Πρώτη Κυρία, γερουσιαστής, υπουργός Εξωτερικών, υποψήφια πρόεδρος των ΗΠΑ, που πάλι έχασε από έναν άνδρα στον κόσμο του οποίου οι γυναίκες δεν γίνονται πρόεδροι. Υπήρξε αμφιλεγόμενη σε όλη της της ζωή, με οπαδούς να τη λατρεύουν και αντιπάλους να καίνε ομοιώματά της και να συμμετέχουν σε συναντήσεις «μίσους». Μέχρι πριν από λίγες εβδομάδες οργίαζαν οι φήμες ότι θα βάλει υποψηφιότητα στις προεδρικές εκλογές. Η ίδια διαβεβαιώνει ότι η μόνη της επιθυμία είναι η ήττα του Ντόναλντ Τραμπ και δεσμεύεται ότι θα συνταχθεί με όποιον Δημοκρατικό υποψήφιο επιλεγεί.
Παρότι πολλοί θα ήθελαν να αποσυρθεί από τα φώτα της δημοσιότητας, σε μια άτυπη μιντιακή εξορία, οι δηλώσεις και οι κινήσεις της προκαλούν φρενίτιδα στα μέσα. Φαίνεται ωστόσο ότι στα 72 της χρόνια έχει αποφασίσει να πάρει την κατάσταση στα χέρια της και να αφηγηθεί η ίδια τη ζωή της αρχίζοντας από το ντοκιμαντέρ της Νανέτ Μπερνστάιν. «Αποφάσισα να το κάνω γιατί δεν είμαι υποψήφια για κάτι και νομίζω ότι η ζωή και η ιστορία μου έχουν κοινά με αυτές άλλων γυναικών», είπε σε συνέντευξη στο Vanity Fair. Για να καταλήξει: «Ένιωσα ότι, αν δεν πω εγώ τη δική μου εκδοχή της ιστορίας μου, ποιος θα το κάνει;».