Στον νέο χώρο-σπίτι της σύγχρονης φωτογραφίας, στην Αθήνα, στο Luminous Eye, οι φωτογραφίες της Σοφίας Βικάτου γεννούν εκείνο το αίσθημα παράδοξης ευφορίας. Είναι φωτογραφίες ανθρωποκεντρικές, από εκείνο το είδος που σε γεμίζει βλέμματα και στάσεις σωμάτων, σε μια γεωμετρία αυτόκλητη και αναπόδραστη. Η Σοφία Βικάτου ξετυλίγει ένα κόσμο που εισβάλλει στις αισθήσεις σαν τροπαιοφόρος ειρηνοποιός, με λάβαρα τη βιοποικιλότητα των ανθρώπων και εκείνη τη θελκτική παραδοξότητα του είδους μας. Αν το δει κανείς ως σύνολο, αυτό το έργο που κατατίθεται δημοσίως μοιάζει με ελκυστική ανθολόγηση μιας καλλιτεχνικής ανθρωποπαρατήρησης, αλλά αν σταθεί κανείς με τα χρήσιμα φίλτρα της διάθλασης της πρώτης εντύπωσης, θα παρατηρήσει τα ρήγματα, τα χάσματα, τους κραδασμούς και τις κατολισθήσεις της ενιαίας, πρώτης, εντύπωσης.
Η Σοφία Βικάτου μοιάζει να είναι δημιουργός που εκκινεί σε καθεστώς σιωπής και ενδοσκόπησης για να οργανώσει ένα θερμοκήπιο αισθημάτων, που, όσο στέκεσαι κοντά στη θερμοκρασία του, νιώθεις να σε τυλίγει η αύρα της κατανόησης και της αγάπης για τον άνθρωπο. Είναι κάτι που προκύπτει, που κυλάει αργά σαν υδράργυρος και που εντέλει ενώνει όλες τις υβριδικές προσωπογραφίες της πινακοθήκης ανθρώπινης ποικιλίας. Είναι, ίσως, αυτό που τόσο εύστοχα παρατηρεί η Ιρις Κρητικού, που ανέλαβε την επιμέλεια της έκθεσης, για το έργο της Σοφίας Βικάτου: «Πλημμυρισμένο από σιωπηλά μουσικά ιντερλούδια και αθέατες σκηνές δρόμου, είναι μια ειλικρινής γοητευτική καταγραφή του Zeitgeist, του αιωρούμενου ανήσυχου πνεύματος του καιρού της». Η Σοφία Βικάτου έχει ένα τολμηρό φακό, που, όμως, δεν είναι αυθάδης ούτε απρόσκλητος. Διεισδύει για να ξύσει τις στρώσεις του ανθρώπινου βυθού και να ρίξει φως στις χαράδρες που ανοίγουν ενίοτε σαν βάραθρα και άλλοτε σαν σχισμές στο σώμα της ανθρώπινης εμπειρίας. Θα έλεγα, πως οι κόσμοι που αναπαρίστανται έχουν κάτι το ιμπρεσιονιστικό, σαν συλλογή καρπών, σαν ντεκουπάζ εικόνων. Κυλούν και απλώνονται εκδοχές αιρετικού κάλλους και σπουδές γήρατος και νεότητας. Αιωρείται μια γλυκόπικρη γεύση ερωτισμού και ήπιας σεξουαλικότητας και ενθαρρύνεται το θραυσματικό ώστε να αναβιβαστεί σε θώκο κοινής θέασης. Το εφήμερο στοιχείο του στιγμιότυπου παγώνει σε άχρονη λούπα και αναφύεται ως συνεκτική γλώσσα, ως διάθεση κατανόησης περισσότερο παρά ως διάθεση ναρκισσισμού. Υπάρχει υποχώρηση έναντι του θέματος. Ο θεατής κατακλύζεται όχι μόνο από μορφές αλλά από συστοιχίες ανθρώπινης εμπειρίας. Τα βλέμματα γαντζώνονται στη μνήμη, όπως και τα στόματα-σπηλιές, τα χέρια-άγγελοι και τα ρούχα-παράσημα, διαδήματα και μετάλλια μιας σύντομης ζωής.
Luminous Eye, Μητσαίων 2Α, τηλ. 211-11.61.206