«Βρισκόμαστε πολύ κοντά στο σημείο που τα νοσοκομεία της βόρειας Ιταλίας θα επιλέγουν ασθενείς. Θα ρωτούν ηλικία, νόσημα, συμπτώματα και θα επιλέγουν πού θα δώσουν προτεραιότητα. Στην πραγματικότητα, το σύστημα είναι έτοιμο να καταρρεύσει».
Ο συνήθως ψύχραιμος φίλος από την Ιταλία μετέφερε μια εικόνα οριακή. «Αν διαρκέσει περισσότερο από 2 ή 3 μήνες, θα είναι ο πόλεμος που δεν έζησε η γενιά μας».
Οσα συνέβησαν στην Ιταλία το Σαββατοκύριακο δεν έχουν προηγούμενο. Η διαρροή του εμπιστευτικού κυβερνητικού εγγράφου με το οποίο μεγάλες περιφέρειες της χώρας έμπαιναν πρακτικά σε καραντίνα οδήγησε σε πανικό εκατοντάδες χιλιάδες εργαζομένους με καταγωγή από τον Νότο, οι οποίοι προσπαθούσαν να προλάβουν τα τελευταία τρένα για να μην εγκλωβιστούν στην «κόκκινη» ζώνη. Την ίδια ώρα, οι περιφερειάρχες και οι δήμαρχοι της κεντρικής και νότιας χώρας, ο ένας μετά τον άλλο, τους κήρυσσαν ανεπιθύμητους, κάνοντας λόγο για κραυγαλέα ανευθυνότητα, καθώς έτσι αυξάνονται οι πιθανότητες μετάδοσης της επιδημίας και στον Νότο. Η κοινωνική ζωή σε όλη την Ιταλία προσομοιάζει πλέον με συνθήκες πολέμου: τα σχολεία και τα πανεπιστήμια κλειστά, τα θέατρα και οι κινηματογράφοι επίσης, τα εστιατόρια και τα μπαρ είναι υποχρεωμένα να κατεβάζουν ρολά μέχρι τις 6 το απόγευμα.
Η κατάσταση στη δική μας χώρα μοιάζει για την ώρα υπό έλεγχο, αλλά κανείς δεν γνωρίζει πού θα βρισκόμαστε σε 1 ή σε 2 εβδομάδες. Οι καθησυχαστικές διαβεβαιώσεις των πρώτων εβδομάδων που κυκλοφορούσαν στο Διαδίκτυο από σχολιαστές του καφενείου περί μιας ακόμα σοβαρής λοίμωξης που θα πλήξει λίγο – πολύ όσο και η κοινή γρίπη έχουν υποχωρήσει μπροστά στις ραγδαίες εξελίξεις σε μια προηγμένη και πλούσια χώρα όπως η Ιταλία.
Δυστυχώς, όμως, αντί να πάρουμε ένα μάθημα από το πάθημα της γειτονικής χώρας φαίνεται ότι κι εδώ οι δεξαμενές της ανευθυνότητας είναι ανεξάντλητες. Η χθεσινή ανακοίνωση της Ιεράς Συνόδου είναι μνημείο επιπολαιότητας και έλλειψης συναίσθησης της κρισιμότητας των στιγμών. Ο διαχρονικά οπισθοδρομικός λόγος της ελλαδικής Εκκλησίας, που έχει ερημώσει τους ναούς από ανθρώπους νέους αλλά και μέσης ηλικίας, δεν κάνει εντύπωση. Αυτό που κάνει εντύπωση είναι η ιδιότυπη (αλλά όχι ανεξήγητη) ασυλία που απολαμβάνει, ενώ το θέμα άπτεται απολύτως των αρμοδιοτήτων των υγειονομικών αρχών της χώρας. Αν είναι όντως πόλεμος, προέχει η προάσπιση της δημόσιας υγείας και τίποτε άλλο.