Κύριε διευθυντά
Σε σχέση με το μέγιστο –τουρκικής εμπνεύσεως και υπο-διακινήσεως– πρόβλημα της πολιορκίας της χώρας μας από αντικειμενικά και υποχρεωτικά ανεπιθύμητους επισκέπτες πρέπει, νομίζω, να γίνουν ορισμένες διευκρινίσεις.
Τα σύνορα κάθε χώρας είναι κατ’ αρχήν και εξ ορισμού κλειστά. Απόκειται στη χώρα να καθορίσει ελευθέρως ή συμβατικώς τους όρους υπό τους οποίους επιτρέπει σε όλους ή ορισμένους ταξιδιώτες να εισέλθουν στο έδαφός της.
Οσοι αυτοβούλως και παρατύπως έχουν εισέλθει στη χώρα μπορούν να χαρακτηρισθούν πρόσφυγες ή μετανάστες με διακεκριμένο καθεστώς ο καθένας. Πρόσφυγες μπορούν και πρέπει να χαρακτηρισθούν όσοι προσφεύγουν σε όμορη ή γειτονική χώρα (ή στον τόπο καταγωγής τους, όπως οι Ελληνες του Πόντου, της Ρωσίας κ.λπ.) λόγω πολεμικών γεγονότων ή πολιτικών διώξεων. Μετανάστες είναι όσοι ζητούν να βελτιώσουν τους όρους διαβίωσής τους σε μια άλλη, συνήθως μακρινή, χώρα. Συνεπώς οι Σύροι, πρόσφυγες μπορούν να είναι όσοι καταφεύγουν στην Τουρκία, τον Λίβανο κ.λπ., αλλά όχι όσοι έρχονται στην Ελλάδα ή οδεύουν προς τη Γερμανία.
Η προάσπιση των δικαιωμάτων των προσφύγων-μεταναστών από τους Τούρκους αξιωματούχους θυμίζει την επιχειρηματολογία του πατροκτόνου που επικαλείται την επιείκεια του δικαστηρίου, επειδή είναι ορφανός.
Κωστας Γ. Μπονιφατσης