Ούσα άθεη, ποτέ δεν κατάλαβα τη γοητεία που ασκεί η εθελοντική αποχή από τις ηδονές, όπως η νηστεία, το χιλιοτραγουδισμένο Dry January ή η φράση «έχω κόψει το άμυλο και την ζάχαρη εδώ και δύο χρόνια». Μ' αρέσουν όμως οι ασκήσεις αυτοπειθαρχίας και κάπως έτσι αντιμετωπίζω την τρέχουσα περίοδο καραντίνας. Η μεγάλη πρόκληση είναι η επίλυση της εξίσωσης: πώς να αυτοπεριοριστώ στο σπίτι περνώντας όσο το δυνατόν καλύτερα, χωρίς να βάλω σε κίνδυνο την δημόσια υγεία: Απομόνωση+Ηδονές
Εν αρχή είναι το WiFi. Οπου υπάρχει γρήγορο Ιντερνετ, υπάρχει ζωή.
Μπορώ να δουλέψω από το σπίτι. Να γράψω άρθρα. Να ενημερωθώ-πάντα από αξιόπιστες πηγές γιατί κυκλοφορεί πολλή συνωμοσιολογία στο Twitter. Να κάνω τηλεσυσκέψεις με τους συναδέλφους μου μέσω Webex Meet . Οι περισσότερες εφημερίδες στην Ιταλία βγαίνουν από μακριά, χωρίς να απαιτείται η φυσική παρουσία. Μιλάω μαζί τους και μαθαίνω από το δικό τους παράδειγμα.
Tσατάρω με τους φίλους μου στις διάφορες εφαρμογές. Στο WhatsApp φτιάξαμε πριν λίγες μέρες την ομάδα με την κωδική ονομασία Virus. Σήμερα έκανα-μετά από πολλούς μήνες που είχα να τη δω-Facetime με την έφηβη βαφτισιμιά μου και μου σύστησε την εφαρμογή Seven για 7λεπτα προγράμματα γυμναστικής στο σπίτι. Με τις συμμαθήτριές μου ανταλλάσσουμε πλακατζίδικα memes στο Messenger και οργανώνουμε ταξίδι στο Μαρόκο τέλη Οκτωβρίου, όταν θα έχουν περάσει όλα αυτά.
Παραγγέλνω προμήθειες ηλεκτρονικά, την τελευταία φορά που πήγα σούπερ μάρκετ είχαν αδειάσει τα ράφια, στις ουρές δεν υπήρχε καμία απόσταση ασφαλείας μεταξύ όσων περίμεναν και η ταμίας έβηχε μέσα στο γαντοφορεμένο πάντα χέρι της. Παίρνω ενίοτε φαγητό από το Wolt, τα παιδιά που δουλεύουν ντελίβερι μοιάζουν εξουθενωμένα, τους αφήνω πάντα αδρό φιλοδώρημα. Κοιτάω από το παράθυρο όσους περπατούν ασκόπως στο δρόμο σε ομάδες και τους μαλώνω: “Go home” και τέτοια.
Είδα την ηθοποιό Σμαράγδα Καρύδη στο Instagram να τακτοποιεί τις φωτογραφίες της και πολλούς χρήστες που την ακολουθούν να υιοθετούν το παράδειγμά της. Είναι ένας από τους στόχους των επόμενων ημερών. Η ταξινόμηση και οργάνωση βοηθούν, νομίζω, στη γενικότερη ανασυγκρότηση σε καιρούς κρίσεων και πανικού. Εχει ενδιαφέρον πώς δημιουργούνται κοινότητες στα σόσιαλ μίντια, πώς μια ανάρτηση δρα παρηγορητικά και συσπειρωτικά, όταν μπορείς να ταυτιστείς με τον άλλον, όταν συνειδητοποιείς ότι αυτό το αδιανόητο το περνάς συλλογικά, έστω κι αν είσαι μόνη κλεισμένη σε ένα διαμέρισμα.
Είναι καλή εποχή για διάβασμα και ταινίες. Εχω άπλετο χρόνο και ανάγκη αποτοξίνωσης από τον κορωνοϊό. Διαβάζω και γράφω όλη μέρα γι αυτόν, δεν θέλω μετά να (ξανα) διαβάσω για αρρώστιες και σανατόρια, ας πούμε την Πανούκλα, το Μαγικό Βουνό ή το Περί τυφλότητας, ούτε να δω το Contagion ή τους 12 Πιθήκους για να διαπιστώσω πόσο προφητικά είναι. Εψαξα στη βιβλιοθήκη μου και βρήκα κάποια από τα αδιάβαστα SOS, αυτά που συγκαταλέγονται σε λίστες όπως «100 βιβλία που πρέπει να έχεις διαβάσει πριν πεθάνεις» (ουπς, να τη πάλι η μαυρίλα, τρύπωσε). Ετσι μόλις τελείωσα το «To kill a mockingbird» της Χάρπερ Λι, που είχα αργήσει καμία 35αριά χρόνια να διαβάσω και τώρα ξεκίνησα το «Ταξίδι στην άκρη της νύχτας» του Σελίν, αφού είναι πλέον σαφές ότι δεν θα προλάβω να μάθω τόσο καλά γαλλικά ώστε να το διαβάσω στο πρωτότυπο (μόνο λίγο Γκι ντε Μοπασάν και Μποντλέρ, ως εκεί έφτασα).
Ακούω φούγκες του Μπαχ (κατάλληλος δια πάσα νόσον) και Μπίλι Αϊλις στο Spotify και τα βράδια το podcast του Ρόαν Φάροου, «The catch and kill» για την αποκάλυψη του σκανδάλου Χάρβεϊ Ουάινστιν. Μισώ τις σειρές του Netflix με πολλές σεζόν, με τρομάζουν. Τωρα, λοιπόν ήρθε η ώρα να φανώ τολμηρή: Mad men, επτά seasons, από 12 περίπου επεισόδια η κάθε μία. «Σαν βγω από αυτήν τη φυλακή» (;), θα έχω μάθει πώς την περνούσαν οι διαφημιστές στη Νέα Υόρκη τη δεκαετία του 60.